Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Ciężkie jest życie myszki w domu człowieka. Trzeba rodzinę wykarmić i nie dać się złapać. Na szczęście rodzina jest liczna i nawet, gdy coś pójdzie nie tak podczas wyprawy do spiżarni, jest szansa na zostanie najsprytniejszą rodziną myszek w gospodarstwie. Jak to w mysim życiu bywa, trzeba mocno polegać na swojej szybkości, sprycie i spostrzegawczości. Jeśli macie te wszystkie cechy, będziecie świetnymi myszkami i macie spore szanse na wygranie w grę „Miau!”.

Budowanie katedr, domów, tudzież całych miast – to kolejny chodliwy temat po pociągach i osadnikach (a może nawet przed nimi?). Ile było do tej pory gier traktujących o budownictwie – chyba nie jestem w stanie zliczyć. Czy coś jeszcze da się wykrzesać z tego tematu? Czy budowanie wiaty, obory albo poczty sprawi nam na tyle dużo frajdy, że zechcemy zrobić to jeszcze raz?

Duet Kramer&Kiesling znany jest z tego, że potrafi stworzyć naprawdę porządne i wciągające gry. Za każdym razem gdy zobaczę na pudełku te dwa nazwiska, od razu mam ochotę zagrać. Tym razem po kilku partiach czułam, że jednak nic mnie nie zachwyca. Każdy ma swoje wzloty i upadki. Tutaj mamy do czynienia z małym kołowaniem tego samolotu. Absolutnie nie jest to gra zła, aczkolwiek nie ma w niej efektu „wow”. Aby przekonać się czy tego rodzaju planszówka trafi w Wasze gusta, zapraszam do krótkiego pobytu na preriach pośród zwaśnionych indiańskich plemion.

Tematyka kolejowa ostatnio stała się mocno popularna – i to nie tylko za sprawą kultowej serii Wsiąść do pociągu. Pełna więc złych przeczuć sięgnęłam po pudełko Москва-Париж…. ach, czy mówiłam już, że mam dosyć pociągów, dworców i linii kolejowych? Nie? no to mówię. Ale co to? gra nie grzeszy kolejowym klimatem za grosz… To chyba mam szczęście :-) A czy grzeszy czymś innym? Czy moje obawy co do  mechaniki – którym dałam już jakiś czas temu upust – sprawdziły się? Zapraszam do przeczytania recenzji.

Stefan Feld poczęstował nas w Essen dwoma nowymi daniami. Lekką La Islą i Badaczami Głębin w ciężkich skafandrach kapitana Nemo. W La Islę nie grałam, ale jak na razie gra nie zbiera zbyt pochlebnych opinii, natomiast Aquasphere (bo tak brzmi oryginalny tytuł Badaczy) cieszyć się może wysoką średnią dotychczasowych ocen. Jest to też owa druga gra nowego polskiego wydawnictwa Fullcap Games. O swoim pierwszym z nią spotkaniu pisałam w rzucie okiem, więc pominę w niniejszym tekście sprawę zasad. Kto ciekaw – zapraszam do stacji badawczej Aquasphere. Tymczasem skoncentrujmy się na wrażeniach.

Zwykle staram się pisać o grach szukając obiektywnie ich zalet i wad. W tym znaczeniu, że często dość wyraźnie widać do kogo adresowana jest dana pozycja – dzieci, fani zombiaków, jakiegoś serialu ipt. Tym razem od początku mogę ostrzec, że nie będzie tu obiektywizmu, bom fanem Wysokiego Napięcia, ot co! Fanem, co to chyba wszelkie dodatki posiada, każdą mapę ograł, a samą grę uznaje za 8. cud świata. A tak!

Czy gra opowiadająca o I Wojnie Światowej może zainteresować młode pokolenie graczy? Czy gra o żołnierzach, którzy zamiast walczyć z wrogiem walczą na tyłach frontu z czasem i trudnościami logistycznymi może przykuć ich uwagę na dłużej? Jak się okazało, na oba te pytania odpowiedź brzmi … Nie, nie zdradzę tego na początku tekstu. Tekstu o nowej polskiej grze, o nowej polskiej grze z historią w tle, o grze w miarę nowego polskiego wydawnictwa Alter.

Rzadko kiedy pudełko tak dobrze odzwierciedla moje odczucia wobec gry, jak w przypadku Konceptu. Wielki znak zapytania na środku pokrywki to kwintesencja mojej pierwszej reakcji, ale także reakcji wielu współgraczy. A było to tak…

Drodzy rodacy. Od dziś żółwie są niemodne a sałata jest passé. Od dziś pędzimy do jabłek (w końcu tego lata był to nasz patriotyczny obowiązek ;)). Kolec w kolec, pyszczek w pyszczek i łapka w łapkę. Co zastaniemy na mecie? zwycięstwo czy rozczarowanie?

Długo oczekiwana książka o grach planszowych, z nutką idealizmu i marzeń w tytule. Hit? Kit? Dwie deszczowe chmury, czy naturalne obozowisko? Co ma nam do powiedzenia autor tej książki i zarazem jednej z najlepszych gier planszowych na świecie – Ignacy Trzewiczek?