Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Myślenie lateralne to zdolność tworzenia pozornie nie istniejących połączeń. Człowiek uczy się patrzenia na rzeczy z różnych stron, uczy się wyszukiwać alternatywne podejścia, zanim znajdzie właściwe rozwiązanie. Myślenie lateralne to świadoma rezygnacja z gotowych rozwiązań, po to by znaleźć bardziej optymalne. W oparciu o to pojęcie stworzono zagadki lateralne, których przykłady zebrano w serii „Czarne historie”.

Adam Folko Kałuża po raz kolejny pokazał swoją wszechstronność publikując Drako, grę o walce krasnoludów ze smokiem. Gra jest zupełnie różna od jego dotychczasowego dorobku, a to dobrze wróży fanom jego gier. Widać wyraźnie, że nie są to gry jednego pomysłu, jak czasem zdarza się niektórym autorom…

Last Will – nowa gra Vladimira Suchego wydana w tym roku przez Czech Games Edition. Nie spodziewałem się po niej siódmego cudu świata (to w końcu dostaliśmy na poprzednich targach w Essen) ale połączenie ciekawego tematu i autora, pozwoliły mi spodziewać się interesującej gry. A jak się gra prezentuje? To możecie zobaczyć w mojej video recenzji.

Tak się złożyło, że znacząca grupa moich recenzji dotyczy dodatków i rozszerzeń (w tej chwili 1/3!). Pisząc recenzję muszę sobie stawiać pytania, dostrzegać zależności, wyszukiwać właściwości, których jako zwyczajny gracz – być może – nigdy nie musiałbym robić. W związku z tymi recenzowanymi dodatkami powstała pewna refleksja dotycząca znaczenia rozszerzenia dla gry określonego typu.

No i Uwe Rosenberg znowu to zrobił – stworzył naprawdę świetną grę! Po słabszym Merkatorze (który wg mojej spiskowej teorii był robiony na szybko, bo Lookout Games nie wyrobiło się z Ora et Labora na poprzednie targi w Essen) i słabiej przyjętym At the Gates of Loyang (który bardzo lubię) kolejna gra Uwe na naprawdę wysokim poziomie. Oczywiście nie uniknie się porównań do Le Havre – mechanika jest bardzo podobna. W grze wysyłamy jednego ze swoich mnichów do budynku, żeby wyprodukować jakieś dobra, ale przekształcić je w coś innego (najlepiej coś co da nam sporo punktów). Jednak pomimo zbliżonej mechaniki, ...

Wielu z was (tych prawdziwych szaleńców, którzy uwielbiają gry ekonomiczne) zapewne słyszało coś o planszówkach z serii 18XX. Najprawdopodobniej,  że są to tytuły długie, bardzo skomplikowane i świetne. No i że prawie nikt w nie nie gra. Co byście powiedzieli na szansę wyrobienia sobie o nich zdania, w trakcie 2-godzinnej gry o przyjemnie brzmiącym tytule i krótkiej, miłej dla oka instrukcji? Ja się skusiłem.

Podobno w diecie ponad 80 % ludzi ważną pozycję stanowią owady, z których ponad 2000 gatunków uznaje się za jadalne. Można zjeść gąsienice, termity, larwy motyli, poczwarki jedwabnika, larwy chrząszczy, pasikoniki, czerwie pszczół lub mrówki. Owady często zawierają więcej białka, tłuszczów i węglowodanów niż wołowina, oraz dostarczają więcej energii niż rośliny strączkowe, są też wartościowym źródłem mikroelementów i witamin. Przykładowo 100 g suszonych gąsienic to 53 g białka, 15 g tłuszczu i 17 g węglowodanów, zaś wartość energetyczna wynosi 430 kcal. Czas więc zacząć „Polowanie na robale”.

Niedawno zastanawiałam się czy gra planszowa bądź karciana, dla dzieci czy też dorosłych, sięgająca do produktów licencyjnych, może być warta choć chwili uwagi? Już tyle razy doznałam rozczarowania w tym względzie, że z kręgu moich zainteresowań recenzenckich od razu wykreśliłam grę „Polly Pocket”, wydaną w 2011 r. przez wydawnictwo Egmont. Nawet  autor mechaniki, Reiner Knizia, nie przyciągnął mnie. Do zmiany zdania przyczynił się drobny wpis na Facebook’u. Ktoś napisał pozytywnie o tej grze. Zaryzykowałam i teraz nie żałuję.

  W ekipie GamesFanatic mamy zarówno Feldo-alegrików, jak i zagorzałych Feldystów. Grając w kolejne gry tego niezwykle pomysłowego Niemca zaczęłam na poważnie rozważać przyłączenie się do tych drugich. Choć na rynku nie brakuje abstrakcyjnych eurogier, gry Stefana Felda wyróżniają się wykorzystaniem ciekawych, nowatorskich pomysłów. Podobnie jest w przypadku jego najnowszej pozycji – osadzonego w świecie starożytnego Rzymu – Trajana.

Z grami jest czasami jak z zauroczeniem.  Przynajmniej ja tak miałem w tym przypadku. Tym bardziej, że (przyznaje się bez bicia) jestem wzrokowcem. Dobre pół roku temu zobaczyłem piękne grafiki i wpadłem. Szybka lektura instrukcji zapowiadała porządny tytuł w kategorii średniej ciężkości eurogier a takich pozycji nigdy za wiele, bo stanowią dobry pomost pomiędzy rodzinnym granie a  czymś więcej. Tak więc od razu Drum Roll wpadł na moją listę zakupów, które planowałem tuż po Essen. W końcu od niedawna los nas połączył więc mogłem sprawdzić czy zauroczenie przerodzi się w coś większego …?