Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Na Wyprawę do El Dorado  czekałem od dłuższego czasu. Od dawna przecież wiadomo, że dr Knizia potrafi robić świetne gry rodzinne (Pędzące ślimaki, Keltis, Tytus Romek i A’tomek), nie jest też tajemnicą, że Nasza Księgarnia ma smykałkę do wydawania dobrych gier familijnych, z Choinką i Piraniami na czele. Mój entuzjazm podsycały też osoby grające wcześniej w wersję niemieckojęzyczną i wyrażające się o niej w bardzo ciepłych słowach. W końcu dostałem swój egzemplarz, zagrałem i ….

Wsiąść do Pociągu to jedna z kultowych gier planszowych. Lekka, rodzinna, mająca wielu zwolenników, ale i przeciwników. Jak na tak popularny tytuł przystało, gra doczekała się wielu dodatków, które pozwalają graczom tworzyć połączenia kolejowe m.in. we Francji, Indiach, czy nawet na Dzikim Zachodzie. W dość szerokiej gamie map nie pojawiła się jednak Polska. Aż do teraz. Jeśli kiedykolwiek marzyło wam się tworzenie rodzimych linii kolejowych, to właśnie pojawiła się okazja.

Morskie opowieści autorstwa Luigiego Ferrini, to prawdziwie piracka propozycja dostarczona nam przez Lucrum Games. Lądujemy w samym epicentrum zażartej i bezlitosnej bitwy toczącej się pomiędzy piracką bracią i jej głównym przeciwnikiem, czyli… piracką bracią. Zaskakujące? Jeśli idzie o złoto, a dokładniej o tego złota skrzynie, słowa takie jak kamrat, druh bądź towarzysz tracą na wartości, a jedyne co możemy z nimi zrobić to wrzucić je na samo dno starego kufra, oczywiście po jego uprzednim ograbieniu.

Plażing w pewnym momencie był wszędzie – na konwentach, wszelakich eventach, spotkaniach planszówkowych… Udało mu się nawet zagościć w telewizji. Jeżeli odbywały się dni Wąchocka, to z pewnością również jego zacni i słynni mieszkańcy mogli zmierzyć się w parawanowej wojnie. W końcu Plażing zagościł na wspieram.to i wy również możecie spróbować, dokonać najlepszej, taktycznej aneksji swojego kawałka plaży! Od razu przejdę do konkretów – naprawdę warto wysupłać te kilkadziesiąt złociszy i zaopatrzyć się we własną, pudełkową wersję. Dlaczego? Czytajcie dalej, niech napięcie rośnie.

Wolfgang Warsch stał się ostatnio fenomenem świata planszówek. Autor jeszcze niedawno zupełnie nikomu nieznany w zeszłym roku zdobył trzy nominacje do nagród Spiel des Jahres. Do tego jedna z nominowanych gier – Die Quacksalber von Quedlinburg, znana w Polsce jako Szarlatani z Pasikurowic niemiecką nagrodę ostatecznie zdobyła. W walce o tytuł najlepszej zaawansowanej gry roku Szarlatani  pokonali m.in. inny tytuł tego autora, czyli Ganz Schoen Clever, wydane u nas niedawno pod nazwą Rzuć na Tacę.

Dziś w ramach ekspresowych wspomnień po ekspresowej rozgrywce w ekspresową grę od  Lucrum Games – na tapecie lądują Morskie opowieści. To taki ciut bardziej skomplikowany List miłosny w pirackim wydaniu. Inaczej jednak niż w Liście miłosnym – nie dążymy do eliminacji przeciwnika (bądź posiadania najmocniejszej karty) lecz zbieramy skarby.

Lucrum Games kojarzymy przede wszystkim z Brzdęka tudzież Wielbłądów (obie gry akurat są na topie, bo do Brzdęka właśnie przypłynęły dodatki, a Wielbłądy doczekały się nowego wydania i wróciły do pierwotnego tytułu Camel Up). Ale tym razem opowiem o fillerkach, w które miałam okazję zagrać w niedzielę podczas imprezy organizowanej przez Fani Gier na Warszawskich Młocinach. Było sporo nowości (Brzdęk i Wielbłądy też były) ale … porozmawiajmy o jedzeniu.

Osadnicy: Królestwa Północy to (przynajmniej w/g BGG) reimplementacja O:NI, czyli Osadników: Narodziny Imperium. Niesie ona jednak ze sobą tyle istotnych zmian, że IMHO możemy mówić o daleko idących podobieństwach, bądź o grze z tej rodziny bardziej niźli o typowej reimplementacji.

Ostatnia pozycja Vladimira Suchego mnie zachwyciła. W zasadzie to właśnie Pulsar 2849 zwrócił moją uwagę na tego autora, bo wcześniej ominęła mnie zarówno Ostatnia wola jak i Klub utracjuszy (nie mówiąc już o Shipyard). Zaległości powoli nadrabiam, bo po jednym z Mathandlów do mojej kolekcji dołączył Klub utracjuszy, a teraz od wydawnictwa Portal Games dostałem do recenzji Podwodne miasta.

Czy można stworzyć cztery różne gry w oparciu o jedną i tę samą mechanikę? Czy nie będą do siebie zbyt podobne? I czy w którymś momencie nie zaczniemy na nie patrzeć jak na odgrzewanego kotleta? Na te pytania spróbujemy sobie odpowiedzieć spoglądając na grę Dicium autorstwa Joachima Thôme.