Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

O laureatach nagrody Spiel des Jahres jest zawsze bardzo głośno. Sama nominacja powoduje, że gra staje się znana. Mam tu na myśli nagrodę główną. W przypadku wyróżnienia Kinderspiel des Jahres dużo mniejsze zainteresowanie spowodowane jest zapewne tym, że większość gier nagradzanych w ostatnich latach była przeznaczona dla najmłodszych planszówkowiczów, od 4 roku życia. W 2009 roku dziecięcą grą roku została Das Magische Labyrinth, nominalnie przeznaczona dla dzieci od 6 lat wzwyż.

Wideotorakoskopia, suksametonium, bupiwakaina… to tylko niektóre słowa, które zapamiętywałam w tym tygodniu. Studia jak studia, niektóre wymagają od nas rozciągnięcia pamięci do granic możliwości tylko po  to, by potem granice te rozciągać coraz dalej i dalej i… jeszcze trochę dalej…już nie mogę, zapomnę coś czego uczyłam się wcześniej ;) Żeby nie mieć takich problemów pamięć warto trenować już od najmłodszych lat i w tym, jak we wszystkim w życiu, pomoże nam nic innego, jak planszówka :) Nawet o tak…hmmm…oryginalnym tytule jak Skubane Kurczaki.

Jedną z moich pierwszych współczesnych eurogier jakie sobie kupiłem była Trans America – prosta gra opowiadająca o budowie kolei w USA. Kilka miesięcy później, ku zdziwieniu żony (ten sam temat?), kupiłem kolejną grę kolejową, również dziejącą się w stanach – Ticket to Ride. Oba te tytuły bardzo często lądowały na naszym stole i mimo tego, że są u nas dobrych kilku lat i muszą walczyć z prawie 200 innymi grami, dalej lubimy w nie grać. Z czasem jednak zaczęła we mnie narastać potrzeba znalezienia innej gry kolejowej, tamte jednak się przejadły… Gdy pojawił się Steam, nie zastanawiałem się długo i ...

Do zakupu dodatku „Europa 1912” przywiodła mnie konieczność. Nie, nie dlatego kupiłam to małe pudełko, bo kocham Wsiąść do Pociągu. Kupiłam je dlatego, aby tej gry do cna nie znienawidzić. Jest to bowiem stały punkt naszych planszówkowych nasiadówek i złapałam się już na unikach, szantażu i kłamstwie tylko po to, by po raz tysiąc pierwszy nie grać już w pociągi. Dodatek przyszedł w samą porę aby rozwiązać ten impas.

Skrzypnęły schody, trzasnęły drzwi. Porucznik Vesna Sabarthés strzeliła obcasami w krótkim kordyjskim salucie. De Streymour nieśpiesznie usiadł za stołem, obrzucił ją ciężkim spojrzeniem i szurnął po blacie grubą, zalakowaną kopertę z rozkazem. – Najdalej za tydzień Valdorczycy przekroczą Grzmiącą Rzekę. Na pierwszy ogień wezmą małą twierdzę Vigrad. I Vigrad padnie. To bezdyskusyjne. Nie mamy sił ani środków, by go utrzymać. Ale wiele zależy od tego, jak długo zdoła przetrwać. Nie będę się rozwodził. Chcemy, żeby objęła pani komendanturę w Vigradzie. Może pani odmówić. To niebezpieczne zadanie. Jest prawie pewne, że wszystkich was tam wyrżną. Oczy Vesny błysnęły zadziornie, usta drgnęły ...

– Veni, Vidi, Vici – Przybyłem, Zobaczyłem, Zwyciężyłem. Teraz i Wy możecie poczuć się jak Ja – jak Cezar! Rozwijać swoje imperium, podbijać kraje, tworzyć… CYWILIZACJĘ! – Ekhem.. przepraszam bardzo… – Kim jesteś, że śmiesz przerywać wielkiemu Cezarowi. Ave Ja! – Tak, tak… jasne. Mówią na mnie Król – możesz mnie kojarzyć z El Grande. Ktoś Cię wprowadził w błąd Julek! Ta gra nie jest o rozwijaniu cywilizacji – to walka o wpływy na mapie, tzw. „Area Control”. – Ale mój agent powiedział…. Ale Wallace w instrukcji napisał… to miała być gra cywilizacyjna. – No cóż. Nie ufaj nikomu, dałeś się ...

Targi gier planszowych Spiel’08 w Essen przyniosły coś w rodzaju przełomu wśród gier kooperacyjnych. Wcześniej ten typ gier był raczej rzadkością, czymś oryginalnym i niezwykłym. W 2008 roku na rynku pokazały się przynajmniej cztery tytuły, które dzisiaj mają już ugruntowaną pozycję i są uznawane za szeroki kanon gier kooperacyjnych. Mam na myśli oczywiście Battlestar Galactica, Space Alert, Pandemic i Ghost Stories.

Słowa fagitomania nie znajdziecie w słowniku wyrazów obcych. Stworzyłem je na potrzeby niniejszej recenzji. Fagito oznacza z greckiego żywność, a mania pochodzi od helleńskiego znaczenia szału, furii. Summa summarum powstała nam definicja opisująca fascynację jedzeniem. Niniejsze pojęcie nie istnieje w rzeczywistym świecie, ale świetnie oddaje słabości jednego z najpopularniejszych autorów gier planszowych ostatniego czasu – Uwe Rosenberga. Po Fasolkach, po Agricoli, po Le Havre pojawia się kolejna gra, w której żywność gra pierwsze skrzypce (o ile można w ogóle napisać o jedzeniu w takim kontekście). Jest to At the Gates of Loyang.

Matka chrzestna, na którą w spelunkach i zamtuzach portu w Dover wołali Rio Grande, z zamachem popchnęła szampan, a ten poszybował w dół i roztrzaskał się o burtę z napisem Seaside. Równocześnie puściły blokady, oficerowie wydali rozkazy i okręt ruszył w swój dziewiczy rejs. Wszystko to bacznie obserwował ze swojego tarasu twórca okrętu, człowiek, który w rubryce zawód wpisuje – „praca nad Dominionem”. Tak – choć może trochę mniej malowniczo – wyglądała na targach Spiel 09 premiera drugiego dodatku do Dominiona, pod tytułem Seaside. Udanego, wciągającego, wnoszącego coś nowego do serii? Czy przeciwnie – odgrzewającego stary kotlet, dojącego fanów niczym ...

Gdy czytam o nowej grze w pierwszej kolejności zwracam uwagę na mechanikę. Jeśli współgra z fabułą to bardzo dobrze ale klimat jest dla mnie zwykle sprawą mało istotną. Przed tegorocznymi targami w Essen jedna gra przyciągnęła jednak moją uwagę swoją tematyką. Zdecydowanie wyróżniała się spośród dziesiątków gier o budowie zamku, przewożeniu towarów, podbijaniu przeróżnych lądów i krain czy poszukiwaniu skarbów.