Gry strategiczne

Stefan Feld stworzył kilka tytułów rodzinnych (chociażby Rum i Piraci, Rialto), ale jest ceniony jednak głównie za gry zaawansowane z ciekawą mechaniką, mnóstwem decyzji i dużą ilością strategii prowadzących do zwycięstwa. Jego znakiem rozpoznawczym są tak zwane sałatki punktowe, czyli stworzenie wielu odmiennych od siebie sposobów na zdobywanie punktów zwycięstwa. Jego nowa gra – Wyrocznia Delficka, jest jednak inna. Nie zdobywamy tu punktów zwycięstwa, a wykonujemy zadania i prowadzimy wyścig o miejsce na Olimpie. Ile zatem jest ducha Felda w nowej grze Felda? Przekonajcie się czytając poniższą recenzję.

Twórcami Kanagawy są Bruno Cathala i Charles Chevallier. To gra dla 2-4 graczy, w której wcielamy się w adeptów trudnej sztuki japońskiego malarstwa. Doskonalimy swój warsztat i decydujemy o tym kiedy przekuć teorie w praktykę, kiedy odejść ze szkoły i rozbudować swoje studio (umiejętności) lub namalować kolejny fragment wiekopomnego dzieła.

To pozycja dla 2-4 osób o czasie gry zależnym od liczby graczy (mniej więcej pół godziny na gracza). Autorstwa  Virginio Gigli i Simone Luciani. Bardzo przyzwoite euro – manipulowanie kostkami, wykonywanie akcji i wyciąganie ile się da z zagrywanych kart po to by wykonać jeszcze parę akcji, i jeszcze, i jeszcze. I nawet nie tak bardzo suche to euro jak moglibyśmy oczekiwać – koniecznie przygotujcie się na odrobinę klimatu.

Gra dla 2-4 graczy. Autor – Arve D. Fühler. Rok pierwszej publikacji: 2014. W 2016 roku wydana przez Egmont w linii Egmont Geek. Familijna gra dla zaawansowanych, która przeniesie Cię do Ameryki Południowej – będziesz wypasał bydło i sprzedawał stada by zostać najbogatszym El Gaucho w historii. A przynajmniej podczas tej jednej partii ;)

NiQczemni szaleni naukowcy to gra autorstwa Donalda X. Vaccarino, znanego przede wszystkim dzięki serii Dominion. Mój ukochany twórca, zatem grę zwyczajnie mieć musiałam. I po mistrzu Vaccarino spodziewalam się wiele. Ile otrzymałam? Zaraz się okaże.

Tydzień z Dominionem, Dzień 2. Tym razem recenzja pierwszego dodatku do Rozdartego Królestwa. Dodatku, który może być także całkowicie samodzielną  grą i który w rankingu na BGG wyprzedził samą podstawkę. Tym razem jednak będzie to nie recenzja wielkiego wielbiciela Dominiona, jakim jest Joanna, a po prostu fana dobrych gier. Czy  więc Ginet uważa Dominiona Intrygę za dobrą grę? Przekonajcie się sami.

W zeszłym roku byliśmy świadkami powrotu tego najważniejszego dzieła Donalda X. Vaccarino. Jego come back był nie tylko udany, ale również … wyczerpujący. Kto był niezdecydowany albo czekał na okazje cenowe srodze się zawiódł – nakład dość szybko się skończył.

“Cry ‘Havoc’, and let slip the dogs of war”, wykrzykuje Marek Antoniusz w “Juliuszu Cezarze” zwiastując “wojnę bez końca i bez miłosierdzia”*. To chyba najbardziej znane źródło, z którego możemy wywieść nietypowy tytuł nowej gry Portalu (nie zmienił się w polskim wydaniu). Wezwanie do walki bez zasad i pardonu sugeruje brutalną rozgrywkę, której oś stanowić będą bezwzględne starcia. Czy faktycznie tak będzie? Wbrew sugestii  Cry Havoc nie skupi się na prezentowaniu okropieństw wojny (od tego mamy inny nadchodzący tytuł), ale z pewnością konflikt stanowić będzie główny jego temat.

Moja pierwsza (i ostatnia?) wideorecenzja. Dlaczego akurat tak? Ponieważ grę Terraformacja Marsa wielokrotnie tłumaczyłam przy stole i przyzwyczaiłam się o niej po prostu mówić, a nie pisać. I lubię o niej mówić. Bo to świetna gra. Sama recenzja przypomina hybrydę typowej wypowiedzi na wizji z audycją radiową. Brak w niej wizualnych fajerwerków i ozdobników. Jest prosta, gdyż miała stanowić tylko nośnik mojego swobodnego przepływu myśli. Jest trochę o zasadach i trochę o wrażeniach. Trochę ogółu i szczypta szczegółu. Sami oceńcie, czy taka forma Wam odpowiada. Uwaga: W treść wkradło się jedno przekłamanie. Terraformacja Marsa nie jest debiutem braci Fryxelius (!) Popełnili ...

W piątek na II Zlocie Battletecha w Warszawie, dzięki uprzejmości Marcina Gerkowicza, mieliśmy okazje rzucić okiem na wczesny prototyp jego nowego systemu Shadows of the Void.  Pierwsze nasuwające się zapewne pytanie brzmi: czym Cienie… różnią się od innych systemów kosmicznych? Można by leniwie napisać, że tym, czym różni Hind Commander do pozostałych systemów lotniczych, ale jako że nie każdy miał do czynienia z tą grą, wypada dodać coś więcej.