Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Origami czyli japońska sztuka składania papieru jest popularna na całym świecie. Jak jednak przełożyć ten temat na grę planszową (a właściwie karcianą)? Pokusił się o to Christian Giove, a my w Polsce za sprawą wydawnictwa Rebel możemy przekonać się jak mu to wyszło.

Starość, wszędzie starość. Z każdą minutą zbliżamy się do nieubłaganego horyzontu śmierci. Fraza „co roku młodsi, co roku szczuplejsi” okazuje się gorzką ironią. A tutaj jeszcze zewsząd atakują nas nowe technologie, pełne werwy młode pokolenia, wszędzie nasycone kolory, kiedy na nas spływa szarość wyblakłych wspomnień. Na szczęście nie musimy się ograniczać do wyświechtanych stwierdzeń – „kiedyś to było!” bowiem nie zawsze przeszłość jest gwarantem jakości. Dzisiejsze gry bez prądu zawierają często ciekawsze mechaniki, lepszą szatę graficzną oraz bardziej zaawansowaną rozgrywkę. Stare czasy niech się kurzą…

Zacznę od jednoznacznej deklaracji, żeby wszystko było jasne – Patchwork to moim zdaniem gra genialna. Rewelacyjnie łączy prostotę, która czyni ją przystępną dla graczy niedzielnych, z nietrywialnymi wyborami i kalkulacjami, które sprawiają, że bardziej zaawansowani gracze znajdą w niej wyzwanie. Jest w moim ścisłym top 3 małych gier dwuosobowych. Skoro Patchwork jest niemal idealny, to po co mi Patchwork Express? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć w poniższym tekście.

W zeszłym tygodniu Fox Games zapowiedziało wydanie polskiej wersji The Mind. Gra to o tyle interesująca, że zdobyła w tym roku nominację do prestiżowej Spiel des Jahres w kategorii głównej (czyli w zasadzie gier rodzinnych). Również w zeszłym tygodniu, na spotkaniu u Foxów mieliśmy okazję zagrać w ten tytuł. Dzisiaj natomiast podzielę się z Wami moimi wrażeniami w (bardzo) krótkim rzucie okiem.

Już na jesieni tego roku nakładem wydawnictwa Fox Games wydane zostaną Leśne duchy. Niedawna wizyta redaktorów GF u wydawcy zaowocowała czetroosobową partią i … decyzją o patronacie medialnym Games Fanatic nad tą niewielką acz zacną grą familijną.

Rzutem do mety do kościana gra rodzinna z serii Trefl Joker Line przeznaczona dla od 2 do 4 graczy powyżej 10 lat. Czas rozgrywki to 30-45 minut i mniej więcej zgadza się on ze stanem rzeczywistym. Kości – pierwsze skojarzenie – będzie losowo. Po szybkim zerknięciu do instrukcji okazało się, że rzucania nie będzie za wiele. Wstąpiła we mnie nadzieja, że może jednak będzie tu trochę więcej planowania niż liczenia na ślepy traf.

Hannibal & Hamilcar to moja pierwsza „gra z Kickstartera”. Wiadomo na co kładzie się nacisk w reklamie gier fundowanych w tym serwisie: figurki, figurki, po trzykroć figurki, potem super grafiki, gadżety i inne cuda na kiju, a mechanika gdzieś na dalszym planie. Myliłby się jednak ten, kto w podobny sposób postrzegałby Hannibala. Hannibal & Hamilcar nie musi do siebie przekonywać figurkami, bo to remake klasycznego hitu, wcześniej znanego jako Hannibal: Rome vs Carthage, za którym przemawiają 22 lata obecności na rynku (pierwsze wydanie: 1996 r.) i tysiące zadowolonych graczy. Ta strategiczna gra o II wojnie punickiej (218 – 201 p.n.e.), ...

Pisanie o tym, że gry planszowe dotykające rzeczywistych konfliktów, nie należą do najpopularniejszych gatunków, nie ma już w sobie żadnej oryginalności. Ba! Często pełni rolę recenzenckiej kokieterii. Człowiek pograł w fajny tytuł, ale są w nim jakieś kosteczki, mapa, współczynniki i wydaje mu się, że wielu nie będzie chciało nawet spróbować, gdyż gatunek ogólnie źle się kojarzy. Dlatego też trzeba się trochę przymilić i pokazać, że wcale nie jest tak trudno, bloczki nie gryzą, a te wojny to w sumie są emocjonujące…

Dwa lata temu ukazała się karciana wersja jednej z najlepszych planszówek. Polski wydawca Lacerta dopiero teraz wydał rodzimą wersję. Czy było warto?

Brass w nowym, podwójnym wydaniu. Piękne ilustracje kart i żetonów, superanckie mapy, świetne planszetki graczy, złocenia na okładce pudełka, unikalny numer na jego spodzie, kapitalne sztony… Cud, mniut, malina!