Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Wymyślanie klimatycznych wstępów nawiązujących zgrabnie do fabuły gry było dla mnie dotychczas najtrudniejszym elementem pisania recenzji. Teraz przekonałem się, że gdy fabuły nie ma, a GemBlo jest całkowicie abstrakcyjną grą logiczną, wcale nie jest mi łatwiej. Kolorowy wstęp muszą zastąpić Wam kolorowe elementy gry. Do rzeczy zatem.

Spośród wielu mechanik gier planszowych są dwie które bardzo lubię: dice rolling (rzucanie kośćmi) i worker placement (wysyłanie robotników). Gra Alea Iacta Est od początku zaintrygowała mnie faktem, że stworzyła z nich niespodziewany koktajl. W grze rzucamy naszymi robotnikami, czyli kośćmi, aby potem umieszczać je w różnych miejscach na planszy. Koktajl ten należałoby więc raczej nazwać worker rolling, lub dice placement. Czy jest on jednak smakowity?

Race for the Galaxy nie cieszy się dużą popularnością wśród redakcji Games Fanatic (nie liczę współpracowników), chociaż ostatnio Pancho wspominał, że w końcu udało mu się zagrać więcej niż ten jeden raz :) (ale dalej w Planszostacji pomija ‘the’ w nazwie gry). Oprócz rzutu okiem Bazika i kilku wzmianek innych redaktorów np. tej, na Games Fanatic o R4TG jest cisza. Gathering Storm – pierwszy dodatek do R4TG ukazał się na Essen 2008, a nie doczekał się ani rzutu okiem, ani na radarze, tym bardziej recenzji. Błąd, który mam zamiar naprawić.

25 sierpnia 2005 – to wtedy zanotowałem sobie nazwę Medici. Była wtedy już 10 lat na rynku, jednak nakład się wyczerpał i nie dało się jej kupić. Gra zwróciła moją uwagę świetnymi ocenami graczy, nazwiskiem autora – wówczas moim ulubionym, renesansowym tematem i dobrym działaniem dla sześciu graczy. Dziś – cóż, dziś prawie wszystko jest inaczej. Medici zdążyłem sobie kupić i mój entuzjazm nie jest aż tak wielki jak cztery lata temu. Reiner Knizia też jakby nie ten sam co kiedyś. Renesansowy temat to chyba największa moja pomyłka – nazwać go śladowym byłoby grubą przesadą. Na BGG wprowadzono rekomendacje gier ...

Gdy ktoś mi wspomina o mechanice pick-up & deliver (dostarczania towarów z jednego miejsca na planszy do drugiego) pierwsza rzecz, która staje mi przed oczami to Railroad Tycoon i Age of Steam – czyli ogólnie pociągi. Budujemy tory, przesuwamy kosteczki towarów pomiędzy miastami. Jak na złość ostatnio zaczęły pojawiać się gry z tą mechaniką… ale bez pociągów: Finca, Bombay, Cavum. Chociaż Cavum nie jest najlepszym przykładem – niby budowanie tuneli, ale ja i tak widzę tory i lokomotywy (w postaci małych wagoników w kopalni). Również Michael Schacht postanowił się zmierzyć z pick-up & deliver. Ale zamiast dymiących parowozów i przenoszenia ...

Rysunek na pudełku tej gry intrygował mnie od dawna. Czarnoksiężnik lejący mikstury do kociołków ma w sobie coś pociągającego. I do tego ta twarz z szerokim, żartobliwym uśmiechem, twarz Herr Doktora Knizii. Gra była w orbicie moich zainteresowań, ale nie na tyle, aby ją kupić. Zawsze można grę wygrać! Tak, tak, tą grą jest Poison, mała karcianka za trzy dychy, którą wygrałem na ostatnim Pionku, dzięki szczęściu w losowaniu.

Zdarza mi się zainteresować jakąś grą na podstawie szczegółu… może to być fragment mechaniki, ale dużo częściej powodem jest interesujący wygląd. Opisywany niedawno przeze mnie Inside zaintrygował mnie na tyle, że musiałem go poznać. Z bohaterem dzisiejszej recenzji sprawa wyglądała wręcz przeciwnie.

Chociaż wielu z Was w to nie uwierzy dawno, dawno temu dr Reiner Knizia był początkującym projektantem gier planszowych. Miał, tak jak i dzisiaj, głowę pełną liczb ale wtedy sąsiadowały one jeszcze z mnóstwem nowatorskich, wspaniałych planszowych pomysłów. Pomysłów na gry licytacyjne miał już wówczas tak dużo, że nie mogąc się zdecydować na jeden rodzaj aukcji w swojej pierwszej grze tego typu połączył kilka. Połączenie to było tak udane jak udane bywają kolekcje, w skład których wchodzą dzieła malarzy reprezentujących zupełnie różne szkoły. Od kiedy Modern Art zdobyła prestiżową nagrodę Deutscher Spiele Preis na świecie pojawiło się wiele jej wydań. Dzięki ...

Hero: Immortal King to seria gier karcianych zaprojektowanych przez Emmanuela Bertrando dla jednego lub dwóch graczy. Klimat to typowy tzw. Dungeon Crawl – grupa smiałków przedziera się przez lochy i podziemia bijąc kolejne wyskakujące z ciemności potwory.

Niełatwo dziś o oryginalne pomysły. Nowe propozycje wydawnictw planszówkowych raz za razem spotyka fala krytyki za wtórność i brak świeżych i zaskakujących rozwiązań. Ale na szczęście ciągle zdarzają się wyjątki. Gry których autorzy wymyślili coś, na co nie wpadł nikt przed nimi. W dodatku to coś okazało się bardzo dobrze sprawdzać jako mechanika gry planszowej. Wyprzedzając nieco fakty mogę zdradzić, że trzej autorzy Nefertiti byli wśród tych szczęściarzy, choć temat gry jednak nic takiego nie zapowiadał. Na pierwszy rzut oka to nic szczególnego – ot, kolejna z wielu gier o Egipcie.