Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Ktoś w wydawnictwie Rebel musi bardzo lubić gry słowne, skoro do naszych rąk trafia kolejne dziecko Alfabetu i Kategorii. Wymyśl to! oferuje to co znamy chociażby z niedawno recenzowanej gry Przybij Piątkę, czyli talię kategorii i talię liter alfabetu, które ze sobą współpracują w procesie wymyślania skojarzeń. Super. Ale czy naprawdę w tej materii i z tych elementów można jeszcze coś – nomen omen – wymyślić?

Czas rozstrzygnąć, Mości Panowie, kto zasiądzie na Tronie Rzeczypospolitej, kto najwięcej zyska w tyglu Złotej Wolności Szlacheckiej. Droga nie jest łatwa i będzie trzeba sięgnąć do sposobów, które z honorem nie mają nic wspólnego. Spodziewajcie się intryg, zmiany sojuszników i zdrad oraz pojedynków na śmierć i życie. Wszystko po to, by niezdecydowani poszli za silnym. Zarówno mocnym w szabli jak i w gębie, bo agitacja i podszepty będą tu cięły równie skutecznie co szabla. Zapraszam, zagrajmy o Tron Rzeczypospolitej.

Jeżeli czytaliście moją recenzję Sushi Go, to może pamiętacie, że lubię gry Phila Waltera-Hardinga. Mimo że jego gry nie są długie czy skomplikowane, często zawierają ciekawe rozwiązania pozwalające sporo pokombinować i sprawdzić kilka dróg prowadzących do zwycięstwa. Tak było zarówno przy kafelkowym Kakao, jak i przy karcianym Sushi Go. Teraz dostałem do recenzji Imhotepa – grę nominowaną w zeszłym roku do nagrody Spiel des Jahres. Udało mi się już całkiem sporo partii, więc zapraszam Was do poczytania moich wrażeń z rozgrywki. 

Mam słabość do gier z dalekiego wschodu. W zeszłym roku miałam przyjemność recenzować Joraku oraz Guns & Steel, lubię Nanahoshi, które ukazało się u nas nakładem wydawnictwa FoxGames jako Bitwa o Tortugę, podobają mi się gry Seiji Kanai (List miłosny, Mai-Star).

Rozpoczął się właśnie marzec. Każdy już biegnie myślami raczej ku zbliżającej się wiośnie niż patrzy w stronę minionym roku. Czas podsumowań minął i prawdopodobnie czekacie już na tegoroczne premiery. Ja jednak cofnę się jeszcze do roku 2016, żeby zerknąć na polskie gry, które były wówczas wydane. Mimo, że podsumowań w różnych serwisach było już aż nadto, zachęcam Was do przyjrzenia się jeszcze temu jednemu. Nie dlatego, że akurat ja je napisałem, ale z tego powodu, że polscy autorzy ponownie mają się czym pochwalić i warto poświęcić chwilę, żeby przyjrzeć się ich dziełom.

Ale czad! Wczoraj przeszliśmy podstawowy scenariusz, a ja wciąż czuję się nakręcona, podminowana i pełna emocji.

Gildie Londynu to gra dla 1-4 graczy w wieku 10+ o teoretycznym czasie gry 45-90 min. autorstwa Tony’ego Boydella. Na Essen 2016 podobno rozeszły się jak ciepłe bułeczki. W Polsce wydana dopiero w tym roku – a możemy się nią cieszyć dzięki wydawnictwu Czacha Games.

Pamiętacie ten szok, kiedy Uwe Rosenberg, zamiast kolejnego pięciokilowego rolniczego monstrum, zaprezentował światu Patchwork? I ten drugi szok, kiedy Patchwork, zamiast słabym skokiem na familijną kasę, okazał się hitem? Cottage Garden dla nikogo szokiem już nie będzie, bo powszechnie określany jest sequelem Patchworka. Wszak również układamy w nim tetrisopodobne puzzle na niewielkiej planszy, w przytulno-uroczej atmosferze i z prostymi zasadami. Na ile zatem Cottage Garden jest Patchworkiem 2, na ile nową grą, a przede wszystkim – czy zachował jakość oryginału? Sprawdźmy.

Najpierw była angielska wersja z polską instrukcją, następnie miała być polska wersja. Później miało jej nie być, aż w końcu jednak jest. Było Five Tribes, miało być Pięć Plemion, ostatecznie zostało Pięć Klanów. I chwała wydawnictwom, że się dogadały i skończyły tę telenowelę, bo dzięki temu gracze mogą nareszcie cieszyć się tą zacną grą autorstwa Bruna Cathali w polskiej wersji językowej. Zapraszam do recenzji Pięciu Kalnów: Dżiny Naqali od wydawnictwa Rebel.

Lista skarbów to przetematowienie Listu miłosnego (nie jedyne zresztą, ale wersja na Batmana, Hobbita i oczywiście Gwiezdne Wojny nie zmieniała tytułu gry), znanej małej szybkiej i wciągającej gry karcianej, którą Piotr recenzował TUTAJ. Ale Lista skarbów odwołuje się także do znanego motywu Munchkina i jego postacią wpisuje niejako w serię gier o ludziku niewielkiego wzrostu. Zasady pozostały jednak nietknięte (acz obdarte z romantyzmu) i cała gra to po prostu List miłosny z innymi grafikami i, co za tym idzie, innymi nazwami kart.