Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Londyn Martina Wallace’a to gra karciana, która niedawno w Polsce miała swoją premierę… Aczkolwiek nie była to jej pierwsza premiera. Najpierw światło dzienne ujrzała w 2010 roku. Ale coś tam nie grało, obrazki były nie takie… A więc na świat wydano jej drugą edycję w 2017 roku. Trzy lata później ktoś w Polsce sobie o niej przypomniał, a konkretnie wydawnictwo Fox Games, i znów zawitała na salony. Czy to już ostatnie odrodzenie (nomen omen) Londynu?

Sherlock Holmes i profesor Moriarty… Dwóch wielkich antagonistów! Geniusz logicznego wyciągania wniosków i arcymistrz zła. Czy wiecie, że ich pojedynek i obopólna śmierć miały zwieńczyć (i to na dobre!) całą serię przygód słynnego detektywa z Barker Street? Zakończenie miało zwalać z nóg, ale przede wszystkim miało na celu pozbycie się głównego bohatera, ponieważ sir Arthur Conan Doyle miał już dość pisania kryminalnych opowiastek? Niestety (a w tym przypadku raczej stety) od przeznaczenia nie można uciec. Czytelnicy byli tak zbulwersowani brutalnym zamknięciem ich ukochanych przygód, że posunęli się do protestów i strajków. I cóż, autor nie miał wyboru, a za to ...

Similo - malutka gra, która mnie niesamowicie zaskoczyła. Kiedy przeczytałam instrukcję i zobaczyłam karty (nawiasem mówiąc śliczne) zaświtało mi w głowie niedowierzanie - to nie ma prawa działać. A potem się okazało, że nie tylko działa, ale śmiga i wymiata :)

Miasteczka szturmem wbiły się na mój stół. Przyznam szczerze, że trochę obawiałam się tego tytułu. Cóż, nie jestem dobra w grach „przestrzennych” – zawsze udaje mi się z bezbłędną precyzją osiągnąć minusowy wynik w Patchworku. A historia lubi się przecież powtarzać… Nieoczekiwanie nie tylko udało mi się uzyskać dość satysfakcjonujące wyniki (w ogonie, ale wciąż bez wstydu), lecz także pojawiła mi się ochota na nieustanne granie… Każdy wieczór planszówkowy (w tamtych starych, dobrych czasach) musiał zakończyć się partyjką w Miasteczka. No i często też nimi się zaczynał! Jednakże, co sprawia, że ten niewielki tytuł dostarcza aż tyle frajdy?

Nie jesteśmy sami we Wszechświecie i wreszcie mamy na to dowody. Naukowcy odnaleźli ślady obcej cywilizacji. 28 tygodni upłynęło na bezowocnych badaniach. 29 tydzień dostarczył… jeszcze więcej pytań. Co stało się z zaginioną w tajemniczych okolicznościach ekipą naukowców? Kim są obcy? Po co przybyli na Ziemię? Dziennik 29 pozostawiony przez badaczy nie dał satysfakcjonujących odpowiedzi. Najwyższy czas sięgnąć po jego drugą część – Dziennik 29 Przebudzenie.

KRYZYS NA NIESKOŃCZONYCH ZIEMIACH “Kryzys” w historii DC Comics to taki moment w linii wydawniczej, w którym ilość skumulowanych przez lata historii postaci i wydarzeń wypiętrzających się jak łańcuch górski staje się barierą nie do przejścia dla nowych czytelników. Wydawca zarządza wtedy wciśnięcie wielkiego i mrugającego na czerwono przycisku “reset”, licząc na to, że wycięcie nadmiarowego balastu i cofnięcie najważniejszych bohaterów do ich archetypicznych początków albo opowiedzenie od nowa ich historii spowoduje wzrost sprzedaży numerów, które od teraz znowu będziemy oznaczać od #1. I to jest materiał na cały artykuł wypełniony anegdotami i absurdami, bo niektóre “kryzysy” więcej komplikowały niż ...

W czasie kiedy powinniśmy unikać wychodzenia na zewnątrz, spotkania ze znajomymi stały się czymś nieosiągalnych, a ja gram w domu głównie z synem, król kwarantanny jest u mnie jeden, choć w aż trzech postaniach (a w zasadzie pudełkach). Postaciach takich samych, a jednak skierowane do trochę innego odbiorcy. Królem tym jest Similo, wydane w Polsce przez Fox Games.

Wydawnictwo Granna kojarzy mi się przede wszystkim z edukacyjnymi grami dla dzieci, świetną serią Smart Games i nieśmiertelnym Super Farmerem. A jednak ma ono w swojej ofercie również planszówki dla bardziej zaawansowanych graczy. W ramach skierowanej do nich serii „Gry z pazurem” ukazało się już kilka pozycji, takich jak Gangster City, Sherlock, Dolores. Są to małe karcianki, o bardzo prostych zasadach, które dają sporo możliwości kombinowania, dzięki czemu zapewniają zaskakująco emocjonującą rozgrywkę. Bazują m.in. na blefie, dedukcji, negatywnej interakcji i bynajmniej nie są przeznaczone dla dzieci (a przynajmniej nie tylko). Niedawno ukazała się kolejna z serii karcianka, o zabawnym tytule ...

Wiecie, ile godzin spędziłem łącznie grając we wszystkie istniejące wersje Diablo? Pewnie nie wiecie, ja też nie wiem i czasem myślę, że ta niewiedza to bardzo pożądany stan. Mam bowiem podstawy sądzić, że pozyskanie tej informacji byłoby dla mnie przykrym zderzeniem z rzeczywistością. Bez niej natomiast mogę łudzić się, że liczbę tę da się zapisać trzema cyframi. Co najprawdopodobniej nie jest prawdą. Ten akapit oczywiście nie ma żadnego sensownego związku z poniższym tekstem, tak samo, jak gra Sanctum nie ma nic wspólnego z serią Diablo. A Sanctum nie brzmi nawet podobnie do Sanctuary.

Mój planszówkowy radar jakoś wcześniej nie wyłapał Villagers. Ba, przeoczył nawet informację, że ma pojawić się polskie wydanie tej gry. Przyznam więc, że informacja od Iuvi Games i propozycja zrecenzowania tytułu trochę mnie zaskoczyła. Przyjrzałem się jednak materiałom o grze dostępnym w sieci. Wyglądały ciekawie, więc przyjąłem wyzwanie i poprosiłem o egzemplarz recenzencki, który niniejszym Wam opisuję.