Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Mój pierwszy egzemplarz Labiryntu zdobyłam w moim pierwszym MatHandlu dokładnie dwa lata temu. Byłam przejęta i szczęśliwa jak mało kto. I przyznać muszę, że spełnił on moje oczekiwania – dzieci się w nim zakochały, a w znajomych odkryłam idealnych kompanów do negatywnej interakcji. Teraz ogrywam drugą edycję – i muszę przyznać, że – chociaż patrzę na grę już inaczej (przede wszystkim przez pryzmat dzieci, które zrobiły się o wiele bardziej wymagające) – Labirynt w dalszym ciągu wyzwala we mnie pozytywne odczucia. Nie oznacza to jednak, że nie będę się czepiała przedstawiając Wam tę swoistą analizę porównawczą obu edycji :)

Hoppers to bardzo, ale to bardzo niepozorna gra. Jeszcze bardziej niepozorna od Listu Miłosnego, bo choć zawiera o 2 karty więcej, to są one dużo mniej zróżnicowane. Generalnie, po zerknięciu na grę można się zadumać, co też da się wykrzesać z tych kilkunastu mało ciekawych kart umieszczonych w płóciennym woreczku. ZaDumka to jednak nie na dwa serca, ale dla 4 do nawet 9 graczy, więc zakasujemy rękawki i zaczynamy zabawę w … chińskie wampiry!

Mitologia Starożytnej Grecji to temat wdzięczny i chodliwy. Ludziska lgną do niego jak ćmy do żarówki. A ja jestem ludziskiem, który lgnie do Starożytności podwójnie, więc dałam się złapać na lep Elizjum. Czy żałuję? Nie będę Was trzymać w niepewności i od razu złożę oświadczenie recenzenckie – nie, zdecydowanie nie. Czy zatem gra ma jakieś wady? Tak, zdecydowanie ma. A więc zdecydowanie zapraszam do zapoznania się z moimi wrażeniami z podróży po polach Elizejskich.

Rzadko grywam w gry dwuosobowe. Po pierwsze dlatego, że jak już mamy grać to zazwyczaj zbierze się większa ekipa, a po drugie, jeżeli jest już tylko jeden chętny do grania to z łatwością znajdę w kolekcji tytuł przeznaczony dla wielu osób, który równie dobrze sprawdza się i w wariancie dla dwóch graczy (ba, czasami jest wtedy nawet lepszy). Dlatego, mimo że we wszystkie opisywane poniżej pozycje grałem po kilka razy, to tylko jedną z nich na półce posiadam (stąd też brak zdjęć z rozgrywki). Nie zmienia to jednak faktu, że Polska świetnymi dwuosobówkami stoi.

Mapa podzielonych Niemiec. Sowiecka strefa okupacyjna przekształca się Niemiecką Republikę Demokratyczną, ojczyznę niemieckich robotników i chłopów pod światłym przewodem inteligencji (jak to sprytnie w godle NRD ujęto). Równolegle rośnie jedna z najbardziej rozrośniętych instytucji inwigilacji mieszkańców – Stasi. Po zachodniej stronie z ruin podnosi się gospodarka w trzech strefach okupacyjnych, właśnie tworzących Republikę Federalną Niemiec. Dzięki pomocy niedawnych wrogów dynamicznie rozwija się zachodnioniemiecka gospodarka. Wszędzie, w całych Niemczech, ludzie są rozgoryczeni, bliscy masowych protestów…

Nie ma to jak chwytliwe imię – dajmy na to, taki Wygrzew. Publika szaleje, na arenę padają części garderoby, a zakochane nastolatki mdleją w dziwacznych pozach. Megawojownicy to idole, hulki hogany metamorficznego świata. Co jeden to większy i z większą grzywą. Ale mniejsi są zwinniejsi, obrotniejsi i bardziej kąśliwi. W tym pojedynku każdy może zostać zwycięzcą!

Horda nieumarłych powstaje z grobów i rusza na Moskwę! Łaknąc mózgów i gorzałki, dzikie zombie prą do przodu nie zważając na świszczące kule i rozjeżdżające je samochody. Uzbrojeni po zęby ludzie wychodzą na ulice, aby bronić swoich wnętrzności i wysokoprocentowych trunków. Kto wygra tę walkę na śmierć (dla niektórych kolejną) i życie? O tym możecie zdecydować sami, sięgając po grę Zombiaki 2: Atak na Moskwę.

Zadziwiają mnie ludzie, którzy mają szalone pomysły. Zadziwiają mnie nowe pomysły na mechanikę, gdyż wydaje mi się, że nic nowego nie można już wymyślić. (Tak samo jak w muzyce, w której przecież „wszystkie melodie już były!”). A jednak znajduje się co jakiś czas jakiś bzik, który krzyczy „voila!” i prezentuje nowe cuś, którego wcześniej nie było. Skąd ci ludzie to biorą? Chyba na początku stali w innej kolejce, gdy ja stałam w kolejce po sklerozę.

Nie zrecenzować w największym polskim serwisie planszówkowym tak znanej gry jak Kolejka, to grzech. Nie zrecenzować Gry Roku, jednej z najbardziej popularnych i rozpoznawalnych gier familijnych, gry, która przyciągnęła do nowoczesnych planszówek bodajże największe grono Polaków, to nawet grzech śmiertelny. Ale na szczęście grzechy są odpuszczane, jeżeli się za nie żałuje i obiecuje poprawę. … No to żałujemy. … I się poprawiamy.

Jak już pisałam w ostatniej recenzji, Cartamundi wypuściło na polski rynek cztery nowe karcianki Shuffle – dziś będzie o kolejnych dwóch grach z tej serii. Tym razem niestety nie powieje świeżością – obie gry to reimplementacje wcześniejszych pozycji.