Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Lubię rondlowe gry Maca Gerdtsa, szczególnie Imperiala i Navegadora. Doceniam Concordię, choć nie trafiła na listę moich ulubionych pozycji. Żadnej z nich jednak nie miałem dotąd na swojej półce, więc z niecierpliwością oczekiwałem pierwszego „mojego” Gerdtsa. Padło na Transatlantic i traktowałem go niemalże jak essenowego pewniaka.

Patchwork jest wiecznie żywy! Szycie kocyków polegające na dopasowywaniu do siebie kafelków, przywodzących na myśl Tetrisa, doprowadziło do wysypu tytułów, które mniej lub bardziej modyfikowały tę mechanikę, wprowadzając np. możliwość gry wieloosobowej. Warto wymienić chociażby Ogródek czy Park Niedźwiedzi. Indian Summer jest kolejną częścią trylogii puzzli Uwe Rosenberga. Tym razem wybieramy się na spacer po lesie, żeby podziwiać układy stworzone przez samą matkę naturę.

Nowość tak gorąca, że już została wydana po polsku przez wydawnictwo G3. Tytuł trudny do wymówienia, tematyka (dla większości) mało zachęcająca, autor Peter Wichmann nie miał, jak na razie, na swoim koncie żadnego hitu (a nawet zaryzykowałabym stwierdzenie, iż nie zdarzyła mu się jeszcze dobra gra) oraz sugestia abstrakcyjnej rozgrywki, nie stanowią wielkiej zachęty do zakupu. Tymczasem „numerki” stały się u mnie hitem na kilkanaście wieczorów.

Wydawnictwo Helvetiq, oczywiście szwajcarskie, stawia sobie za cel wydawanie prostych gier familijnych i imprezowych. Jedna z nich wpadła w ręce me w czasie targów Spiel. Fabuła dotyczy wspinaczki na tytułowy Matterhorn. Każdy z graczy prowadzi zespół dwóch wspinaczy i aby zwyciężyć należy obu wprowadzić na wierzchołek góry.

Dragon Castle to prześliczna gra logiczna inspirowana Mahjongiem. Od samego początku zachwyciło i zainteresowało mnie już samo piękne, kolorowe pudełko. Zaglądając do środka można ujrzeć fantastyczne płytki z różnymi ikonkami choć plansze pozostawiają wiele do życzenia. Sama tematyka jest ciekawa, a oparte na Mahjongu zdejmowanie klocków z otworzonego wcześniej odpowiednio stosu nie jest pozbawione sensu.

TL;DR, czyli podsumowanie na początku. Podaj dalej!  jest jedna z najlepszych zabaw towarzyskich, jakie miałem okazje spróbować w ostatnich latach. W dobrym towarzystwie przy 6-8 osobach dobra zabawa jest (niemal) gwarantowana i jest duża szansa na wywołanie salw śmiechu. Reszta artykułu jest próbą wyjaśnienia zjawiska i uzasadnieniem czemu  gra jednak nie dostała oceny 10/10

Sen to szybka, prosta i przyjemna karcianka z pięknymi ilustracjami na kartach. Od pierwszego wejrzenia można zachwycić się pudełkiem, które także w środku ma grafikę, a nie białe ścianki, jak w większości innych gier. Wielkość kart (aż 12 centymetrów!) pozwala cieszyć się jej pięknem jeszcze bardziej. Sen to polskie wydanie gry Rat-a-Tat Cat ze zmienionymi grafikami. I bardzo dobrze, bo te w oryginalne do pięknych nie należą, a w Śnie dzięki nim odczuwamy niesamowity klimat przejmującego snu na jawie.

Gdzieś w głębi gęstej południowoamerykańskiej dżungli leży El Dorado. Na odkrywcę czekają tam nieprzebrane skarby – złoto, klejnoty i cenne artefakty. Każdy z graczy jest liderem ekipy, która stara się jak najszybciej dotrzeć do El Dorado. W tym celu rekrutuje ekspertów, gromadzi specjalne przedmioty i stara się mądrze zaplanować trasę podróży. Kto pierwszy przekroczy bramy El Dorado, zostaje zwycięzcą gry.

Alban Viard popełnił swojego czasu trylogię pod nazwą Small City, w której skład wchodzi Card City, Town Center oraz Small City. Card City XL to reimplementacja Card City z 2012 roku, reimplementacja, która z bardzo prostej gry robi całkiem przyzwoity citybuilding.

Na tę grę czekałam chyba najbardziej spośród tegorocznych premier. Co prawda, nie była to ekscytacja na miarę Great Western Trail, ale jednak żywiłam wobec niej największe nadzieje. Wendake to gra z twistem. Gra o Indianach, o zajmowaniu terytorium, o zbieraniu roślinek, polowaniu, odprawianiu rytuałów plemiennych i zarządzaniu ludźmi. Ale przede wszystkim, Wendake to gra o … zbieraniu punktów.