Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Myślenie ma kolosalną przyszłość. W milicji także. Tak porucznik Borewicz (odcinek 3. „Dziwny wypadek”) komentuje niezaradność pewnej milicjantki, która nie wie jak zdobyć odciski palców podejrzanego. W „07 zgłoś się” mamy okazję przekonać się na własnej skórze, że myślenie ma kolosalną przyszłość. Wśród geeków także.

Nieco ponad rok temu miałem przyjemność recenzować grę Filipa Miłuńskiego „CV”. Gra na tyle zadomowiła się na mojej półce, że bez żadnych wątpliwości wyraziłem zainteresowanie dodatkiem do niej. Dodatkiem, którego większość graczy się spodziewała, bo „CV” aż prosi się o rozszerzenie. Bynajmniej nie dlatego, że gra bez niego jest niekompletna albo wymaga natychmiastowej naprawy – po prostu jest to typ gry, której urozmaicenie wprost zależy od przychodzących kart. A że w „CV” podczas jednej rozgrywki uczestniczą niemalże wszystkie karty, więc prędzej czy później pojawia się chęć, by było ich więcej.

Matka natura zaprojektowała gigantyczny system, w którym istnieje niezliczona ilość zależności. Jedne stworzenia korzystają z istnienia innych, a niejednokrotnie cały zwierzęcy łańcuch pokarmowy ma swój początek w świecie roślin. Na bazie tych zależności i łańcuchów pokarmowych powstała gra „Mniam mniam”, w którą gramy od kilku miesięcy i do tej pory nam się nie znudziła. Co więcej, moje dzieci sięgają po nią same, żeby zagrać w wersję dla jednego gracza. Co takiego przyciągającego jest w „Mniam mniam”?

Albert Einstein powiedział, że wyobraźnia jest ważniejsza od wiedzy, ponieważ wiedza jest ograniczona. Wiedza pozbawiona pierwiastka twórczości to  sucha, nudna i niewarta poznania składnica faktów. Uniwersum gier planszowych to z kolei miejsce, w którym prócz pobudzania różnorodnych ośrodków mózgowych, związanych z umiejętnością logicznego myślenia i planowania, jest jeszcze szerokie pole do popisu dla wyobraźni. Dziś na bok odkładamy strategię, taktykę, decyzyjność, krew, pot i łzy. Dziś uruchamiamy trybiki wyobraźni i udajemy się w świat twórczego projektowania różnorodnych dziwów i fantazmatów. Nim przejdę dalej, od razu piszę – Nadzwyczajni to nie gra planszowa, ale swego rodzaju twór, który można zakwalifikować do ...

Antike II to ostatnia z pozycji, która trafiła w moje ręce po targach w Essen. Last but not least :)  To pozycja, po której spodziewałam się wiele dobrego, nie tylko z racji mojego zamiłowania do Starożytności, ale również ze względu na osobę autora i jego wcześniejsze gry z tej linii. Oczekiwałam dobrej gry o prostych zasadach opowiadającej o budowaniu imperium. Czy gra spełniła pokładane w niej nadzieje? Jak bardzo się różni od Antike i Antike Duellum? Zapraszam do przeczytania recenzji.

W klimatycznym imaginarium. Miejsce: Chiny. Czas: 506 r. p.n.e. Wydarzenie: wybitny strateg Sun Tzu toczy wojnę o pięć prowincji z nieustraszonym generałem Shao. W rzeczywistości. Miejsce: stół, na którym leży plansza. Czas: wolny, najlepiej 30 minut. Wydarzenie: walka pełna strategicznych, przemyślanych decyzji, podejmowanych przez dwóch graczy. Z wyobraźnią czy bez niej,  Sztuka Wojny (Sun Tzu/Dynasties) to doskonały pojedynek dla każdego duetu. Jeżeli lubicie gry obfitujące w taktyczne rozwiązania, wymagające umiejętności blefowania i przewidywania ruchów przeciwnika, Sztuka Wojny powinna znaleźć się w waszej kolekcji.

Wyraz shopping i skrót PRL mają się do siebie jak piernik do wiatraka. Tworzą absurdalne zestawienie, które w dzisiejszych czasach traktujemy z przymrużeniem oka.  Niemniej jednak nadarzyła się kolejna okazja ku temu, by ów absurd w postaci gry słów, stał się ciałem. Towarzysze i towarzyszki, po niebywałym sukcesie osadzonej w czasach Polski Ludowej Kolejki, przyszedł czas na debiut młodszej siostry – Reglamentacji. Nie przyklejam tu etykiety: Nie jest to pozycja dla graczy.   Gracze bardzo często wywodzą się z rodów „niegraczy”, z którymi, akurat w tę grę śmiało można zagrać. Oto produkt doskonale wpisujący się w kategorię gier familijno-imprezowych z dobrze ...

W zapowiedziach recenzji essenowych gier zastanawiałem się, czy wśród tytułów, które mi przypadły w udziale, kryje się jakaś perełka. Dark Tales (aut. Pierluca Zizzi) taką perełką…. chyba jednak nie jest, natomiast z pewnością nie zasługuje na tak niską ocenę na BGG, jaka początkowo stała się jej udziałem (okolice 6.0). W gruncie rzeczy to udana, lekka gra karciana, z interesującymi grafikami, całkiem przyjemna w dwuosobowym składzie. Tylko tyle i aż tyle.

Święta Święta i po Świętach. Człek obżarty, wypadałoby się trochę poruszać. Ale spacer nie ucieknie, najpierw zagrajmy sobie w grę… Gry, które przy minimum zasad oferują maksimum możliwości są zawsze wielce pożądane. Człowiek nie spędza godzin nad doskonaleniem swojego zrozumienia niuansów w instrukcji, a jedynie nad doskonaleniem taktyki i strategii. Najczęściej owa charakterystyka dotyczy gier logicznych, ubranych dodatkowo w bardzo skąpą, jedynie tę absolutnie niezbędną, szatę graficzną. Dla amatorów nieco bardziej rozwiniętej fabuły także jednak znajdą się gry, które spełniają powyższe warunki. Jedną z nich wydaje się być Strife, wydany w Polsce przez Cube: Factory of Ideas.

No i dałam się złapać. Na piękne słówka, kolorowe gadżety, porównania, nawiązania i generalnie rozhuśtany marketing. Jako fanka Seasons sięgnęłam po Panów Xiditu. Co ma jedno do drugiego? Tylko grafiki. Nic innego. A nie, przepraszam, w pudełku Lordsów znajdziemy jeszcze promocyjną kartę do Seasons. Ale jedna jaskółka sequela nie czyni. Od razu mówię, zamiast przejechać się majestatycznie z rozwianym włosem po królestwie Xidit, przejechałam się na nim. I o tym opowiem Wam w ten piękny wigilijny poranek…