Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Trzeba dbać o zęby. Wiedzą to wszyscy dorośli (mam nadzieję), dzieci oraz … smoki. Te ostatnie postanowiły o higienę jamy ustnej zadbać w nietypowy (a może i typowy dla smoków) sposób. Postanowiły, pod groźba spalenia okolicznych osad, zmusić ich mieszkańców do czyszczenia swoich zębów. Nam więc nie pozostało nic innego, jak wcielić się w wodzów tychże wiosek i wysłać najdzielniejszych wojów do tej jakże brudnej roboty.

Gry logiczne to gatunek na wskroś czysty. Nie zaprzątają głowy fajerwerkami grafik, choć bywają piękne. Nie mieszają w głowie niezwykłą przygodą, choć przy stole potrafią się pojawić najgorętsze emocje. Nie porażają wreszcie mnogością zasad, choć są najtrudniejszym typem gier. Tak, gry logiczne to dla mnie sama esencja pojęcia „gra”, prawdziwy pojedynek umysłów, na którego wynik mają wpływ tylko właściciele tych umysłów. Talat dodatkowo wyróżnia się na tym tle, ponieważ zaprojektowano go z myślą o trzech osobach. Jak ten dizajn wyszedł? Zobaczmy.

Czaiłam się, czaiłam i w końcu się przyczaiłam. Kemet od początku mnie przerażał, ale jednocześnie wszystko we mnie mnie do tej gry ciągnęło. Klimat, wykonanie, rozwijanie swojego stronnictwa / cywilizacji / armii (niepotrzebne skreślić ;)) – jak zwał tak zwał, ważne że sie rozwija, a co się rozwija dobre jest i pożądane jak papier toaletowy za komuny. Jedno mnie tylko (albo aż) przerażało – trzeba będzie walczyć. Oj, oj, będzie bolało….

iGranie z GRUZEM jest to pierwsza gra wydana w ramach „Gry o Pomysł”, który jest wspólnym projektem wydawnictwa Black Monk Games i portalu PolakPotrafi.pl. Autorką gry jest Ilona, Kobieta Ślimak twórczyni komiksu Chata Wuja Freda. Dla osób nie śledzących komiksu od razu wyjaśniam, że GRUZ jest metaforą życia.

Wiem, ostatnio mniej gram w „dorosłe gry”, a bardziej koncentruję się na edukowaniu młodego pokolenia. Ale, o dziwo, jest to przyjemne, gdy widzi się efekty. Dzieci coraz częściej po wbiegnięciu do świetlicy (po przecież nie wejściu…) kierują się od razu do półki z grami, która dzięki recenzjom systematycznie się powiększa. A na półce, ostatnimi czasy, królują królewny (ostatecznie, taki ich zawód). Królewny, śpiące zresztą, udowadniają, że gra nie musi powalać kolorem, błyskiem, trójwymiarem i innym splendorem, aby spodobać się przyszłości narodu.

Port Royal, XVII-wieczna stolica Jamajki i główny port piracki Karaibów. Owiany złą sławą – jako kryjówka zbrodniarzy i złodziei. Czas rzucić losowi wyzwanie. Czas udać się do Portu Royal i skompletować załogę :)

Jakiś czas temu umawiałem się z kolegami wojennikami na piątkowe granie. Nagle padła propozycja od Roberta Sypka – “Czy ktoś zagra testowo w moją Stawkę”. Myślę sobie… Stawka. Znaczy sztab główny Armii Czerwonej podczas Drugiej Wojny Światowej. Znaczy się front wschodni, zapewne w dużej skali – armijnej. Prawdopodobnie próba symulacji całego konfliktu od ‘41 do ‘45. A co tam, mogę zobaczyć jak to wygląda! Więc się zgłosiłem na ochotnika. Szybko okazało się, że z jedną rzeczą trafiłem – to faktycznie była DWS i miało coś wspólnego z frontem wschodnim. Ale reszta… Pamiętacie ten dowcip o tym, że w Moskwie na ...

Swoistą kategorią gier planszowych są gry quizowe. Mają one zagorzałych fanów i nieprzejednanych przeciwników. Mnie jednak zawsze fascynuje pomysłowość autorów takich gier, którzy znajdują nowe, oryginalne koncepty jak zachęcić uczestników zabawy do popisania się swoją (nie)wiedzą. Przy okazji, często mamy do czynienia ze sporym walorem edukacyjnym. Grając mimowolnie zdobywamy mniej lub bardziej przydatne informacje. Cardline to seria kilku gier oferujących właśnie taką oryginalną formą sprawdzania swojej bazy informacji o otaczającym nas świecie oraz nienachalnie uzupełniającym luki w naszych danych.

Jak już pisałam jakiś czas temu w Cotygodniku – po Magnatach spodziewałam się zupełnie czego innego. Fakt, nie czytałam wcześniej instrukcji – ale w końcu na świecie jest tyle innych instrukcji gier i takie tony literatury pięknej, że chyba może się to zdarzyć nawet redaktorowi najstarszego polskiego serwisu o grach. A tu zaskoczenie – ma to być gra familijna. A zatem nie tylko mnie trafi się zastrzyk historii. Gra od razu powędrowała na stół rodzinny, niech się młode pokolenie uczy…

Podoba mi się cykl „Ze starej półki”. Po pierwsze dlatego, że Veridiana pisze naprawdę niezłe i zabawne teksty, a po wtóre, ponieważ można poczytać o starszych tytułach, które premierę miały jeszcze zanim zacząłem się interesować planszówkami. W sumie i na mojej półce leżą gry mające już swoje lata, które nie doczekały się obszerniejszych recenzji na GF, więc postanowiłem dołożyć tu i swoje 3 grosze. Zacznę od Kameleona, lekkiego fillera autorstwa Michaela Schachta.