Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Chcesz otrzymać planszowy hit? Oto prosty przepis. Weź bardzo uznanego projektanta. Może być na przykład Eric Lang, znany z Chaosu w Starym Świecie, Blood Rage czy licznych LCG. Weź wydawnictwo znane z niezwykle wystawnych, bogatych produkcji z garściami figurek najwyższej jakości. Może być CMON. Weź licencję na setting, który wszyscy kojarzą, dla wielu jest kultowy, a przy tym dobrze współgra ze stylem wybranego projektanta. Może być „Ojciec chrzestny”.

Łasica, to gra karciana wydana przez firmę Octigo, zajmującą się prowadzeniem szkoleń i studiów z zakresu zarządzania. Nic więc dziwnego, że tematyka gry nawiązuje do blasków i cieni życia w korporacji.

Przewinęła mi się gdzieś kiedyś informacja, że Packet Row miał być wydany po polsku. Nie pamiętam kiedy to było i jakie wydawnictwo miało się podjąć tego dzieła, ale sądząc z upływu czasu, nic z tego nie wyjdzie. Czy wiele stracili gracze? Trudno powiedzieć, gra jest przyzwoita, ale ma kilka upierdliwych przypadłości i ogólnie mówiąc tyłków raczej nie pourywa.

Odkąd pamiętam to zawsze w naszej kulturze lansowany był typ dobrego bohatera. Dzieci chcą być rycerzami, którzy ratują księżniczki, policjantami łapiącymi bandytów lub kontrolerami skarbowymi, którzy aresztują oszustów podatkowych. Ale co z tą grupą, która chciałaby stanąć po drugiej stronie barykady? Co z tymi, którzy nie chcą zbawiać świata i wolą szerzyć zło? Dla nich właśnie został stworzony Boss Monster.

Serię Wsiąść do Pociągu zna chyba każdy (lub prawie każdy) kto to przeczyta. Sagę o kolejowych podróżach kojarzą nie tylko stali bywalcy tego serwisu – najczęściej zapaleni gracze – ale też osoby, które do planszówek zasiadają jedynie podczas świąt rodzinnych. Ticket to Ride wymieniany jest często jako idealny gateway, wprowadzający kolejnych ludzi do nowoczesnych gier planszowych. Ja mam dzisiaj możliwość recenzowania już czwartej (licząc dodatki) gry z tej serii.

W czasach, kiedy zalewają nas coraz obfitsze fale nowych gier planszowych, modyfikujących, łączących i przetwarzających znane już mechaniki i motywy, element charakterystyczny jest na wagę złota. Gra powinna się czymś wyróżniać, żeby w ogóle została zauważona. Najlepiej jeśli będzie to coś prostego, przemawiającego do wyobraźni i łatwego do zapamiętania, a przy tym intrygującego. „Ta gra gdzie staramy się stracić wszystko, co posiadamy”, „ta gra z wieżą bitewną”, „ta gra, w której drzemy karty” i tak dalej. Tak więc dzisiaj zapoznamy się z „tą grą, w której modyfikuje się ścianki w kostkach”.

Jeśli zastanawiam się nad zakupem dodatku do jednej z posiadanych w kolekcji gier, to nie myślę raczej o abstrakcyjnych strategiach. W końcu gra logiczna powinna być zamkniętą, działającą jak szwajcarski zegarek całością – każdy jej element jest absolutnie konieczny, a dodanie lub ujęcie choćby najmniejszego drobiazgu sprawia, że cały mechanizm zaczyna się sypać. Czy ktoś wyobraża sobie dodatkowe figury w szachach? Albo dodatki do gier z serii GIPF? No właśnie.

Gier o wikingach zrobiło się ostatnio mnóstwo. Co ciekawe do tematu krewkich Skandynawów nawiązują nie tylko gry planszowe ale też i małe karcianki o bardzo klasycznej mechanice, jak np. Królestwa Wikingów. W tym roku na łamach GF poza Królestwami  recenzowani byli jeszcze m.in. Najeźdźcy z Północy, Wikingowie na Podkład, Jorvik czy Uczta dla Odyna. Trudno wybrać ten jeden właściwy tytuł bo każda z tych gier posiada swoje zalety, żadna z nich nie jest jednak też pozbawiona mniejszych lub większych wad. A jakie miejsce w tym planszowo-wikingowym świecie zajmują Wojownicy Midgardu, którzy pojawili się niedawno na polskim rynku za sprawą wydawnictwa ...

Gdy jako fan TTA widzi się na pudełku napis stylizowany na Poprzez Wieki, a do tego w opisie wzmiankę o grze cywilizacyjnej, to się po taką grę sięga. Proste, nieprawdaż? A potem karciana gra o rozwoju i podboju, od rumaka po rakiety kosmiczne, sprowadza cię na ziemię. Okazuje się, że dobór czcionki to czysty przypadek (?), a słowo „cywilizacyjna” to spory chochlik drukarski.

Droga na szczyt zakończona sukcesem. Kiedy zaczęłam opisywać projekt GIPF wspominałam o jego autorze, jako zagorzałym alpiniście. O tym, że inspiracją do tworzenia gier była wspinaczka wysokogórska. Teraz można powiedzieć, że cel został osiągnięty. Szczyt zdobyty. Projekt zakończony. LYNGK jest ostatnią grą z serii GIPF. Tak naprawdę nie powinno jej tu być. GIPF miał być początkowo kompletem 6 gier, ale … zrobiło się ich 7 (albo nawet 8 jeśli nieformalnie doliczyć TAMSK, który został zastąpiony przez TZAAR). Co szczególnego jest w LYNGK?