Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Nigdy jeszcze nie wsparłem żadnej zagranicznej gry na Kickstarterze. Zawsze odstraszają mnie koszta przesyłki i trochę boję się kupować diuka kota w worku. Bardzo często potem rzeczywiście okazuje się, że gra, która wyglądała na cud, miód i orzeszki i na którą hype siedmiokrotnie przekraczał dopuszczalne normy stężenia w internecie, jest jednak średniakiem. W najlepszym wypadku. Na szczęście jednak raz na jakiś czas trafiają się prawdziwe perełki, które trafiają potem do regularnej sprzedaży. Jedną z nich jest niewątpliwie gra „The Duke”.

Pamiętacie mojego smoka? Pisałem o nim przy okazji recencji dodatku do gry Evolution: Origin of Species pt. “Time to fly”. Wtedy w prezencie od rosyjskich projektantów Dimitrya Knorre’a i Sergeya Machina dostał skrzydła. Tymczasem mój smok dorósł i jest już na tyle duży, żeby pozwiedzać świat i zamieszkać w innej jaskini. Być może znajdzie tam nowych przyjaciół lub… nowe pożywienie ;)

Graliście w szkole w „kropki” – taką grę na kartce, gdzie trzeba było zajmować obszary, obrysowując je dookoła kropkami? A czy lubicie planszówki z przestrzennymi elementami, z których można tworzyć różne konstrukcje? Jeśli odpowiedź na obydwa pytania brzmi „tak”, to nie musicie czytać poniższego tekstu, możecie brać „Castellan” w ciemno. Jeśli jednak macie jakieś wątpliwości, to zapraszam do lektury.

Lubię „głupie losowe gry”. Muszę mieć znaczący wpływ na wynik, ale losowość zwykle mi nie przeszkadza. Słowem kluczem jest „zwykle” i tutaj odpada część tytułów, które wymagają ode mnie wyłącznie turlania. Nominowana do Spiel des Jahres 2013 Qwixx obiecywała sporo. Dotrzymała? Tjaaa…

Stefan Feld największym poetą autorem jest! A Trajan jest niewątpliwie jedną z najlepszych, jeśli nie najlepszą, z gier, w jakie w życiu grałam. W dzisiejszym filmiku opowiadam nieco o tym tytule, a Kuba dokonuje niemożliwego i opowiada o jej zasadach w mniej niż w dwie minuty! Dodatkowo pilotażowo dodałam angielskie napisy, więc jeśli macie jakichś obcojęzyczych znajomych, to teraz i oni mogą oglądać moje recenzje!

Możecie marudzić, że ciągle nie o hitach, że o średniakach, słabiznach, przerostach formy nad treścią, rozczarowaniach, wschodnich wydawnictwach i śliwkach w kompocie, ale cóż, gry jakie są, takie są. A i na hity przyjdzie czas, gdy lepiej się je ogra. Bo hity chce się ogrywać, a średniaków tak nie bardzo… Przynajmniej nie wtedy, gdy ma się większy wybór.

Noc była czarna jak wnętrze kota. Można by uwierzyć, że właśnie w taką noc bogowie przesuwają ludzi niczym pionki na szachownicy losu. (…) Kiedy zabulgotał kociołek, ktoś zajęczał przeraźliwie: – Rychłoż się zejdziem znów?(…) – Myślę, że dam radę w przyszły wtorek. Rychłoż zejdziem się również przy planszy gry Świat Dysku Wiedźmy, niekoniecznie tylko we wtorek. Uprzedzam, że jestem psychofanką książek, które wyszły spod pióra T. Pratchetta. Dam się złapać prawie na wszystko, co ma jakikolwiek związek z dyskowym uniwersum. Gdyby ktoś powiedział mi, że uliczny kot dachowiec to Grebbo, pewnie mimo braku sympatii do tych futrzaków, wzięłabym go do ...

Wydawnictwo Rebel postanowiło sprawdzić, czy gracze łykną prostszą wersję Time’s Up! Wydali więc zielone pudełko z familijną wersją gry, w której zamiast nazwisk znanych (lub nie) postaci, znalazły się typowo kalamburowe hasła. Czy taki ruch ma sens? Czy znając Time’s Up! ktoś będzie chciał bawić się w lżejszą wersję gry? Czy taki produkt ma szanse na jakikolwiek sukces – czy to komercyjny czy wizerunkowy?

Ostatnimi czasy zaczytywałem się w dwóch nowych powieściach Artura Pereza-Reverte, jednego z najbardziej przeze mnie cenionych pisarzy literatury lekkiej i przyjemnej, specjalizującego się w łączeniu kryminalno-sensacyjnej tajemnicy z uwielbieniem dla wszelakich form sztuki i niezgłębionych zakamarków ludzkiego umysłu.  W obu powieściach („Mężczyzna, który tańczył tango” i „Oblężenie”) interesująco zarysowany został wątek szachowy, znany poniekąd także z wcześniejszej „Szachownicy flamandzkiej”. Choć niżej podpisany do tej pory z szachami „miał wspólnego tyle co z samochodami drogimi – czyli nic”, jakąś czułą nutę musiał ten Reverte we mnie poruszyć, skoro nagle zapragnąłem samodzielnie rozwiązywać z wypiekami na twarzy szachowe łamigłówki, a nie tylko ...

Podobno najlepszy sposób na utrzymanie się z planszówek to  posiadać wydawnictwo, które będzie wydawało moje gry. Co roku na Essen widać sporą grupę zapaleńców, którzy podążają tą drogą. Niektórym nawet to dobrze wychodzi, czego przykładem jest wydawnictwo 2F-Spiele (Friedmana Friese – to ten pan, co ma bzika na punkcie zielonego koloru i litery F) czy PD Verlag (Mac Gerdts – to ten pan od rondli). Niektóre wydawnictwa w Essen pojawią się tylko raz. Jest też nieco osób w połowie tej drogi. Hitów nie wydają, ale co roku wracają z czymś nowym do Essen, jak autor recenzowanej gry – Bern Eisenstein. ...