Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Są gry piękne i słabe w rozgrywce. Są brzydko wydane, ale mają w sobie to „coś”. Są też brzydkie i marne, jak również piękne i dobre. Długo miałem problem z zakwalifikowaniem do którejkolwiek z tych kategorii „Fragile” Franka Czarnetzkiego, kryjącego się pod pseudonimem Czarné.

Fantasy Flight Games upodobali sobie produkcje Blizzarda. Przenieśli już na planszę dwa tytuły Zamieci, czyli Warcraft i World of Warcraft. Naturalne więc, że sięgnęli po kolejny, który jest znany i uwielbiany na całym świecie.

Gdy lata temu poznawałem Go, mój nauczyciel porównywał je do Szachów… Według niego te ostatnie symulowały bitwę, zaś Go – wojnę. Trudno się z nim nie zgodzić, gdyż jest to gra, w której wykorzystuje się poświęcenie, a lokalną stratę można próbować nadrobić w innym miejscu planszy. Nie, moim zadaniem nie jest opisywanie Go, lecz innego tytułu, dokładniej: Gyges, którego autorem jest Claude Leroy, ale do powyższego porównania jeszcze wrócę.

Dum desint hostes, desit quoque causa triumphi – Gdy braknie wroga, braknie także powodu do tryumfu. Owidiusz

Jednym z punktów, które wyznaczyłem sobie na ubiegłoroczne targi w Essen, było zapoznanie się z ofertą gier logicznych francuskiej firmy Jactalea. Interesowało mnie pięć tytułów, które były powiązane dwoma elementami: abstrakcyjną tematyką i wykonaniem. Planszę do każdej z nich zrobiono ze skóry (tak, ze skóry) – a piony albo z tego samego materiału, albo z pianki. Z tego powodu, już na wstępie ochrzciłem te gry nazwą „skórzane”, co jest łatwiejsze do zapamiętania niż „gry firmy Jactalea”.

Właśnie! Najlepiej za twórcę gier planszowych przemawiają tytuły jego gier. Thomas Lehmann parał się lub para wszystkimi powyższymi zawodami, ale najbardziej znany jest na polskim grajdołku jako projektant wymienionych przed chwilą gier. Tym razem chciałem przybliżyć wam jego najnowszą grę Phoenicia, która została wydana przez angielskie wydawnictwo JKLM Games.

Lubię „Blef”. Lubię blefowanie. Lubię kłamać w żywe oczy i iść na całość. Dlatego czułem, że „Chicago poker” – produkcja dwóch Brunonów: Cathali i Faiduttiego – trafi w mój gust idealnie. Fabuła gry zakłada rozgrywkę między bossami mafijnymi, którzy starają się zdobyć przewagę w różnych gałęziach rozrywkowych Chicago w latach 20. poprzedniego wieku. Robią to, rekrutując lub wysyłając swoich ludzi w odpowiednie dzielnice. Praktycznie rozgrywka przypomina pokera o nieco zmodyfikowanych zasadach.

Pewnie wielu z was, miłośników planszówek, to ludzie dorośli, mieszkający pod jednym dachem z waszą drugą połową. Razem spędzacie dużo czasu i razem chcecie też oddać się rozrywce. Naturalnym jest, że gry planszowe są tu jednym z najlepszych wyborów, a w szczególności gry dwuosobowe. Stąd właśnie się bierze ich nieustająca popularność.

Długo zastanawiałem się nad kupnem tej gry. Informacje z for dyskusyjnych jakie do mnie docierały były sprzeczne. Postanowiłem jednak zaryzykować i gdy nabyłem już wszystkie inne pozycje zapisane u mnie jako „a must have”, wysupłałem sporawy pieniądz na Betrayal at House on the Hill. Grę o tajemnicy, zdradzie i opętaniu, wydaną przez Avalon Hill.

Światem gier planszowych rządzą prawa marketingu. Do gier odnoszących sukces rynkowy ukazują się tony dodatków, rozszerzeń, edycji specjalnych. Jednym z pomysłów wydawców na wyciągnięcie maksymalnej ilości pieniędzy od graczy jest tworzenie karcianych wersji uznanych gier. Nie ominęło to ani Puerto Rico, ani Osadników z Catanu. Nie tak dawno z tego sprawdzonego patentu skorzystało wydawnictwo Ystari publikując karcianą wersję swojego największego hitu, czyli Caylusa. Czy Caylus Magna Carta obroni się jako dobra gra, czy dołączy do plejady nieudanych przeróbek?