Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Rokoko to nurt w sztuce, zwłaszcza dekoracyjnej, który zakończył barok, kontestując jego przepych i generalne nadądanie na rzecz lekkości, płynności, skromności (choć wyrafinowanej!). Tak przynajmniej mówi teoria. Jak dla mnie, laika, to wielkiej różnicy nie ma – i tu i tu naćkane różnymi cacuszkami, upiększaczami, kolorkami i frędzelkami. W grze Mathiasa Cramera, oraz Louisa i Stefana Malzów przepych widać jedynie w oprawie graficznej, reguły, na szczęście, są już znacznie bardziej przejrzyste. Może właśnie na tym polega prawdziwy rokoko’n’roll?

W przeciągu ostatnich kilku dni mieliśmy okazję przeczytać, jak powstawały Zaginione Wyspy, jak się zmieniały i jak to się stało, iż znalazły się na rynku. Dziś przyjrzymy się, jak wysiłki twórców przełożyły się na odbiór w społeczeństwie. I to nie tylko tym, ograniczonym do mojej skromnej osoby. Zaginione Wyspy to gra rodzinna. Nie tylko w sensie grupy docelowej (mama, tata, dziecko, a i babcia się zmieści). To gra stworzona przez rodzinę, o czym w ciepły sposób opowiadał autor, Marcin Derbis, przy czym jest to jego debiut w tej materii, jak zresztą i całego, stosunkowo niedawno powołanego do życia, rodzinnego wydawnictwa ...

  I znów to samo. Budzę się zlany potem. W głowie majaczą obrazy. Mnóstwo obrazów, mnóstwo wielobarwnych scen i kształtów. Początkowo pamiętam jeszcze szczegóły – samotne drzewo na polu, zakrwawiony obrus.. Później wszystko zlewa się w jedną, niezidentyfikowaną plamę. Po co to wszystko? To już czwarty dzień, czwarta doba dochodzenia, a my kręcimy się w kółko – wciąż tylko te sny… Bez przerwy, noc w noc…

Ta recenzja zaczyna się niczym kiepski dowcip. Jedziemy: – Ile osób potrzeba do zrobienia dobrej karcianki z braniem lew? – Na pewno nie trzech. Chyba, że Ronald Hoekstra, Thomas Jansen i Patrick Zuidhof tworząc grę Ugo! padli ofiarą przysłowia: co za dużo, to nie zdrowo.

W naszej redakcji po Essen pojawiła się wielka skrzynia skarbów. RedNacz dokonał prawdziwych cudów w naszej planszowej Nibylandii i przywieźliśmy z niej gigantyczną liczbę gier do recenzji od wielu różnych wydawnictw. Oczywiście, wszyscy redaktorzy rzucili się z błyskiem w oczach na upatrzone wcześniej tytuły i capnęli je, by czym prędzej gry testować i pisać dla Was ich recenzje. Gdy kurz opadł, na stole leżało już tylko kilka pudełek. Do nich jakoś nikt się nie palił. Małe, często brzydkie opakowania, nieznane wydawnictwa, niezachęcające tytuły, generalnie, tak zwany obowiązek. Bo przyjemności już przecież rozdrapaliśmy wybraliśmy. Sipio stanął więc na środku pokoju, chrząknął i ...

  Założę się, że osoby, które dużo podróżują pociągami/tramwajami – podobnie jak ja – często zastanawiają się jakby tu zająć sobie czas w podróży… Można oczywiście rzucić się w objęcia Morfeusza i zwyczajnie podróż przespać, ale sam wychodzę z założenia, że na spanie szkoda czasu. Można więc czytać, słuchać muzyki, czy choćby rozwiązywać krzyżówki. Jak najbardziej! W końcu jednak przyjdzie taki dzień i zapragniecie czegoś więcej. Tym „czymś więcej” dla mnie okazała się doskonała seria jednoosobowych łamigłówek Smart Games wydawanych nad Wisłą przez firmę Granna.

Są gry, które oczarowują mechaniką. Inne przyciągają klimatem. Jeszcze inne intrygują głębią rozgrywki. Dużo jest pomysłów na przyciągnięcie uwagi graczy. Klaus Geis – autor recenzowanej gry – postawił na regionalizm. Otóż gra wykorzystuje słownictwo z gwary palatynackiej języka niemieckiego. W tej gwarze ebbes znaczy coś. O tym co to za coś, a raczej ebbes w niniejszym tekście…

Ktoś ostatnio słusznie zasmęcił na forum, iż brakuje tematu o tej grze. Co gorsza, Helvetia nie figuruje w katalogu gier bazy GamesFanatic. A przecież i autor znany i mechanika solidna, no i to przepiękne wprost wykonanie. Czyżby dziura w czasoprzestrzeni, niedopatrzenie losu, albo wybuchy na słońcu? Trzeba to czym prędzej nadrobić!

Spotkanie ze wspomnieniami zawsze jest niebezpieczne. Głównie dla wspomnień… Cykl seriali animowanych opowiadających z niezwykłą lekkością i przystępnością historię ludzkości, powstania życia, odkryć i wielu innych tematów był w czasach mojego dzieciństwa niezwykłym odkryciem na tle dość skromnej oferty rodzimej telewizji. Pierwsze spotkanie ze wspomnieniami – gdy moje Skarby dorosły na tyle, by móc chłonąć wiedzę z tych filmów – wypadło znakomicie! Nadal są one wartościowymi materiałami edukacyjnymi. O drugim zetknięciu się wspomnień, tym razem w wersji gier planszowych w niniejszym tekście.

Trudno pisze się recenzję gry powszechnie wychwalanej w narodzie. No bo co, jeśli mi się akurat nie spodoba? Nasłucham się wtedy, że wymyślam, wybrzydzam, że się nie znam, że ja to tylko za Feldem (a to nieprawda) i w ogóle, że kicha i że z takim podejściem to najlepiej już na emeryturę. Jeśli zaś się spodoba, to szlag trafił oryginalność, wybicie się z tłumu, zginę marnie w powodzi innych wychwalanek i klepania autorów po pleckach. Tak źle, tak niedobrze.