Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Przenieśmy się na chwilę do Kioto, do dzielnicy Gion. Wychodząc na popołudniowy spacer około godziny siedemnastej możemy na jej ulicach - a zwłaszcza na ulicy Hanamikoji - spotkać gejsze. O tej porze dnia udają się one do pracy ...

Najemnicy – długo nie doceniana gra karciana koreańskiego twórcy Hope S. Hwanga. Pierwsza wersja, czyli oryginalny Guildhall powstała w 2012 roku i przeszła bez echa. Potem pojawił się Guildhall: Job Faire (2014), aż w końcu nadszedł rok 2016, który zaowocował reimplementacją powyższych w klimacie Fantasy. I tak powstał Guildhall Fantasy, czyli nasi Najemnicy: Parszywa Drużyna, Nieświęte Przymierze, Magią i Mieczem. Trzy części trylogii. Czy warto inwestować we wszystkie trzy? A może nie warto nawet w jedną?

Zanim jeszcze w 1900 r. bohaterowie Ticket to Ride zaczęli sobie radośnie i beztrosko podróżować koleją po Ameryce, ktoś musiał dla nich tory, po których podróżowali, położyć. Byli to robotnicy i specjaliści, którzy nie tylko położyli tory, ale też wybudowali w miastach stacje i wznieśli biura telegraficzne, co by w kraju łączność zapewnić. Ich zadanie było ciężkie i wymagające, tak jak i ciężkie i wymagające będzie zadanie gracza, który pragnie odnieść zwycięstwo w grze Railroad Revolution.

Do niektórych gier po prostu nie da się podejść, dając im uczciwie czystą kartę. O Korzennym Szlaku tyle już razy słyszałem, że to „Splendor killer”, że jest nowym, lepszym sukcesorem króla suchotników, że patrzenie na niego jak na zwykłą grę jest po prostu niemożliwe. Dlatego nie będę udawał – oceniam Century z takiej perspektywy i z pewnymi oczekiwaniami. Oczekiwaniami niekoniecznie pozytywnymi. Jako że jednocześnie doceniam Splendor, jego pozycję w planszówkowym świecie, jak i nie bardzo lubię to, co sobą reprezentuje i uważam go za raczej przereklamowany, kusiło mnie niesamowicie, żeby sprawdzić, czy Century okaże się identycznym przypadkiem.

W chwili obecnej na Kickstarterze trwa kampania crowdfundingowa nowej gry autorstwa Adama Kwapińskiego i Awaken Realms – Lords of Hellas. Jest to strategia (z elementami przygodowymi) często określana jako należąca do gatunku „dudes on the map”. W sobote na Zgranym Wawrze miałem okazje przetestowac ten tytuł.

Kiedy usłyszałem, że Rebel wydaje planszówkę Master of Orion to aż mi się cała gęba ucieszyła. Kiedyś spędziłem dużo czasu przy tej klasycznej strategii komputerowej i samo brzmienie tytułu uruchomiło u mnie odruch Pawłowa. Wiecie, ślinienie się i inne takie. Szybko grę zaklepałem ale później przytłoczony rzeczywistością o niej zapomniałem.

W ostatnim czasie na stołach Mądrych Sów królowały zdobyte na Warszawskich Targach Książki Cukierki od wydawnictwa Granna. Kto zdobył ich najwięcej, czy były smaczne i czy dzieci nie rozbolały brzuchy od nadmiaru słodyczy? Przekonajcie się czytając niniejszą recenzję.

Wojownicy odziani w czarne stroje, bezszelestnie podkradający się do wrogów, zabierający życie za pomocą ostrych gwiazdek (手裏剣 shuriken) od dawna stanowią jeden z podstawowych elementów potocznej wiedzy na temat Kraju Kwitnącej Wiśni. Ninja (忍者) lub bardziej poprawnie Shinobi no Mono (忍の者 – całość można przetłumaczyć, dość swobodnie, jako „ukraść osobę”) zostali wielokrotnie przetrawieni przez popkulturę i wypluci przez nią w wielu różnorodnych formach. Trudno już oddzielić prawdę na ich temat od fantazji, wyobrażeń bądź pogłosek. Pierwsza wzmianka o tajemniczych skrytobójcach pojawia się w wierszu Heguriego Ujiego no Iratsume, pochodzącym z VIII wieku. Szkoleni w sztuce kamuflażu, sabotażu i złodziejstwa zamieszkiwali górskie ...

Ave Roma to średniej ciężkości euro dla 2 do 5 osób o czasie gry dość elastycznym – od 45 do 120 minut (choć mnie się jeszcze nigdy nie udało zagrać w niecałą godzinę – nawet we dwie osoby), którego twórcą jest węgierski projektant Attila Szőgyi. Nie należy ona do pozycji o niskim progu wejścia, dlatego zwykle tłumacząc zasady mam syndrom „OMG, od czego tu zacząć?”. Bo choć tura gracza jest banalna (postaw pion i wykonaj akcję – prawie jak w Agricoli ;)) to jednak te akcje trzeba znać i wiedzieć po co się tam te piony wstawia.

W ostatnim czasie popularne stało się osadzanie gier planszowych w uniwersach wikingów (Blood Rage, Najeźdźcy z Północy, Królestwa Wikingów, Jorvik, Uczta dla Odyna) i Marsa (Terraformacja Marsa, Wiertła Skały Minerały, Misja: Czerwona Planeta, Pocket Mars). Duży wpływ na to miały z pewnością sukcesy serialu Wikingowie oraz filmu Marsjanin. Jest jednak jeszcze jedna tematyka, której popularności nie można wytłumaczyć żadnym niedawnym hitem dużego czy małego ekranu – Japonia. To właśnie w jej realiach zostały osadzone wydane w niedalekiej przeszłości gry Nippon, 7 Samurajów, Kanagawa, Wyspa Kwitnącej Wiśni, Gejsze, a ostatnio i recenzowane dzisiaj Yamatai.