Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Jakiś czas temu postawiłem sobie za cel ograć (a przynajmniej poznać) wszystkie gry, które otrzymały nagrodę Spiel des Jahres. Od  niedawna poszukiwałem też fajnej gry rodzinnej działającej dobrze na 6 osób. Dixit mi się przejadł, Tajniacy mnie zawiedli, Na sprzedaż jest zbyt krótkie, a 7 Cudów Świata nie każdemu się podoba (choć to ostatnie jest dla mnie niepojęte). Alhambra spadła mi więc jak z nieba. Ale czy podołała wyzwaniu, które przed nią stawiałem? Przekonajcie się sami.

Rzadko pamiętam, co i kiedy przyciąga mnie do kolejnej gry. Czasem się tak po prostu dzieje, że daną grę chcę przetestować, albo przynajmniej poczytać instrukcję, żeby przekonać się, czy jest dla mnie. Zwykle tym czynnikiem jest sama tematyka lub chęć sprawdzenia nowej mechaniki. Ostatnio też częściej zdarzało się, że grę wybierałem na podstawie autora, aby w końcu poznać styl tych wszystkich „Rosenbergów” czy innych „Bauzów”. Jeśli chodzi o nowe dzieło Isaaca Vegi, to przyciągnęła mnie do niego okładka, którą uważam za najlepszą jaką widziałem i, jak widać na moim przykładzie, bardzo skuteczną marketingowo.

Dziesięć lat temu wyszła pierwsza część najsławniejszej trylogii w dziejach gier planszowych – trylogii żywieniowej Uwe Rosenberga. Była nią Agricola, czyli gra o budowaniu gospodarstwa rolnego w XVII-wiecznej Europie. W tym roku, z okazji tej okrągłej rocznicy premiery gra doczekała się odnowionej wersji, na dodatek … w dwóch odsłonach. Pierwszą jest przeznaczona głównie dla zaawansowanych planszówkowiczów, Agricola dla graczy, drugą będzie, planowana na jesień Agricola – wersja rodzinna. Bohaterką dzisiejszej recenzji jest pierwszy z wymienionych tytułów.

Karczemne opowieści to nowa deckbuildingowa gra polskiego autora, Krzysztofa Matusika, znanego m.in z Amber Route, Ubran Panic, Craftsman czy Black&White. Gra od 2 do 4 graczy w wieku co najmniej 12 lat o tematyce słowiańskiej.

Dziś zajmiemy się drugim tytułem z cyklu „Gry od Tailor Games” czyli Komisarzem Wiktorem i sprawą zaginionego obrazu. Tym razem wcielimy się w dzielnych detektywów i będziemy starali się znaleźć podejrzanego w sprawie zaginięcia słynnego obrazu z muzeum.

Na początku wakacji wydawnictwo Tailor Games uraczyło graczy trzema lekkimi rodzinnymi grami: Leśną Draką, Komisarzem Wiktorem i Karczemnymi Opowieściami. W  ciągu najbliższych dni w naszym serwisie pojawią się recenzje wszystkich tych tytułów. Zaczynamy od Leśnej Draki, czyli gry w której wcielamy się w … wiewiórek i staramy się zgromadzić jak największej ilości żołędzi na zimę.

Estoril to niewielki kurort w pobliżu Lizbony. Piękne plaże, pogoda, kasyna i luksusowe hotele. Z tego właśnie powodu ściągały tu rzesze książąt, dyplomatów, wysoko postawionych polityków. W Estoril  ścierali się ze sobą m.in. agenci niemieckiej Abwehry ze swoimi brytyjskimi odpowiednikami. Niemal każda znacząca postać z tego miasta była szpiegiem.

Pocket Imperium to gra dla 2-4 osób autorstwa Davida J. Mortimera (jeśli się nie mylę Pocket Imperium jest jego debiutem), w której będziemy rozprzestrzeniać naszą flotę i podbijać planety aby po każdej z 6 lub 8 rund oraz na koniec gry zdobywać punkty zwycięstwa.

Cyfrowa wersja Eclipse: New Dawn for the Galaxy miała swoją premierę w 2013 roku na urządzenia pod kontrolą systemu iOS. Od tej pory wiele wody upłynęło w Wiśle. Wreszcie tytuł pojawi się również na inne platformy: PC, Mac i Android. Aktualnie potrzebujemy waszego głosu, aby przejść weryfikację na Steam Greenlight. Ostateczna wersja pojawi się we wrześniu 2016. Krótko o grze, choć jest mało prawdopodobne, aby ktoś tytułu tutaj nie kojarzył. Należy do gatunku 4X, a wyróżnia się dość elegancką i szybką mechanikę, jednocześnie nie zmniejszając strategicznej głębi. To jej najmocniejszy punkt w obrębie konkurencyjnych tytułów.

Jakiś czas temu Veridiana rzuciła okiem na 51 Stan: Master Set przez pryzmat pierwowzoru. Czyli tej brzydkiej, nieczytelnej i mało zrozumiałej dla większości planszówkowiczów gry… Taak, jak widać nie lubię oryginału. Zagrałem w niego raz (z dodatkami Nowa Era i Ruiny), odbiłem się i postanowiłem nigdy do niego nie wracać. Lubię za to Osadników: Narodziny Imperium. Gra jest śliczna, kolorowa, ma w miarę proste zasady do wytłumaczenia, a przy tym pozwala sporo pokombinować i daje satysfakcję intelektualną z rozgrywki. Kiedy więc usłyszałem, że Master Set oddalił się od swoich hardcorowych korzeni i zbliżył do sielankowych Osadników postanowiłem jednak spróbować. Oto ...