Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Począwszy od 1835 roku, przez kolejne trzydzieści siedem lat, sukcesywnie ukazywały się bajki duńskiego pisarza H. Ch. Andersena. Napisał on około 150 baśni, w większości opartych na własnych pomysłach, jednak część wątków zaczerpnął również z literatury ludowej. Jego twórczość przyniosła mu światowy sukces – baśnie przetłumaczono na osiemdziesiąt języków i zyskał niezliczone grono wielbicieli wśród dzieci oraz dorosłych. Dla swoich pociech często i my musimy przeistaczać się w Andersena, co wcale nie jest łatwe! Jeśli macie z tym problem to czas sięgnąć po grę „Pewnego razu” wydaną w Polsce przez wydawnictwo Hobbity.eu.

Jak może najstarsi (stażem) nasi czytelnicy pamiętają, kiedyś dawno temu, wspólnymi siłami redakcji GamesFanatic rozpoczęliśmy redagowanie magazynu Świat Gier Planszowych. Po wielu spektakularnych wpadkach i kilku drobnych sukcesach drogi ŚGP i GF się rozeszły i dzisiaj już nie łączy nas nic poza luźną, okazjonalną współpracą. Jako że archiwalne numery magazynu są dzisiaj trudne do zdobycia, tamte czasy wciąż wspominamy z pewną nostalgią i myślimy, że popełniliśmy wówczas kilka artykułów wartych przeczytania, postanowiliśmy przypomnieć te – naszym zdaniem – najciekawsze na łamach GF. Zaczynamy od tekstu numeru z samych początków – dzisiaj artykuł u życiu i twórczości Reinera Knizii. Weźcie proszę ...

Od trochę ponad miesiąca w App Store można kupić Tikala. Aby odpowiedzieć na pytanie, czy warto, porównałem go z Samurajem. „Niektórzy twierdzą, że piłka nożna to sprawa życia lub śmierci. Zapewniam was, że jest to coś znacznie poważniejszego”. Lubię to powiedzenie Billa Shankly’ego, słynnego menedżera klubu FC Liverpool, ponieważ bardzo dobrze obrazuje znaczenie futbolu dla wielu ludzi. W końcu mecze piłkarskie stały się kiedyś przyczyną wybuchu wojny… Poświęcam piłce nożnej tyle miejsca we wstępie, bo stała się ona inspiracją dla niniejszego tekstu. Często przed ważnymi, szlagierowymi meczami z udziałem znanych drużyn, prasa przygotowuje porównania poszczególnych formacji i zawodników. Sprawdza się ...

Podczas partii Grand Cru gracze starają się zbudować i uczynić rentownymi swoje winiarskie przedsiębiorstwo. Startują od zera, a nawet poniżej zera, ich pierwszą decyzją jest ile zaciągnąć pożyczek. Ten z rywali, który najbardziej się zadłuży dostaje znacznik pierwszego gracza. Gra trwa nieokreśloną na początku liczbę rund-lat. Kończy się po roku, w którym przynajmniej jeden z graczy spłaci swoje wszystkie pożyczki lub zbankrutuje przekraczając maksymalny dopuszczalny poziom zadłużenia.

W czasach Homera wierzono, że tęcza to zły znak dla śmiertelnych, w Biblii była znakiem przymierza pomiędzy Bogiem a ludźmi, w wierzeniach ludowych przypisywano jej magiczne moce, zarówno dobre jak i złe – mawiano: „Tam gdzie koniec tęczy, tam skarb” lub „Tęczo, tęczo nie pij wody, bo narobisz ludziom szkody”. Dopiero na przełomie lat 60tych i 70tych XVII stulecia badania prowadzone przez Isaac Newton’a dotyczące natury światła i jego właściwości, dały naukową podwalinę do obalania tych wierzeń. Jeśli chcecie wiedzieć jakie mity obala na przełomie XX i XXI wieku gra „Tęcza” wydawnictwa Granna, to zapraszam do lektury.

Czy kiedykolwiek zdarzyło Wam się zakochać w osobie ze zdjęcia? Czarująca powierzchowność, chwytający za serce rys twarzy, magnetyzujące spojrzenie, ot typowa fascynacja na odległość. Koleżanka z wypiekami na twarzy także karmi Was opowiadaniem o spotkaniu, o eksyctującym wieczorze, bliższej znajomości. A potem… potem poznajecie obiekt westchnień osobiście i myślicie „Co ja w nim widziałam?”. Gdy po raz pierwszy usłyszałam nazwę Hansa Teutonica zabrzmiało mocno, intrygująco, poważnie. O czym jest ta gra? Chwytliwy tytuł – a taki mi się wydawał – to pierwszy stopień do sukcesu w sprzedaży. Zostałam pochwycona w sieć marketingu. Nazwa drążyła mi mózg, plątała myśli, ciążyła w ...

Norenberc, to gra zaprezentowana na ostatnich targach Essen. Autor, Andreas Steding, ma swoim dorobku kilka niebanalnych tytułów jak Hansa Teutonica czy Firenze. Grafikę opracował Josh Capell znany między innymi z ilustracji do Pandemica, Gheos, Endeavor, 1960: The Making of the President czy Wasabi! Czy znani twórcy gwarantują wysokiej jakości produkt? To retoryczne pytanie wymaga każdorazowej weryfikacji.

Chiński teatr cieni, w którym za podświetlonym półprzezroczystym ekranem animowano stylizowane sylwetki ludzi i zwierząt, powstał około III wieku p.n.e. Dzięki podbojom mongolskim trafił w XII w. na Bliski Wschód i do Europy. Ta mała forma teatralna bądź jej elementy wykorzystywane są do dziś. Jeśli chcecie wiedzieć co ma wspólnego dengyingxi, czyli teatr latarnianych cieni, z łamigłówką z serii Smart Games wydaną przez polskie wydawnictwo Granna, to zapraszam do przeczytania tej recenzji.

FAN PLANSZÓWEK: Polacy jednak potrafią! MALKONTENT: Taa, seryjnie przegrywać piłkarskie mecze i dorabiać teorie spiskowe do katastrof lotniczych. To z pewnością potrafimy. FP: Fakt. Ale poza tym robimy dobre gry komputerowe odnoszące sukces na całym świecie. Potwierdziły to m.in. Wiedźmin, Painkiller, Call of Juarez, a ostatnio Bulletstorm. M: Gry komputerowe są w porządku, ale teraz na topie jest Apple i jego przenośne urządzenia. FP: Także tutaj Polacy mają się czym pochwalić. Rodzima firma Big Daddy’s Creations przygotowała na iPoda, iPhona oraz iPada konwersję Neuroshimy Hex Michała Oracza.

Dawno, dawno temu, ale nie tak dawno jak w czasach w których toczy się akcja Feudalizmu, pod koniec ubiegłego roku zainteresowanie na forum wzbudziła informacja o sprzedawanej poprzez popularny serwis aukcyjny gry planszowej Feudalizm. Reklamowana jako wojenna i ekonomiczna oddaje w ręce każdego z graczy księstwo w ogólnie pojętych czasach feudalnych. Coś co tygryski lubią najbardziej. Tylko kto to wydał?