Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Linia 2Pionków ma nowego członka rodziny. A w zasadzie nie jednego, lecz wielu. Są to krówki, takie szalo… znaczy się wesołe. I to przypominające opakowany w łaciatą skórę prostopadłościan z oczami wielkimi niczym te kota ze Shreka. A tak w ogóle to te krówki były kiedyś świnkami. Niezły galimatias, co? Jeżeli chcecie wiedzieć coś więcej o tej zakręconej grze, to zapraszam do recenzji.

Pierwsze informacje na temat Not Alone nie wzbudziły we mnie żadnych emocji. Początkowo przeszedłem obok tej gry zupełnie obojętnie uznając ją wyłącznie za jedną z wielu premier z Essen, o których nigdy więcej nie usłyszę. Pierwsze wątpliwości na temat słuszności mojej oceny wywołała recenzja Gambita. Mimo bardzo pozytywnej opinii, którą grze wystawił w dalszym ciągu nie byłem w stanie jednak zrozumieć fascynacji prostą i losową mechaniką, polegającą na zabawie w chowanego. Kolejne pochlebne informacje na temat Obecności skłoniły mnie jednak w końcu do sięgnięcia po ten tytuł.

Blueprints to zabawa kostkami dla 2-4 graczy w wieku lat co najmniej czternastu (przynajmniej formalnie) trwająca nie więcej niż pół godziny. Tytuł znany nam od co najmniej 3 lat – przybliżany był już bowiem przez nasz serwis (i nie tylko) a i rynek był dlań łaskawy. Niemniej w tym roku, za sprawą wydawnictwa Cube Factory of Ideas, możemy się wreszcie cieszyć polskim wydaniem.

Kiedy okazało się, że Quartermaster General został bardzo dobrze przyjęty przez graczy, jego autor – Ian Brody – zabrał się za przygotowywanie kolejnych gier wykorzystujących jego nietypową mechanikę. Co ciekawe, pracował on równolegle nad dwoma tytułami i zostały one wydane praktycznie równocześnie. Pierwsza to znana Wam już QG:1914 a druga to Quartermaster General: Victory or Death.

Dzisiejsza recenzja jest moją setną opublikowaną na łamach Games Fanatic. Skoro więc okazja jest szczególna, to wypadałoby zrecenzować grę godną tego jubileuszu. Z drugiej strony kalendarze pokazuje mi, że najwyższy czas zabrać się do przygotowania recenzji gry Orlean podesłanej przez wydawnictwo Baldar. Czy więc gra autorstwa Reinera Stockhausena sprosta roli przeze mnie stawionej? A przede wszystkim czy warta jest uwagi graczy?

„Dobra gra w dobrej cenie” to sympatyczna seria pomyślana przez wydawnictwo Egmont, aby wprowadzać na rynek gry bardzo proste i bardzo tanie, a jednak ciekawe i po prostu – dobre. Seria, licząca jak na razie 14 części, idealnie nadaje się do wprowadzania w świat gier dzieci i niegrających rodzin. Elementy nie są może super wytrzymałe, ale zawsze przyjemne, kolorowe i czytelne. Gry serii bazują na znanych mechanizmach, odpowiednio jednak zmodyfikowanych lub urozmaiconych. I tak, w grze Na Ratunek mamy do czynienia z klasycznym memory, w którym jednak odnajdywane pary są niesymetryczne. Hmmm, co to znaczy?

Epicka opowieść, w której zdesperowani mieszkańcy japońskiej wioski nękanej co roku przez bandytów wynajmują obrońców…  Czy za przysłowiową „garstkę ryżu” podejmiesz walkę z najeźdźcami?

Istnieje taki, teoretycznie bardzo sprytny, pomysł mechaniczny, który autorzy gier planszowych starają się co jakiś czas umieścić w swoich produkcjach. Pomysł polega na tym, że gra jest zasadniczo planszówką w pełni rywalizacyjną, ale gracze mogą ją wspólnie przegrać. Istnieją konkretne okoliczności, w których rezultat rozgrywki brzmi: „skopaliście tak bardzo, że nikt nie wygrał, wszyscy odnieśli porażkę”. Pomysł ten, jakkolwiek niewątpliwie interesujący, ma tę wadę, że zazwyczaj nie działa. Nie działa zaś ze względu na pewną złośliwą cechę ludzkiej natury, która w pewnym momencie każe uczestnikowi rozgrywki, któremu idzie zdecydowanie tak sobie, stwierdzić: „skoro ja nie wygram, to nikt nie wygra!”. ...

Szuru szuru po lampie. Macu macu po szkle. Niech też dżinn w końcu wyjdzie! Mam prawo do trzech życzeń! Oto one: aby gra była ładna, dobra i tania. No już, dżinnie, wyłaź wreszcie! Czy arabska istota z płomienia we władaniu wydawnictwa Rebel spełni nasze życzenia?

Ile potrzeba do szczęścia? Dokładnie 4 okrągłe żetony w przypadku Skulla, albo kwadratowe w przypadku Gringo dla każdego gracza. Do tego kilka znaczników potrzebnych do oznaczania wygranej rundy. Ot tyle zawartości co kot napłakał.