Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Karciana wersja Wysokiego napięcia Friedemanna Friese, podobnie jak jej starsza siostra, przeznaczona jest dla 2-6 graczy w wieku powyżej 12 lat, ale o czasie gry skróconym mniej więcej do połowy. I jeśli spodziewacie się odchudzonej wersji dobrze znanej gry, to w zasadzie…  dobrze się spodziewacie.

W dzisiejszym wpisie wideorecenzja jednej z bardziej głośnych gier ubiegłorocznych targów w Essen. Głośnych ze względu na pokładane w niej oczekiwania, a nie z uwagi na atmosferę panującą podczas rozgrywki ;) Ta jest skupiona i raczej cicha, gdyż Great Western Trail to gra zaawansowana, w której całe naręcze możliwości strategicznych przeplata się z jeszcze większym bukietem zależności między poszczególnymi aspektami gry. GWT to gra – koronka, w której każda decyzja łączy się i wpływa od razu na kilka elementów. Nic nie zostaje bez konsekwencji, niczego nie można zaniechać. Optymalizacja przede wszystkim!

O grze Quartermaster General słyszałem wiele dobrego, ale jakoś nigdy nie było okazji się z nią zapoznać. Bardzo się więc ucieszyłem, kiedy w moje ręce wpadła druga gra z serii, czyli QG 1914. Tym razem nie będzie blitzkriegów tylko mozolna i krwawa wojna okopowa… Byłem bardzo ciekaw czy autorowi udało się oddać klimat Pierwszej Wojny Światowej.

Kolejna porcja imprezówek trafiła pod świetlicową strzechę. Na pierwszy ogień poszło Unanimo. To prosty pomysł – kojarzony przez wielu z nieśmiertelnej Familiady… Tylko Karola brak :)

Zooloretto trafiło do mnie do recenzji z kilku powodów. Po pierwsze lubię gry rodzinne, które mogę pokazać osobom nie grającym lub mało grającym w planszówki. Po drugie gry Michaela Schachta do tej pory spełniały moje oczekiwania. Po trzecie podoba mi się mechanika Kameleona, na której oparte zostało także Zooloretto. Po czwarte jestem zbieraczem. Lubię coś kolekcjonować, a ostatnio postanowiłem skompletować gry, które zdobyły nagrodę Spiel des Jahres.

    Grafiki Jakuba Różalskiego wpadły mi w oko już dawno. Wieść o tworzeniu gry planszowej pod te grafiki zrazu zdała mi się żartem. Od rozkręcanej emocjami kampanii trzymałem się na dystans, aby nie żałować gorzkiego rozczarowania – mało pamiętam przykładów dobrego efektu takich międzygatunkowych inspiracji. Jednak od połowy listopada, gdy pierwszy raz zagrałem (jeszcze niepełną partię zapoznawczą), Kosa nie daje mi spokoju, a liczba rozegranych partii rośnie.

Artyści to dość specyficzne jednostki. Fałszerze również, tyle że z większym poczuciem humoru. Kiedy artysta tworzy wiekopomne dzieło, zatraca się w nim, podczas gdy fałszerz pilnie baczy na to, czy aby przypadkiem ktoś nie wyprzedził go z opchnięciem jakiejś podróbki na aukcji, w której licytacja osiąga pułap kilku milionów dolarów. Tak teraz myślę, że być może aukcje byłyby dobrym elementem tej gry… Ale może zamiast myśleć nad tym, co mogłoby lub nie mogłoby być, zajrzyjmy do tego co mamy – do skromnego warsztatu, w którym rozgorzała prawdziwa bitwa na farby.. Oto Dzieła Mistrzów! Zapraszam do lektury przede wszystkim młodszych graczy ...

Gry negocjacyjne, z elementem głosowania, do tego przyprawione sporą dawką negatywnej interakcji, to mieszanka, która zawsze przyprawia mnie o szybsze bicie serca. W zapowiedziach Spiel’16 taka właśnie gra się pojawiła. A do tego jej autorem jest ceniony przeze mnie Peer Sylvester (za Wir sind das Volk)… Cóż, musiałem ją mieć!

Otwierasz oczy i razi Cię ostre, czerwone światło. W uszach dzwoni jeszcze przez chwilę, ale szybko koncentrujesz słuch na wypowiadanych męskim głosem, dochodzących gdzieś z oddali krótkich, pojedynczych słowach. Próbujesz przypomnieć sobie co oznaczają. „Three… Two… One… Start the battle!”. Słyszysz trzask otwierających się uchwytów wokół Twoich przegubów i kostek. Lądujesz na podłodze. Adrenalina pulsuje Ci w skroniach, mięśnie napinają, a oczy przyzwyczajają do lekkiego półmroku. Oglądasz się za siebie i spostrzegasz skrzynkę z bronią. Co wybrać? Granatnik, Cyberostrze, czy Retraktor? Wybierasz pierwszą opcję. Instynkt podpowiada Ci, że własnie rozpoczęło się polowanie. Kłopot polega na tym, że jednocześnie będziesz myśliwym ...

Karcianki mają wiele zalet. Są kompaktowe, a przez to bardzo przenośne. Zwykle ich zasady można szybko wyłożyć, a rozgrywka – będąca mieszanką losowości wynikłej z tasowania talii i stylu gry oponentów – jest emocjonująca. Mam na półce kilkadziesiąt różnych karcianek, a mimo to wciąż z radością odkrywam nowe licząc, że czymś ciekawym mnie zauroczą. W czasie Spiel’16 poznałem Eternity, która nie zawiodła.