Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

W związku z tym, że większość gier ogrywam wraz z moją Towarzyszką, to zawsze bardzo chętnie przyjmuję do recenzji gry projektowanie specjalnie dla dwóch graczy. Nie pojawia się ich ostatnio zbyt dużo, w związku z czym, propozycję przetestowania nowego produktu Galakty przyjąłem nawet z podwójną radością. A nawet z potrójną, bo jak się okazało, to tytuł ten jest od początku do końca wymyślony, zaprojektowany, przetestowany i wydany w Polsce.

W piątek na II Zlocie Battletecha w Warszawie, dzięki uprzejmości Marcina Gerkowicza, mieliśmy okazje rzucić okiem na wczesny prototyp jego nowego systemu Shadows of the Void.  Pierwsze nasuwające się zapewne pytanie brzmi: czym Cienie… różnią się od innych systemów kosmicznych? Można by leniwie napisać, że tym, czym różni Hind Commander do pozostałych systemów lotniczych, ale jako że nie każdy miał do czynienia z tą grą, wypada dodać coś więcej.

Pamiętam moje pierwsze „nowoczesne gry planszowe”. Przepięknie wydany Scotland Yard, cudownie trójwymiarową Niagarę, modularny Ice Flow (pierwsza rozgrywka na pierwszym Pionku). I właśnie do  tej ostatniej pozycji upodabnia się w moim aparacie skojarzeniowym gra Antarktyda z serii Egmont Geek. Seria, która z zasady ma promować tytuły bardziej złożone, liczy ich sobie jak na razie pięć. Ale nie o ilość się rozchodzi, a o jakość. Wspomniany Ice Flow pamiętam jak przez mgłę, ale klimat wiecznej zimy, zachwyt elementami oraz posmak gry logicznej do dziś rodzi miłe wspomnienia. I to właśnie na taki podatny grunt padła Antarktyda. Ze swoją wieczną zimą, cudownym ...

Do mojej świetlicy trafiły już w tym roku nowe kolorowe pudełka. Jednymi z pierwszych były: Gdzie raki zimują? oraz Omnibus wydawnictwa Granna. To dwie podobnie do siebie propozycje quizowe, które łączy ponadto przenośny i kompaktowy format podróżny. Zabawa w pytania i odpowiedzi jest, co prawda, stara jak świat, ale zawsze można spróbować nieco ją ubarwić, dodając jakiś strategiczny element mechaniki. Czy zatem niedawne propozycje tego topowego wydawnictwa poszerzą nam quizowe horyzonty?

Timeline: Polska to kolejny tytuł z serii Timeline’ów tym razem biorący na warsztat historię naszego kraju. Od momentu wydania, przed kilkunastoma dniami, gra zdążyła już zebrać kilka pozytywnych opinii. Spodziewałem się więc, że ja, jako wielki fan gier familijnych oraz miłośnik historii, nie będę miał do tego tytułu większych zastrzeżeń. Niestety nie do końca tak jest. A dlaczego? Przekonajcie się, czytając poniższą recenzję.

NiQczemny Październik w pełni, drugi niQczemny konkurs zbliża się ku końcowi, a jeszcze nikt nie napisał co to za gra ci niQczemni i czy warto w ogóle zajmować sobie nią głowę. Spieszę więc nadrobić tę zaległość i przedstawiam Wam bandę czubków … znaczy się Szanowne Grono Szalonych Naukowców, którzy właśnie pracują nad wynalazkami, dzięki którym będą mogli opanować świat.

Wszyscy chyba pamiętamy Faunę, grę wiedzową o zwierzętach. Nie tylko wymagała ona znajomości zwierzaków, ich naturalnego środowiska i wymiarów, ale także w bardzo sprytny i przyjemny sposób włączała do tego konkursu na największego mądralę element strategiczny i mechanikę worker placement. Planeta zwierząt (z serii IQ Granna) korzysta z tego dziedzictwa pełnymi garściami, ale nie jest w żaden sposób kalką, klonem ani  przeróbką wielkiej poprzedniczki. Planeta poszła po prostu przetartym szlakiem, który pozwala dzieciom podobnie w bardzo przyjemny sposób poszerzyć swoją wiedzę i katalog zwierzątek.

Nowe mechaniki intrygują. Jednak bywa i tak, że stare pomysły sprytnie odświeżone potrafią pobudzić sentyment i do tego pokazać nowe, całkiem zgrabne możliwości. Już za parę dni na targach Spiel’16 premierę mieć będzie nowa gra Jozsefa Dorsonczky’ego Sponsio. Autor podbił moje serce dwa lata temu grą Six maKing (obecnie pod nazwą Sixth), a rok temu prezentował niezłą karciankę Hack Trick. Otwierając paczkę ze Sponsio spodziewałem się utrzymania poziomu i nie zawiodłem się. Cieszę się, że styl projektowania gier przez Jozsefa Dorsonczky’ego trafia w moje oczekiwania.

Gry autorstwa Reinera Knizii stają się powoli konikiem Egmontu. Poza pojedynczymi tytułami, jak Hobbit, Tytus, Romek i A’tomek czy Asteriks i spółka, mamy też serie Pędzących oraz Pan tu nie stał. I właśnie najnowszy tytuł z tej ostatnie serii – Cinkciarz, będzie bohaterem dzisiejszej recenzji.

Rzadko interesuję się dodatkami do gier, ale istnieją takie tytuły, obok których nie potrafię przejść obojętnie. Jednym z nich jest Kakao – świetna kafelkowa gra rodzinna wydana w zeszłym roku przez wydawnictwo G3. Jakiś czas temu wydawca uraczył nas pierwszym minidodatkiem – Wulkany, teraz przyszła pora na większe rozszerzenie – Kakao: Czekolada, czyli zestaw składający się z czterech kolejnych małych rozszerzeń – Map, Systemu irygacyjnego, Czekolady i Szałasów. O czym jest te 5 dodatków i czy warte są zainteresowania fanów oryginału? Zapraszam do sprawdzenia.