Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Czasem zdarza mi się taka zajawka, że określonym tytułem interesuję się wyłącznie ze względu na tematykę. W ogóle nie sprawdzam, jaka będzie mechanika, kto daną grę wymyślił i kto wydał, tylko zupełnie na ślepo stwierdzam: ten pomysł brzmi ciekawie, chciałbym go zobaczyć w akcji. Nie ma co ukrywać – to dość ryzykowne podejście do eksplorowania gier i nie raz zdarzyło mi się w ten sposób srodze naciąć, dlatego na szczęście nie jest to mój standardowy modus operandi. Jednak od czasu do czasu tak właśnie bywa – i dokładnie taki proces decyzyjny skierował mnie do wypróbowania W pogoni za szczęściem.

W życiu każdego dorosłego człowieka przychodzi czasem taki moment, w którym trzeba stanąć w prawdzie przed sobą, odrzucić maskę zrzędliwości, schować do szuflady oklepany frazes “kiedyś to wszystko było lepsze” i przyznać: ten nowy Brass całkiem im się udał. Nie będę więc ani przez chwilę udawał trzymania w niepewności co do oceny końcowej i z miejsca ostrzegam: będę chwalił i słodził. Jak bardzo? Niech chociaż to pozostanie na tę chwilę niedopowiedzeniem. 

Wyspa Skye, jeden z moich ulubionych tytułów, doczekał się już jakiś czas temu pierwszego dodatku. WS: Wędrowiec wprowadzał do gry kilka istotnych nowinek mechanicznych czyniąc rozgrywkę zdecydowanie cięższą. Około miesiąca temu do sklepów trafiła też polska wersja drugiego dodatku – Wyspa Skye: Druidzi. Przez święta miałem okazję sprawdzić czy to rozszerzenie to kolejna rewolucja czy tylko ewolucja tytułu.

Pierwsza gra Drako, czyli Smok i Krasnoludy została wydana 8 lat temu (2011) i była pozytywnie przyjęta. Asymetryczność, figurki (wtedy takie figurki nie były na porządku dziennym w każdej możliwej planszówce ;)), dobrze działająca mechanika. Ładne, grywalne i jeszcze do tego nasze polskie. Ja się zakochałam. I choć miłość ta osłabła będąc przytłoczona przez ten czas wieloma innymi świetnymi skądinąd dwuosobówkami, to jednak nie ustała i Drako ma się na mojej półce całkiem dobrze.

Jednoręki bandyta to częsty widok we wszelkiego rodzaju kasynach. Obracające się cylindry z różnokolorowymi symbolami mają dla wielu niemal magiczną, hipnotyzują moc. Wiśnie, śliwki, dzwonki, koniczynki czy szczęśliwe siódemki – jeśli tylko uda się ułożyć je w linii możemy liczyć na wygraną.  Trefl zaoferował nam grę tematycznie opartą właśnie o tę maszynę.

O grach typu roll’n’write (ewentualnie flip’n’write) mam bardzo mieszane opinie. Z jednej strony zawiodły mnie Kolejowy szlak, Osadnicy: Wykreślane imperium, a przede wszystkim kościane Zamki Burgundii, z drugiej jednak odkryłem takie perełki jak Rzuć na tacę czy La Granja: No siesta. Do Kartografów podchodziłem więc z rezerwą, ale i pewnymi nadziejami.

Reiner Knizia ma swoich wiernych fanów oraz uznany dorobek. Jednak ostatnio jego gry adresowane były raczej do graczy familijnych. Fani ceniący go za takie hity jak: Modern Art, Eufrat i Tygrys, Przez pustynię, Samuraj, Ra, Zaginione miasta, Taj Mahal, Władca pierścieni: Konfrontacja, Ingenious (Geniusz), Blue Moon City musieli dość długo czekać na gry takie jak Yellow & Yangtze czy tytułową Babylonię. Ale oto i jest!

Znacie takie stare, żartobliwe powiedzenie, że kosmici zawsze zaczynają atak od Stanów Zjednoczonych? Z mitologią Cthulhu jest trochę podobnie. Za każdym razem gdy słyszę o grach nawiązujących tematem do Wielkich Przedwiecznych, natychmiast przed oczami staje mi miasto Arkham i Uniwersytet Miskatonic. Nie inaczej rzecz się ma w przypadku kooperacyjnej gry Horror w Arkham: Ostatnia Godzina, która została wypuszczona na nasz rynek przez wydawnictwo Rebel. Ponownie przyjdzie nam się zmierzyć z szaleństwem i koszmarami przenikającymi do naszego świata.

Są takie dni, kiedy chciałoby się komuś po prostu przyłożyć. Hobby jakim są gry planszowe pozwala rozwiązać ten problem bez uciekania się do nadmiernej przemocy, prezentując pełne spektrum gier pozwalających na mniej lub bardziej bezpośrednie krzywdzenie bliźniego. Jeśli ktoś ma pół dnia wolnego czasu, może stracić nawet do pięciu znajomych wbijając im całą serię noży w plecy podczas partyjki Gry o Tron. Jeśli jednak ta sama osoba chciałaby stracić przyjaciół i zrażać do siebie ludzi w bardziej efektywny sposób, to do wyboru jest na przykład kilkunastominutowy Avalon i parę jego wariacji. Dzisiaj jednak porozmawiamy sobie o grze, która z wyżej ...

Wołodyjowski wkroczył czujnie do pustej karczmy. W mrocznym wnętrzu dostrzegł leżące na podłodze ciało karczmarza. Zmrużył oczy z niezadowoleniem. To z tym człowiekiem miał się spotkać. Miał od niego dostać kompromitujący przeciwników list. Podbipięta i dwóch dragonów sprawdzili, czy w karczmie ktoś się nie ukrył a Pan Michał przeszukał ciało. Jest! Jest list! Śmierć karczmarza nie pójdzie na marne! Nagle pchnięte potężnie drzwi z rozmachem uderzyły w ścianę! Do środka karczmy wbiegło trzech muszkieterów. Idącego na przedzie wielkiego grubasa nie dało się pomylić z nikim innym – Portos! A więc to zasadzka!