Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Zwycięzca Spiel des Jahres 2012, Golden Geek Best Abstract Game 2012 i do tego kilka nominacji. W trzy lata po triumfie Dominiona Donald X. Vaccarino powtórzył swój sukces. Obok takiej pozycji nie można przejść obojętnie – z niekłamaną zatem radością podjęłam się recenzji Królestwa w budowie. Tym bardziej, że Dominion wciąż jest w moim Top 10. Czy mój entuzjazm był uzasadniony? Zapraszam do lektury.

„Ta Ziemia” to tytuł, którego pojawienie się na łamach Games Fanatic może stanowić pewne zaskoczenie. Nieczęsto zdarza się, by gra powstała w celach promocyjnych trafiała w obszar zainteresowań miłośników planszówek. Istnieje ciche założenie, czy też podejrzenie, że produkty tego typu, realizując swoje zamierzone zadanie, zupełnie pominą jakże istotną dla nas cechę – bycie dobrą grą. Innymi słowy – są to często produkty nieprzeznaczone dla graczy. Trochę inaczej mają się sprawy, jeśli wydawnictwo zbudowało sobie wcześniej wśród graczy kredyt zaufania, jak dajmy na to Fabryka Gier Historycznych czy IPN. Ale Centrum Myśli Jana Pawła II? Mocno ryzykowne.

Z okładki pudełka  Wojny narodów spogląda Maria Skłodowska-Curie. Jedna z niewielu kobiet, które w dobie XIX wieku porzuciły myśl o tym, że ich teleologią są gary w kuchni. W towarzystwie kart z  wizerunkiem A. Lincolna, N. Tesli i wielu innych, wybitnych przedstawicieli różnorodnych dziedzin, rozbudza ciekawość wielu graczy. Kolejna gra cywilizacyjna, wielokrotnie zestawiania z niezrównanym, jak dotąd, dziecięciem Vlaady Chvatila, wzbudza wiele emocji i wrażeń. Nie jest to nowy „Święty Graal” planszówek o charakterze budowania cywilizacyjnego imperium, ale z pewnością stanowi dość niesamowitą propozycję na oderwanie się od  TtA i spróbowanie czegoś innego.

Dobrze wiecie od czego muszę zacząć niniejszy tekst. Wiecie, prawda? Twilight Struggle (nasza polska Zimna Wojna), czyli Matka i Ojciec, Alfa i Omega, a nawet Dempsey i Makepeace gatunku gier politycznych, mechanicznie opartych na zarządzaniu kartami wydarzeń i zdobywaniu przewag na poszczególnych polach. Od lat okupuje pierwsze miejsce rankingu BGG. Podbiła serca graczy i otworzyła ich na kolejne podobne gry, mniej lub bardziej inspirowane TeeSową mechaniką. To z umiłowania do TS (i do mechaniki card driven) niejaki Volko Ruhnke (autor scenariuszy do TS, a wcześniej dobrze ocenianej Wilderness War; w cywilu analityk CIA) wziął się za projektowanie własnej odmiany gatunku. ...

Opisywanie nowości, czyli chleb powszedni recenzenta, to dość standardowa procedura. Oczywiście można od niej odchodzić, popisywać się fantazją i kreatywnością czy też nietypową formą, ale czytelnik będzie wymagał pewnych stałych konkretów. Paru słów o wykonaniu gry (bo nie tak wiele osób miało ją wcześniej w rękach), zarysowania zasad i przebiegu rozgrywki (bo nie każdy wie, co to właściwie za mechanika i dla kogo), wreszcie właściwej części analityczno-wartościującej. Trochę inaczej sprawy będą się miały tym razem, bo na moim blacie-warsztacie znalazła się gra, o której każdy* słyszał. Wielu widziało. Niejeden grał. Ta gra z wieżą.

Czytając historyczno-biograficzną notkę dołączoną do gry można odnieść wrażenie, że oto obcujemy z growym absolutem. Ktoś wpadł na rewelacyjny pomysł, ktoś inny go docenił, trzecia osoba mimo sceptycyzmu dała się w mig oczarować i dzięki temu możemy teraz cieszyć się przełomem w kostkach na miarę Dominiona, czy 7 Cudów Świata. Rewelacja i rewolucja w jednym! A tu kicha… Nic z tych rzeczy. Trudno powiedzieć, gdzie chował się autor gry, aby uznać, że uzyskanie na dziesięciu kościach tych samych wyników w kolejnych rzutach jest super nowe i porywające. Pewnie w tym samym miejscu, w którym chowali się przed światem i postępem ...

Miałem zacząć recenzję Hat-Tricka, piłkarskiej karcianki, mniej więcej w ten sposób: „Znów się nie udało. Znowu przełknąć musimy gorzką pigułkę, zakrzykując rzeczywistość żałosnym 'Nic się nie stało, Polacy nic się nie stało!’. Niemcy ponownie okazali się za silni, dla naszych kopaczy. Jak długo jeszcze? Na szczęście niepowodzenia polskiej reprezentacji piłkarskiej możecie sobie powetować sukcesami w Hat-Tricku. Kto wie, może chociaż tutaj uda się Wam wygrać z Niemcami?„. ALE ZACZNĘ JĄ INACZEJ! :))) Niedługo targi planszówkowe w Essen. Niemieccy kibice piłki nożnej, wciąż jeszcze gryzący gorzką pigułkę sobotniej przegranej z piłkarską reprezentacją Polski, będą mogli nabyć na targach grę Hat-Trick, dzięki ...

Disclaimer: nie podoba mi się pomysł na temat tej gry. Bardzo. Ale że recenzja obejmuje coś więcej, niż tylko „nie podoba mi się”, czas rozpisać się nieco dłużej. Idea gry jest bardzo prosta: czteroosobowa rodzina po niedzielnym obiedzie, rozkłada kafelki i przez kilka minut gra o to, kto pozmywa naczynia po wszystkich. I właśnie to mi się nie podoba – jeśli gram z dziećmi (a taka jest idea), traktowanie zmywania jako kary za przegraną jest dla mnie delikatnie mówiąc mocno wątpliwe.

Lubicie łamigłówki? To świetnie, w takim razie o Enigmie już pewnie słyszeliście, a może i mieliście nawet okazję zagrać. Nie lubicie? Nic straconego! I tak warto przyjrzeć się Enigmie – chodzi w niej tak naprawdę o coś zupełnie innego. Oczywiście tym obrazoburczym twierdzeniem staram się zachęcić Was do zapoznania się z dalszą częścią niniejszej recenzji, ale prawdą również jest, że już dawno nie miałem takiego kłopotu z zakwalifikowaniem gry planszowej. Jednak wszystko po kolei.

Ja (rozkładając grę na stole): Kuba, zagrasz z nami? Kuba (kręci głową siedząc przed komputerem): Nie J: Kuba, zagraj z nami…. K: Nieee….. Po 2 partiach rozegranych za plecami Kuby: K: Wiecie co, może bym zagrał z wami? Po kolejnych partiach, późnym już wieczorem: J: Ale ja już muszę iść… K: Nie, jeszcze jedną partię zagrajmy!