Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Obecność na targach w Essen ma wiele zalet. Jedną z nich jest możliwość zakupu gier, które baaaardzo trudno dostać w polskich sklepach planszówkowych czy też nawet w zagranicznych. Ba, część z nich nawet nie ma profilu na BGG. Dla stassiarzy prawdziwy koszmar – zagrać w grę, a nie móc jej zarejestrować w rozgrywkach na swoim profilu. Jakimś cudem taka właśnie gra trafiła w moje ręce. Czy trafił mi się diament, czy też…? Zapraszam do lektury.

The Curse of The Black Dice to 2–4 osobowa gra Alexandra Laucka, wydana w tym roku przez Board&Dice, w której wcielacie się w załogę pirackiego okrętu. Witajcie na pokładzie! Już za chwilę wypłyniecie w długi rejs! Będziecie walczyć z mitycznym Krakenem i poszukiwać Latającego Holendra. Spróbujecie też pokonać potężną Hiszpańską Armadę. Ale przede wszystkim będziecie zdobywać złoto. Całe góry złota!

Dziś rozpoczynamy cykl przed-Mikołajkowy z polecankami gier dla dzieci. Proponujemy sprawdzone tytuły spośród nowości polskich wydawnictw, które bez wahania możecie wpakować brodatemu domokrążcy do wora, aby podarował waszemu dziecku. Cykl zaczynamy od ostatniej propozycji linii Joker Line wydawnictwa Trefl. Ranczo party to kupka kart i garść plastikowych łezek w małym kwadratowym pudełku. Ta asceza zawartości przekłada się jednak na całkiem sympatyczną grę, w którą pograją z powodzeniem już 6-latki, o ile tylko potrafią liczyć do dziesięciu.

Oath of the Brotherhood upatrzyłem sobie na Targach Essen opierając się jedynie na kilku grafikach dostępnych wówczas w sieci i znalezionym na BGG komentarzu, że gra to taki worker placement przypominający Epokę Kamienia. Moja podświadomość odczytała te informacje mniej więcej tak: „lekka, nieskomplikowana, niezależna językowo gra rodzinna z ładną oprawą graficzną, w której możemy trochę pokombinować, ale generalnie para z uszu nam nie poleci tudzież paznokci obgryzać nie będziemy”. Dzięki uprzejmości kilku osób już niecały tydzień po Targach gra z niemieckiego miasteczka przywędrowała do mojego mieszkania i mogłem zweryfikować moje wyobrażenia o niej z planszową rzeczywistością.

Syn Wielkiego Księcia nie mógł się oczywiście pojawić na ulicy sam. Ale też w żadnym wypadku nie można było chodzić z obstawą. Co to Król, któremu należy się świta, czy jak? Z drugiej strony każdy jednak przechodzień mógł nastawać na wysoko urodzoną osobę. Zwyczaje królestwa Troy regulowały tę sprawę bardzo precyzyjnie...

Ta gra nie miała łatwego startu. Po dłuższych przebojach z wydawcami została zapowiedziana na wakacje 2014. Niestety zagościła na naszych stołach dopiero prawie półtora roku później. Niektórzy już zupełnie stracili nadzieję na to, że ją zobaczą. Czy na Race to Berlin warto było tyle czasu czekać i czy warto po nią sięgnąć? To pytanie nie tylko dla wojenników, ale również dla tych, którzy co dzień grywają w bardziej pokojowe gry.

Budowniczowie to seria małych gier w sprytnych metalowych pudełkach, z równie sprytną mechaniką i wykonaniem. Rok temu na rynek weszli Budowniczowie: Średniowiecze. W tym roku REBEL.pl wydał wersję rozszerzoną, osadzoną w starożytnym Egipcie. Budowniczowie: Antyk.

Nowy Jork 1901, jeśli wierzyć największemu serwisowi poświęconemu grom planszowym, jest tegorocznym debiutem kanadyjskiego projektanta Chéniera La Salle. To gra dla 2–4 osób, której tematyką jest budowanie miasta. Przenosimy się do początków XX wieku, aby wznosić drapacze chmur na dolnym Manhattanie. Czy jest to wreszcie ten poszukiwany przeze mnie idealny city building? Pięknie wydany, kolorowy, a jednocześnie przejrzysty, prosty w zasadach i zmuszający do myślenia, wynajdowania różnych strategii oraz budowania optymalnych układów?

Kolejna polska gra, kolejny polski debiutant. Fajnie. Ale gra o śmieciach, na dodatek o nazwie „Śmierdzący interes”? Kogo interesują śmieci, kogo one przyciągną? Co innego piraci, podbój kosmosu czy kierowanie starożytnymi cywilizacjami. Nic bardziej mylnego – śmieci, przynajmniej w tej grze, są bardzo interesujące. Codzienna praca wśród skórek po bananach, ogryzków jabłek, potłuczonych butelek czy aluminiowych puszek po napojach energetycznych – to jest dopiero życie.

Ticket to Ride: Europa to (obok 7 Cudów Świata) moja ulubiona gra. I mimo, że nie jestem zbyt „pro-dodatkowy” (uważam, że dodatki są za drogie i że zawsze lepiej jest zainwestować pieniądze i czas w poznanie jakiejś nowej gry niż rozszerzenia do już ogranej), to na tegoroczne TtR: Wielka Brytania & Pensylwania czekałem jak na szpilkach. A że w uwielbieniu do „Pociągów” nie jestem osamotniony, to kiedy już się doczekałem, gra w pierwszą dobę pobytu w moim domu trafiła na stół aż 4 razy. W kolejnych dniach udało mi się zagrać jeszcze pięciokrotnie i uznałem, że po 9 partiach (5 ...