Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Bardzo długo opierałam się Seasons. Entuzjastyczne opinie, że przepiękna gra podoba się kobietom skutecznie mnie odstręczały. Poznałam już w swoim życiu kilka wydmuszek cud urody (i nie mówię tu tylko o grach), a gry „dla kobiet” utwierdzały mnie tylko w przekonaniu, że czegoś mi w chromosomach najwidoczniej brakuje, bo żadna taka mnie dotąd nie powaliła. Żyłam więc sobie spokojnie nie interesując się Seasons w ogóle, gdy nagle przyszedł dzień tworzenia listy preferencji na jednym z poprzednich Mat Handli i chyba tylko z jakiegoś genialnego podszeptu wpisałam numerki Pór Roku. Co gorsza, nawet się ucieszyłam, gdy się okazało, że growy totolotek ...

Uwielbiam wędrówki piesze, zwłaszcza po lasach. Przepadam za grzybami, w każdej postaci i każdej potrawie. Nie umiem zbierać grzybów… Może to kwestia wzroku, a może stanu emocjonalnego podczas leśnych spacerów – myślę wówczas o wielu innych, niegrzybowych tematach. Tak czy siak, z grzybami skojarzenia mam bardzo pozytywne. Z jednym może wyjątkiem… Grzybobranie! Granie w dzieciństwie, później z moimi Skarbami (czasem w jakiejś mikołajowej paczce się trafiło) czy innymi dzieciakami to smutne, prawie traumatyczne przeżycie koszmarnie zmarnowanego czasu… Jako że lubię wyzwania i przełamywanie własnych strachów poczułem się sprowokowany przez Rebel wydaniem gry o tak pełnym emocji tytule. Jakie emocje daje ...

Początkowo poniższy tekst znalazł się w Cotygodniku, ale szanowna Redakcja pogoniła mnie za obszerność wpisów. Tak więc w osobnym wpisie dzielę się z Wami wrażeniami z dwóch pirackich gier, w które miałem przyjemność zagrać. Czy przyjemność była wątpliwa? Czy któryś z tych tytułów może stać się Moją Ulubioną Grą Piracką? Czy po zagraniu w którąś aż chce się krzyknąć „Grrrram w Grę!”? Sami sprawdźcie.

Mój kontakt z prezentowaną na ostatnich targach w Essen grą wydawnictwa Cranio Creations pod tytułem „Dungeon Bazar” to ciągła huśtawka nastrojów i sinusoida wrażeń. Zaciekawienie przeplata się z wątpliwościami, irytacja z uznaniem, sceptycyzm z optymizmem. Co podejście do gry, to kolejna zmiana odczuć. Niełatwo wśród tak ambiwalentnych sygnałów wydać opinię o produkcie, a takiej wszak po recenzencie się oczekuje. Spróbuję zatem podsumować te wszystkie zawirowania i w podsumowaniu sam zorientuję się, co z tego wynikło.

Wyobraź sobie taką grę. Niebanalną i z ciekawym tematem. O atrakcyjnej szacie graficznej i korzystnej cenie. Dostępnej od 2 do 6 graczy, ale bez problemów ze skalowaniem i zamulaniem. Z odrobiną negatywnej interakcji, ale pozwalającą skupić się na własnym planie rozgrywki. Z losowym setupem, urozmaicającym rozgrywkę, ale nie psującym balansu, czyli równowagi między graczami. A do tego z zasadami, które da się wytłumaczyć w minutę, w góra pięciu zdaniach. Czujesz to? Taki hicior? Azaliż jest to możliwe? Wymagania nie są wewnętrznie sprzeczne? Tytuł recenzji jest odpowiedzią na te pytania, stąd mogę teraz rozwinąć moje spostrzeżenia o tej kapitalnej grze, wzorcowej ...

Ogrodnik postąpił dwa kroki wprzód i podlał kolejną grządkę. Jeszcze miesiąc temu pielęgnowałem cesarskie ogrody Zen a dziś muszę uprawiać bambusy dla wielkiego misia….Popatrzył krytycznie na swoje dzieło. Wczoraj te roślinki były o kilka centymetrów niższe. To nie do wiary jak szybko rosną. Różowy bambus… dziwna, rzadka odmiana…. a obok zaraz żółty. Tam dalej zielony. Właściwie całkiem ładnie to wygląda. Może jednak coś będzie z tego bambusowego ogrodu. Co prawda to już nie karesansui, ale przy pewnym wysiłku na pewno uda się uzyskać jakąś harmonię. Może nie wszystko zniknie w przepastnym brzuchu misia. Ogrodnik z ochotą zabrał się do pracy….

Ticket to Ride, Chicago Express i Steel Driver w jednym – da się? Zobaczmy! Spike został zapakowany w typowe kwadratowe pudełko á la Osadnicy z Catanu, wypełnione mnóstwem elementów. Od razu na początku rzucają się w oczy urocze plastikowe tory, które będziemy układać na planszy, budując trasy. Plastikowe ciuchcie, słodziutkie karty i lekko komiksowo ilustrowane żetony dopełniają obrazu całości. Od strony graficznej Spike prezentuje się wybornie. Ładna kolorystyka, czytelne oznaczenia, klimatyczne ilustracje i estetyczne elementy, a to wszystko umiejętnie i ze smakiem zestawione ze sobą. A ponieważ dodatkowo wszystkie przywołane gry budzą moje miłe wspomnienia, od razu zgodziłem się ją ...

7 Steps dostałem do recenzji właściwie przypadkiem – naczelny miał dwie gry w niemieckiej wersji językowej i zapytał, czy nie boję się wyzwania. Wziąłem obie (szczególnie, że od razu mnie zainteresowały) i zabrałem się do ich ogrywania. Oto efekt spotkania z pierwszą z nich (druga już niedługo).

Kubki na stół. Będziemy sączyć z nich coś ciepłego? Szukać złotej kulki pod jednym z nich? A może posłużą do rzucania kostkami?  Jak przystało na produkt o nazwie parującego, włoskiego przysmaku, gra obiecuje gorące chwile. Tylko uwaga, bo można się sparzyć.

Obrodziło latoś szpiegami. Biegają po mieście w ciemnych okularach, z superczułym mikrofonem i tym przebiegłym uśmieszkiem na twarzy. Mogą być wszędzie: siedzieć obok ciebie w pociągu, pracować na sąsiednim stanowisku, bawić się przy tym samym stoliku w kasynie. Zawsze udają przyjaciół, albo co najmniej szczerych współpracowników. Nigdy nie wiesz, czy gość obok nie jest pod koszulą okablowany podsłuchem i czy właśnie nie robi ci zdjęcia mikroaparatem umieszczonym w krawacie. Tak, świat jest pełen szpiegów. Tylko jak ich rozpoznać?