Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Nadciągał zmierzch. Na środku sporej hali trzech potężnych mężczyzn szykowało się do wymarszu. Jednym z nich był wielki Karl Zermann, jedyny ocalały z masakry jaka miała miejsce podczas odkopywania rytualnego ołtarza Wielkiego Koruptora Ghnoss’Golossa.

Kopę lat. Dawno nie pisałem, i pewnie radykalnie to się nie zmieni szybko – ostatnimi miesiącami ochotę mam pisać w zasadzie jedynie o Age of Steam, ale jakoś tak głupio podniecać się ciągle grą, której jedyne chyba dwa egzemplarze w Polsce mam ja i kolega z pracy, a kolejne dodruki są tylko odsuwane w niewiadomo jak odległą przyszłość…

Wampiry zawsze były postrzegane jako brutalni krwiopijcy. Dopiero World of Darkness i jego Vampire: the Masquerade zmienił ten pogląd. Okazało się, że Dzieci Nocy, to istoty o wysokiej kulturze, cywilizowane i nie stroniące od wszelkich dobrodziejstw nowoczesności. Co prawda, gdy dochodzi do walki o władzę, są w stanie sięgnąć po wszelkie dostępne im środki i nie cofną się przed pobrudzeniem sobie rąk krwią. Najwyżej będą ją spijać z palców.

Każdy kto wychował się w latach osiemdziesiątych dobrze pamięta te czasy kiczu i zacofania. Czasy gdy słowo „zagraniczny” było synonimem jednocześnie nowoczesności, wysokiej jakości i świetnego wyglądu. Pewexy, lotniska czy hotele stawały się dla ówczesnych dziaciaków prawdziwą mekką, gdzie można było zobaczyć budzące podziw towary na wystawach lub unikalne zachodnie samochody zaparkowane na zewnątrz. W tym właśnie okresie do najpopularniejszych zajęć należało kolekcjonowanie zagranicznych folderów, puszek, butelek, kartonów i paczek od papierosów. Tym atrakcyjniejsze im więcej miały napisów i rysunków ze zgniłego Zachodu.

Moi znajomi lubią gry, w których trzeba współzawodniczyć. Współpraca nie leży w ich naturze. Dlatego też wyciągając na stół po praz pierwszy pudełko z grą Fury of Dracula miałem mieszane uczucia. Nie byłem pewien, czy taka forma współzawodnictwa, przemieszana ze współpracą się przyjmie. Na szczęście poszło gładko i Furia chwyciła.

Czas jako część mechaniki wykorzystywany jest w grach rzadko. Jest elementem kontrolującym zabawę – np. zegar w szachach, go, scrabblach itp., dość ciekawie został wykorzystany w Space Dealerze, gdzie odmierza czas wykorzystywanych przez graczy akcji. Jeszcze inaczej został użyty w Squad 7. Tam gra toczy się w danym obszarze czasu określonym przez ścieżkę dźwiękową na płycie. Losowe rozmieszczenie dźwięków zamyka pewne okresy rozgrywki. Jednak najbardziej rewolucyjnie do tematu jego wykorzystania podszedł Kris Burm w swojej drugiej grze projektu GIPF – TAMSKu.

Pola Naftowe to kolejna gra wydawnictwa Imperium, która trochę z zaskoczenia (przynajmniej dla mnie) ukazała się na naszym rynku. Firma ta przyzwyczaiła mnie, iż jej produkcje wypuszczane są regularnie i punktualnie, ale przy dopracowanym wykonaniu charakteryzują się problemami z mechaniką, czy też brakiem testowania. Tak było w przypadku Piratów, którzy przy większej cierpliwości ze strony twórców mogli stać się bardzo dobrym tytułem. W przypadku Pól Naftowych jest niestety jeszcze gorzej.

Rzadko spotyka się grę, która powoduje taki dysonans, jak „Pola Naftowe” Piotra Stankiewicza. Słyszałem o niej, i owszem, jak każdy w miarę zainteresowany tematem. Czytałem opisy, szukałem informacji, przeglądałem opinie i wciąż nie wiedziałem, co myśleć. Wreszcie dostałem grę do recenzji. Jeśli myślicie, że kłopoty się skończyły – jesteście w błędzie. Dopiero się zaczęły.

Friedemann de Pedro i wydawnictwo Pilot Games, zna ktoś? Podejrzewam, że nie, bo i ja pierwszy raz niedawno o nich usłyszałem. Zresztą nie ma co się dziwić nie mają za sobą żadnej przeszłości związanej z tworzeniem i publikowaniem gier planszowych. Pierwszym ich tytułem będzie właśnie Duel in the Dark, którego będzie można zobaczyć choćby na Essen (prawdziwa premiera przełom lipca/sierpnia). Przy pierwszym rzucie oka wrażenie miałem takie jak pewnie wielu z was może też mieć: „eeee pewnie skomplikowana gra wojenna, mocno losowa, wielogodzinna i trzymająca się ustalonych stereotypów”, po czym stopniowo, czytają wrażenia pierwszych graczy, zasady i mechanikę zaczął mi ...

Po Tide of Iron pojawiła się w ostatnim czasie na rynku kolejna megaprodukcja. Mowa oczywiście o Age of Empires 3. Jej premiera bardzo się opóźniła z powodu zawirowań związanych z bankructwem wydawnictwa Eagle Games oraz wykupieniem praw do publikacji przez amerykański sklep Funagain. Ostatecznie grę wydało w końcu niejakie wydawnictwo Tropical Games. Autorem jest specjalista od megaprodukcji czyli Glenn Drover, mający za osobą takie tytuły jak Attack!, Age of Mythology: The Boardgame, Railroad Tycoon: The Boardgame czy Civilization: The Boardgame.