Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Granna rozwija swoją ofertę wydawniczą. Poza sztandarowymi produktami najwyższej jakości kierowanymi do młodszych graczy, rodzin, szkół i innych placówek edukacyjnych pojawiły się także gry (i serie wydawnicze) o nieco wyższych wymaganiach. Po Pretorze i CV niedawno trafiła na rynek kolejna gra z serii Expert – Mr House. Dla mnie o tyle ważna, że gry Adama Folko Kałuży bardzo cenię, chociaż nie wszystkie ostatnio sprawiły mi jednaką satysfakcję.

Alladyn, Jasmine, Dżin, Sułtan, papuga Jago i małpka Abu to niesamowita paczka przyjaciół przeciwstawiających się siłom zła na ziemiach Agrabhu.  Czy Bruno Cathala jest fanem tych postaci? Tego nie wiem, ale prawdopodobnie zaczerpnął kilka gram inspiracji z arabskiego klimatu, którym obudował grę Five Tribes. Moją uwagę szczególnie przykuła kobieca postać widniejąca na okładce. Czy nuta tajemnicy, odrobina piękna i ostry sztylet w dłoni to zapowiedź kunsztownej i nieprzewidywalnej rozgrywki?

Dawno, dawno temu istniało cudowne królestwo, w którym panował pokój i dobrobyt. Król rządził nim łagodnie i mądrze, bo wiedział jak korzystać z energii, która płynęła z głębi czarodziejskich studni rozproszonych po jego królestwie. Królestwo zaś zamieszkiwało sześć możnych rodów rządzonych przez baronów, którzy cieszyli się przychylnością władcy. Król, chcąc okazać poddanym swą miłość zapieczętował wielkie ilości energii w sześciu czarodziejskich kulach, które podarował baronom. Baronowie jednak – rozpuszczeni dostatnim życiem i łatwym bogactwem – stawali się coraz bardziej chciwi aż postanowili użyć energii z tych kul przeciwko królowi i sięgnąć tym samym po najwyższą władzę.

Serialu pt. „Ogrywamy nowości z Essen” ciąg dalszy. Tym razem na tapetę wziąłem kostkową grę ekonomiczną Massilia. I w przeciwieństwie do opisywanej wcześniej innej kościanki – El Gaucho – pierwsze wrażenie było tutaj raczej pozytywne. Co prawda pudełko jest nieco smętnawe, ale już grafiki przywołują na myśl komiksy o Asteriksie i wykonano je z dużą dbałością o szczegóły. Ponadto same elementy są też bardzo estetyczne, więc siadałem do gry mile zainteresowany.

Druga z tegorocznych essenowych premier, którą dostałem do recenzji, to El Gaucho. Tytuł, który zachęcił mnie użyciem kostek, tematyką, pudełkiem i wydawnictwem, a odrzucił grafiką elementów. Czyli wstępnie jestem delikatnie na „Tak”. A dalej?

Korrigan jaki jest, każdy widzi – chociaż nie do końca. Wiadomo, że pochodzi wprost z Bretanii i wywodzi się z tamtejszego folkloru, ale dalej napotykamy już wiele rozbieżności. Według jednych wersji są to kobiety, rodzaj pięknych, kuszących syren, według innych paskudne karły. W jednych podaniach są zagubionymi duszami, w innych podstępnymi upiorami. W jednych tańczą wokół fontanny, w innych wodzą nieostrożnych ludzi do zguby. Na szczęście w najnowszej grze wydawnictwa Matagot spotkamy najbardziej przyjazny wariant korriganów. Pocieszny knypek w śmiesznym kapeluszu, coś w rodzaju irlandzkiego leprechauna, taki krasnal uganiający się po co zieleńszych łąkach w poszukiwaniu czterolistnej koniczyny. I złota. ...

Król tyran, próbuje wrócić do zamku. Zapewne zdaje sobie sprawę z tego, że z racji swych despotycznych rządów, jego poddani nie są mu wierni i nie darzą go wielką sympatią. Nie żeby ich jakoś specjalnie podejrzewał o niecne zamiary, ale…na wszelki wypadek w pochodzie przez dziedziniec, towarzyszą mu oddani rycerze, którzy mają czuwać nad jego bezpieczeństwem. Przezorny zawsze ubezpieczony. I dobrze, albowiem pośród tłumu przechodniów, handlarzy i kurtyzan czai się trzech zabójców.  Kto zwycięży? Monarcha czy opłaceni skrytobójcy? Wszystko w rękach (i umysłach) dwóch/dwojga graczy.

I już po Essen. Ale właśnie teraz zaczyna się ta najlepsza część – ogrywanie nowości. Spośród kilku tytułów, które dostałem od Naczelnego, postanowiłem zacząć od gry najkrótszej i najmniejszej, a mimo to wcale nie najgorszej. A było to tak…

Praca w świetlicy szkolnej to przede wszystkim hałas. Dużo hałasu. I stare komputery pamiętające jak powstawał węgiel. I dzieci walące bez opamiętania w niezniszczalne klawiatury tych komputerów. Na tym tle widzę swoją szansę i misję – aby to cyfrowe pokolenie odciągnąć od ekranów i zaciągnąć do stołu, do planszy, do kart i żetonów. Albo do… wiaderek.

Bang! to gra karciana o Dzikim Zachodzie umieszczona w świecie spaghetti westernów, ale klimatem bardziej przypominająca „kryzys tożsamości”  z puenty „Ballady o Dzikim Zachodzie” Wojciecha Młynarskiego. Gra doczekała się wielu edycji i dodatków; niedawno ukazała się także wersja kościana. Nie zakładam od Czytelnika recenzji znajomości pierwowzoru, jednak gry będą często porównywane. Podstawowym komponentem nowej gry są oczywiście kości. Do gry dołączone są także żetony: strzały do oznaczania ataku Indian i naboje do oznaczania punktów życia. Karty są użyte jako pomoce graczy oraz do losowania postaci i ukrytej roli każdego gracza.