Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Niedawno do sklepów trafił, wydany nakładem wydawnictwa Zielona Sowa, Czarodziejski Labirynt. Jest to jedno- lub dwuosobowa gra dla dzieci w wieku lat 6 lub wyższym, w której czas rozgrywki nie powinien przekroczyć 20 minut.

Gry powstające na potrzeby programu edukacyjnego zawsze wzbudzają moją nieufność. Czy proporcje będą właściwe? Czy gra będzie przynosiła radochę? Czy nie będzie zbyt trywialna? Czy zastosowano łopatologię, czy może jednak ciekawszą formę wkładania wiedzy  do głowy? Yedzo już na wstępie zaskakuje tytułem. Gra apetyczno-strategiczna, pisana przez „Y”, z dziwną końcówką – brzmi młodzieżowo, brzmi nowomodnie, brzmi… ciekawie? Tylko pudełko jakby z lekka nie przystaje. Jest skromne, przytłumione i wygląda na pobrudzone.

Kwiecień jest u nas miesiącem Santa Maria. Do tej pory rozdaliśmy już 3 egzemplarze tej gry, a obecnie trwa konkurs, w którym macie szansę wygrać czwarty. To już ostatnia szansa, żeby zdobyć od nas swój egzemplarz gry więc nie zwlekajcie. A jeżeli nie jesteście przekonani czy warto Santa Marię mieć w swojej kolekcji to zapraszamy do niniejszej recenzji.

Jeśli poszukamy wśród projektantów gier planszowych nazwisk, które są w jakiś sposób charakterystyczne, które wyróżniają się czymś szczególnym wśród innych twórców, spora szansa, że trafimy na nazwisko Laukat. Ryan Laukat to dość szczególny przypadek, bo sam (a właściwie z żoną Malorie) swoje gry projektuje, ilustruje i wydaje. Choć póki co nie trafił do projektanckiej ekstraklasy, jednak jego tytuły są coraz bardziej rozpoznawalne: Imperium w 8 minut, Empires of the Void czy City of Iron. Przede wszystkim jednak mówi się o dwóch grach: Above and Below i jej sequelu: Near and Far.

Dzisiejszą recenzję zacznę od tego, że uwielbiam grać z maluchami w planszówki. Mam z tego ogromną radochę, zwłaszcza wtedy, gdy wiem, że pokazuję im dobrą grę. Taką, która uczy ich myśleć, poszerza wiedzę, rozwija wyobraźnię, pozytywnie wpływa na budowanie relacji i nabywanie umiejętności społecznych. Jestem absolutnie przekonana, że wybór gry planszowej jako prezentu dla dziecka jest dużo lepszy niż kupienie mu jakiejś elektronicznej zabawki. Dziś zatem zaprezentuję grę, którą ostatnio pokochały moje przedszkolaki. Zapraszam do recenzji Parku Dinozaurów.

Rising Sun to kolejny tytuł Langa wydany przez CMON za pośrednictwem Kickstartera. Jak zwykle w takiej sytuacji można się spodziewać ton plastiku, wielkiego hajpu oraz świetnej oprawy graficznej. I tylko grywalność stoi pod znakiem zapytania… Polska edycja została wydana przez Portal i miałem okazję rzucić na nią okiem.

Azul to gra, na którą czekałam z zapartym tchem, wypiekami na twarzy i ogromną niecierpliwością. Raz ograna na Zgranym Wawrze (edycji z essenowymi grami) kołatała mi się w myślach i nie pozwoliła o sobie zapomnieć. I choć jeszcze nie wiedziałam „z czym to się je”, bo po pierwszej partii ciężko to ocenić, to miałam przeczucie, że będzie to MOJA gra roku.

Głodostwory to karciana gra imprezowa, w której gracze wspólnymi siłami (kooperacja) starają się nakarmić głodne potwory (klimat) gustujące w potrawach jakże popularnych (głównie fast food) za pomocą kart dań i akcji (mechanika). A wszystko w ograniczonym czasie (klepsydra) i pod pierzynką sporej dawki losowości (dawkowanie dla dzieci poniżej 12 lat).

Piłka nożna już była – i to nie jedna. Przyszedł więc czas na siatkówkę, która w Polsce ma całkiem spore rzesze fanów. Stefan Kołecki stworzył więc dwuosobową grę Siatka, w której mamy okazję zarządzać swoją drużyną i walczyć o zwycięstwo.

Czasem trzeba znaleźć właściwe słowo, żeby oddać swoje uczucia wobec gry. Są gry, które lubię. Są takie, które mnie intrygują albo fascynują. Wiele jest takich, które doceniam (ale już niekoniecznie lubię). Terra Mystica to gra, która mi imponuje.