Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Nazwisko Donalda X. Vaccarino z pewnością wielu osobom kojarzy się przede wszyskim z Dominionem. Naturalnie więc rodzi się pytanie – ile w tej nowej karciance będzie z jego wielkiego hitu i czy możemy spodziewać się kolejnej odsłony deck buildingu?

To teraz punktujemy. Tylko drugiemu zapisujemy punkty? Aha… Ojej, to jak ja ciągle będę druga to i tak w końcu przegram? Eureka! No tak, nie zawsze opłaca się wygrywać. I nie zawsze opłaca się być zawsze drugim – bo wtedy już nie będziesz drugim… co za przewrotny pomysł na grę…

Reiner Knizia, człowiek-instytucja, niewyczerpalne źródło pomysłów i świetny kucharz. Wymyśla nowe lub przerabia swoje stare tytuły i ciągle trzyma się na topie. To jak w tym kawale: „Czym zajmuje się szef kuchni?” – „Codziennie wymyśla inną nazwę dla zupy kartoflanej”. Reiner, cokolwiek w zasadzie wymyśli, jest dobre. Czy dla dorosłych, czy dla dzieci – JEST DOBRE. Bazujące głównie na matematyce, ALE dobre ;). Tylko ostatnio doktor Reiner jakby mniej zajmował się geekami, a bardziej rodzinami i dziećmi. Hmm, zupełnie jak ja!

Gier poświęconych Władcy Pierścieni jest naprawdę dużo. Od trywialnych karcianek poprzez familijne planszówki, aż po kobyły dla geeków, w których rozgrywki toczą się godzinami. Tym razem Egmont przygotował dla nas mega prostą kościankę, w której wcielamy się w jednego z Hobbitów i wyruszamy w drogę do Mordoru, aby zniszczyć Pierścień.

Empatio, czyli polskie wydanie gry Mood X. Dwójka nieznanych autorów i pomysł. No właśnie, dobry? Oryginalny? A może wtórny i nudny? Powiem szczerze, gdybym nie słyszała wcześniej tylu odniesień do Dixita, nie wpadłabym na nie. Mnie się obie gry podobne nie wydają. To tak jakby każdą grę z mapą i kosteczkami porównywać do El Grande, a z krajobrazowymi kafelkami do Carcassonne. Że niby co, że niby dużoformatowe karty z onirycznymi obrazkami? Że niby do każdej karty osoba w funkcji „narratora” ma coś powiedzieć? Że zgadujemy, co autor miał na myśli? Hmmm, trochę się tego jednak nazbierało…

Nieraz tak bywa, że recenzent opisując jakąś grę i dzieląc się na jej temat opinią, w podsumowaniu stwierdza – wszystko ładnie działa, ale nic w tym nowego, grałem w dziesiątki tego typu pozycji. Krótko mówiąc: „to już było”. Uprzedzając kilkanaście następnych akapitów, zapewnię od samego początku – tym razem tak się nie stanie. Pierwszej grze wydawnictwa (czy też studia designerskiego) Lion Games, czego jak czego, ale oryginalności brakować nie będzie. Lion Games? A cóż to za nowy twór, jacyś kolejni debiutanci? Otóż nie. To załoga z Fabryki Gier Historycznych uznała, że pewne tematy gier trudno jednak podciągnąć pod historię, nawet bardzo gimnastykując ...

Na Nehemiasza ostrzyłem sobie zęby od Essen 2012, kiedy to pojawiły się pierwsze plotki o wydaniu tej gry. Zapowiedzi były od początku dość obiecujące – „innowacyjna mechanika worker placement” to tylko jeden z nieco zaskakujących sloganów, jakimi reklamowano nowy tytuł Łukasza „Wookiego” Woźniaka – znanego z wideorecenzji młodego twórcę gier, który na swoje magnum opus chyba jeszcze jednak wciąż czeka. Gra miała ukazać się na Essen 2012. Nie udało się. Miała pojawić się na Essen 2013. Też się nie udało. Pojawiła się wiosną 2014 i wzbudziła mieszane uczucia. A jak to było u nas? Ano było tak:

Zazwyczaj gry, których tłem jest przestrzeń kosmiczna to albo długie i męczące 4X pokroju Eclipse, albo ameritrashe gębą najpełniejszą, długie, losowe i strasznie przefabularyzowane (Gears of War czy Twilight Imperium). Jednym słowem, nic ciekawego dla eurofila. I wtedy wkracza gwiazda, czyli wydawnictwo Portal i wydaje wreszcie grę w kosmicznych klimatach, kompletnie klimatu pozbawioną. Miodzio! Ale czy aby na pewno? Czy Pośród Gwiazd wytrzymuje częste porównania do 7 Cudów? 

Przychodzisz do sklepu z grami planszowymi i widzisz na półce nowość od Rebela i Gindie: Dylematy. Czy: A. Kupujesz! Właśnie szukałeś jakiejś ciekawej gry imprezowej. B. Poczekasz na recenzje. Nie lubisz kupować kota w worku.

Nie ma to, jak hiszpańskie filmy grozy. Celowo nie używam słowa „horror”, bo ten termin zmasakrowany został piłą ręczną i mechaniczną przez Amerykanów. Hiszpańscy producenci potrafią wytworzyć prawdziwą grozę, taką w starym, dobrym, dziewiętnastowiecznym stylu. Znakomity REC, inne, lecz też świetne: Labirynt Fauna, potem Sierociniec i wreszcie Mama. Z ciekawością podchodziłem zatem do „The Possession” – planszowego survival horroru wydanego przez hiszpańskie wydawnictwo Gen X Games (znane m.in. z udanego 2 de Mayo). No, bo skoro filmowcy hiszpańscy tworzą doskonałe filmy grozy, to może i hiszpańscy autorzy planszówek osiągnęli podobny poziom w przypadku Possession, co nie? Ano nie.