Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Destination X nie był najbardziej oczekiwanym przeze mnie tytułem targów. Chociaż nazwisko jednego z autorów (Østby!) zawsze mam na radarze, to akurat ta propozycja nie wydawała mi się niczym specjalnym. Jednakże im bardziej zagłębiałam się w temat, tym moje zainteresowanie rosło. Obiecano mi połączenie gry quizowej (mniam!) z dedukcyjną (tu już dla mnie trochę mniej smacznie) w krótkim czasie rozgrywki, dla sporego grona graczy (do 10!), w szpiegowskim klimacie. Cóż z tego zostało po kilku partiach?

Spółka Kramer & Kiesling należy do moich ulubionych autorów. Zapowiedź nowej ich gry – Reworld – oczywiście pobudziła serduszko me do szybszego rytmu. Lektura instrukcji jednak wprowadziła pewien dysonans i pojawiły się hercklekoty… Wreszcie udało się rozegrać pierwszą partię.

To, co mnie niezmiernie w przypadku Farlighta dziwi to to, że gra może się podobać wizualnie. Ba, czytałam naprawdę entuzjastyczne opinie! Tymczasem wygląd gry jest w moim osobistym odczuciu najsłabszą jej stroną. Mało finezyjne grafiki i przede wszystkim przyciemniona kolorystyka. Ogólnie wszystko sprawia dość przygnębiające wrażenie, jak podczas oglądania niskobudżetowego filmu klasy B. A że gra się między innymi oczami, to trudno było mi przystąpić do pierwszej partii z pozytywnym dreszczykiem oczekiwania.

Swoją przygodę z nowoczesnymi planszówkami rozpoczynałem od ameritrahsy. Najpierw był Runebound, do którego doszło kilka dodatków, następnie partia, a w zasadzie pół partii w Horror w Arkham, po której kupiłem grę (do tej pory leży ona nieużywana na półce). Później poznałem Osadników z Catanu i rozpoczął się zwrot w kierunku gier euro, które dodatkowo mają tą przewagę, że podobają się mojej żonie. Po tym przełomowym wydarzeniu, jakim było odkrycie Catanu moja kolekcja powiększyła się jedynie o jednego ameritrasha, którym był polski Heroes of Might & Magic (z racji sentymentu do komputerowej wersji nie mogłem przejść obok tego tytułu obojętnie). Do ...

Jedna z ciekawszych gier tegorocznego Essen, przynajmniej jeśli chodzi o tematykę i wykonanie. W zasadzie to abstrakcyjna logiczna gra ubrana w piękne drzewka pnące się ku słońcu. W pewnym sensie również prosta gra ekonomiczna, gdyż dysponujemy tyko jedną walutą – punktami światła. Waluta ta pozwala na zakup nasion i drzew, które to nasiona rozsiewamy a na drzewach dokonujemy upgrade’u – oczywiście również płacąc tymi punktami. A podrośnięte drzewa będą nam ową walutę generować (o ile dobrze rozmieścimy je na planszy).

Pyramid of the sun to mała gra, która zainteresowała mnie swoją mechaniką – budową piramidy z kart. Swoją premierę miała na tegorocznych targach w Essen. Grać w nią można od 2 do 5 osób, a rozgrywka trwa około 15-20 minut. Mimo że jest to szybki i prosty tytuł, to musiałam zagrać co najmniej kilka partii, bo po pierwszej rozgrywce ciężko było cokolwiek o nim powiedzieć.

Pierwsze spotkanie z Agrą było dla mnie jak zderzenie z tramwajem. Najpierw lekkie stuknięcie ciężarem pudła wypełnionego po brzegi drewnem i tekturą, a potem czołówka z przepastną instrukcją. Dawno nie miałam tak ciężkiej głowy po lekturze zasad. Jak w sejmie, odbywało się pierwsze czytanie, drugie czytanie, a potem poselskie zapytania i wprowadzanie poprawek ;) Agra jest grą  pełną różnych reguł, symboli i niuansów. Aż zatęskniło się, jak to kolega stwierdził, za prostotą Le Havre, która to gra ma pięć zasad na krzyż, ale głębią strategiczną mogłaby obdarować niejeden współczesny tytuł.

That’s a Question to nowa gra autorstwa Vlaady Chvatila – autora znanego z gier takich jak Tajniacy czy Cywilizacja: Poprzez wieki (aż 4 jego gry znajdują się w pierwszej setce rankingu BGG!). To gra na 3 do 6 graczy, a czas rozgrywki należy szacować na ok. pół godziny. I choć swoją premierę miała na tegorocznych targach w Essen, to Rebel już wydał ją po polsku! Po niesamowitych emocjach, jakie wywoływali Tajniacy, byłam ogromnie ciekawa tego, jak sprawdzi się nowa gra Chvatila.

Pulsar 2849, czyli gra, której nazwy i tak nikt nie zapamięta i będzie mówił o niej Pulsar Cośtam Cośtam.

Favelas to brazylijskie osiedla nędzy o niezbyt zachęcającym wyglądzie. Być może stąd pomysł, aby tematem gry uczynić ich upiększanie. Każdy z graczy dostaje pod opiekę mały kawałek faveli, a jego celem jest w ciągu trzech rund (lat) odnowić elewacje zgodnie z wytycznymi rady miasta.