Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Listopad to miesiąc pełen wiedźm, zjaw i widziadeł. Oswajania nieoswajalnego. Cmentarnych dreszczowców. Koszmarnych snów. Egzystencjalnego niepokoju. A Koszmarium to gra, która idealnie wpasowuje się w listopad...

Michael Strogoff to gra oparta na znanej powieści Juliusza Verne’a wyróżniająca się oryginalną mechaniką. Informacja z pudełka o możliwości gry od 1 do 5 graczy okazuje się być specyficznie rozumiana. Otóż gracze, w zasadzie niezależnie od siebie, pokonują trasę carskiego kuriera, by na koniec zmierzyć się ze szwarccharakterem. Wygrana w tym pojedynku oznacza koniec gry. A porażka zostawia szansę pozostałym graczom.

Nie jest chyba tajemnicą, że uwielbiam Tash-Kalara. A skoro uwielbiam jakąś karciankę, to chcę mieć wszystkie karty. W przypadku tej cudownej gry fabularno-logicznej mistrza Chvatila oznacza to kolekcjonowanie kolejnych talii do walki na legendarnej arenie. W tym roku dostaliśmy do rąk szkołę Etherweave, czyli grupę eterycznych istot, które splatają linie czasu według własnego uznania. Standardowo 18 nowych kart, w tym 6 istot zwykłych i 12 heroicznych. Jak wiemy, każda szkoła, która pojawia się w ramach dodatku, posiada jednak jakąś zdolność specjalną.

Zaplątana Sawanna to dość nietypowa gra. Trzeba myśleć (choć mózgożerem nazwać ją trudno) ale trzeba też mieć poczucie odległości i wyobraźnię przestrzenną, a także ... duży stół i zręczne dłonie. W pudełku otrzymujemy karty badań, kafelki zwierząt i terenu oraz dwa sznurki - jeden, dłuższy posłuży za wyznacznik granic sawanny, drugim będziemy łowić zwierzynę.

Viral to jedna z tych gier, które najbardziej przykuły moją uwagę podczas przeglądania Essen Spiel Preview na Board Game Geeku. Kiedy było już po targach, a ja otwierałam pudełko, zdałam sobie sprawę z tego, że gra ma nie tylko piękne grafiki, ale też porządnie wykonane elementy. Lubię takie gry, bo zachęcają one do poznania bliżej planszówek tych, którzy nie mieli z nimi dotąd styczności. Pod tym względem to najlepsza pozycja z tegorocznych targów (choć Divinity Derby też zachwyca, a Fog of Love minimalizmem w szacie graficznej rozkochuje).

Planetarium to gra, na którą nastawiłem się bardzo emocjonalnie. Z racji wieloletnich fascynacji szeroko pojętą astronomią, gra opowiadająca o budowaniu planet bardzo mnie zaciekawiła.

Jakoś minąłem się z grą Amun-Re w jej planszówkowej postaci. A przecież Dr. Knizia to jeden z moich ulubionych autorów. Wiedząc o zapowiedzianej nowej wersji karcianej nie mogłem sobie odmówić.

„Moje pierwsze przymiarki do Projektu Gaja wypadły bardzo pomyślnie. Zmiany wydają się działać na korzyść. Plansza jest okrajana do liczby graczy, można grać solo, temat ciekawszy, w docelowej wersji budynki są figurkami, na planszetce gracza może występować dochód poza polami budynków, jest więcej rodzajów zasobów, zarządzanie mocą wydaje się ciekawsze, jest więcej dylematów do rozstrzygnięcia, punkty na końcu gry otrzymujemy z losowanych celów. Wszystko razem kusi, ale jak sprawdzi się w praniu? My rozegraliśmy tylko część partii, ale nie skłamię, jeśli powiem, że chętnie zagrałabym jak najszybciej w pełną rozgrywkę. No i na ładnym egzemplarzu sprzedażowym :)”

Big Fat Burger to gra, przy której będziecie mieli tłuste paluchy, bo w końcu trzeba szybko obsłużyć klientów i przygotować odpowiednią ilość burgerów w krótkim czasie! Ale uważajcie – nie grajcie w nią, jeśli macie puste brzuchy, bo po rozgrywce popędzicie na drugi koniec miasta po największego burgera, jakiego uda wam się znaleźć (true story…). I wiecie co? Recenzji też lepiej nie czytajcie na głodniaka, bo ślinotok macie gwarantowany.

Peak Oil to gra o nadchodzącym kryzysie paliw naturalnych. Gracze, jako szefowie wielkich korporacji naftowych, starają się wykorzystać czarne złoto, aby znaleźć się na dobrej pozycji, gdy go zabraknie. Gra jest nadzwyczaj szybka i pełna interakcji między grającymi. Lubię takie…