Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Rok 1986 nieodłącznie kojarzy się z awarią elektrowni atomowej w Czarnobylu, w wyniku której skażone zostało ok. 140 tys. km2. Władze przesiedliły ludność z okolicznych terenów i utworzyły Strefę Wykluczenia wokół Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej w skrócie nazywaną Zoną. W grze planszowej autorstwa Macieja Drewinga i  Krzysztofa Głośnickiego zastosowano połączenie faktów i historii alternatywnej.

Wyobraźmy sobie, że mamy odpowiedzieć na pytanie: Jakie są jednorożce? Większość z nas zacznie od określeń: urocze, magiczne, piękne, kochane. Ci, którzy mają już za sobą rozgrywkę w Odjechane Jednorożce, dorzucą do tego: zabójcze, bezwzględne, niszczycielskie i wredne. Jak to możliwe? Gra wydawnictwa Rebel łączy w sobie (zgodnie z opisem na jej pudełku) jednorożce oraz totalną destrukcję, ale nie tylko. Ta niewielka karcianka to kawał fantastycznej rozrywki, z mnóstwem negatywnej interakcji. Dawno nie spotkałam tak wrednej gry i choć może się wydawać inaczej, jest to z mojej strony komplement :)

Poprosiłam o Boso przez świat do recenzji z pobudek zawodowych - przeczuwałam olbrzymi potencjał edukacyjny a staram się przybliżać studentom pedagogiki gry planszowe ów potencjał posiadające w stopniu ponad przeciętnym (bo w przeciętnym to każda planszówka jest edukacyjna - pokaż mi planszówkę, a ja powiem ci jaką umiejętność rozwija;)). I nie pomyliłam się, rzeczywiście aspekt edukacyjny jest spory, czego w dalszej części nie omieszkam wykazać - a przynajmniej będę próbować. Jeśli zaś chodzi o mechanikę - cóż, nie spodziewałam się niczego dobrego. I w tym miejscu gra mnie zaskoczyła

Po dłuższym namyśle nawet się nie dziwię, że z całego morza dodatków do Pojedynku Superbohaterów Egmont zdecydował się zacząć ich wydawanie od Strażników. Marka wyrazista, w pewnych kręgach kultowa, a na HBO dopiero co był serial. Na dokładkę jest to pudełeczko małe i nie za drogie, w sam raz żeby szarpnąć się na dokładkę po głównym daniu, o którym pisałem jakiś czas temu. 

Na polskim rynku ma właśnie ma swoją premierę Iluzja – malutka karcianka Wolfganga Warscha (tego od Szarlatanów z Pasikurowic, Gospody pod pękatym kuflem, Rzuć na tacę oraz The Mind) od FoxGames, która czerpie inspiracje mechaniczne z Timeline.

Król umarł bezpotomnie i w kraju zapanował chaos. Arystokratyczne rody nie mogły się porozumieć w kwestii najważniejszej – kto powinien zostać nowym władcą. Sytuacje wykorzystali sąsiedzi i z wielką siłą niemal całkowicie podbili bezbronne królestwo. Po lasach zaczęły krążyć bandy wyjętych spod prawa a gnębieni przez wszystkich chłopi podnieśli bunt.

Któż z nas nie czytal 20.000 mil podmorskiej żeglugi Julusza Verne'a? Kto nie marzył o tym, by znaleźć się na pokładzie Nautilusa?  A tak przy okazji - wiecie, że 20.000 mil podmorskiej żeglugi to nie jedyna książka w której możecie spotkać Kapitana Nemo? Wracając do naszych baranów: Jeśli postanowicie odwiedzić Wyjście Awaryjne na warszawskim Mordorze to macie szansę wraz z Kapitanem Nemo pójść na dno.... 60 minut zanim skończy się powietrze. Czy zdążycie dotrzeć do kapsuły ratunkowej?

Gra wydana przez instytucję promującą jakąś ideę. Ojjj… Od razu zapala mi się w takich sytuacjach czerwona lampka. Z drugiej strony nazwiska autorów (Karol Madaj i Łukasz Pogoda, czyli weterani projektowania planszówek w Polsce) do czegoś zobowiązują, więc może tak źle nie będzie? Zobaczmy. Zanim jednak przystąpię do właściwego recenzowania, krótki disclaimer:

Bawi mnie doszukiwanie się powiązań genealogicznych pomiędzy kolejnymi generacjami gier planszowych. Wszystko jest remiksem, wszystko już wymyślono, a nowe rozwiązania buduje się na fundamentach tych starych. A szczególnie fajnie jest doszukiwać się tych powiązań w okresie, który da się ogarnąć pamięcią jednego człowieka, bez sięgania do zatęchłych dokumentów i bibliotek. Bo łatwo jest być historykiem z własnego fotela. 

Sukces gry planszowej często pociąga za sobą powstanie licznych jej dodatków i innych wersji. Nie inaczej jest w przypadku inspirowanej grafikami Jakuba Różalskiego gry Scythe. Doczekała się ona kilku rozszerzeń, ale i wersji dla dzieci. Podobnie jak jej pierwowzór, My Little Scythe zachwyca pod względem wizualnym. Czy ładne grafiki i ciekawe figurki to wszystko, czym zaskakuje graczy ta planszówka? Zdecydowanie nie.