Gry strategiczne

Jedna z ciekawszych gier tegorocznego Essen, przynajmniej jeśli chodzi o tematykę i wykonanie. W zasadzie to abstrakcyjna logiczna gra ubrana w piękne drzewka pnące się ku słońcu. W pewnym sensie również prosta gra ekonomiczna, gdyż dysponujemy tyko jedną walutą – punktami światła. Waluta ta pozwala na zakup nasion i drzew, które to nasiona rozsiewamy a na drzewach dokonujemy upgrade’u – oczywiście również płacąc tymi punktami. A podrośnięte drzewa będą nam ową walutę generować (o ile dobrze rozmieścimy je na planszy).

Pierwsze spotkanie z Agrą było dla mnie jak zderzenie z tramwajem. Najpierw lekkie stuknięcie ciężarem pudła wypełnionego po brzegi drewnem i tekturą, a potem czołówka z przepastną instrukcją. Dawno nie miałam tak ciężkiej głowy po lekturze zasad. Jak w sejmie, odbywało się pierwsze czytanie, drugie czytanie, a potem poselskie zapytania i wprowadzanie poprawek ;) Agra jest grą  pełną różnych reguł, symboli i niuansów. Aż zatęskniło się, jak to kolega stwierdził, za prostotą Le Havre, która to gra ma pięć zasad na krzyż, ale głębią strategiczną mogłaby obdarować niejeden współczesny tytuł.

Heaven & Ale to gra spółki autorskiej (Schmidt & Kiesling). Temat klasztoru warzącego piwo już nieraz pojawiał się w planszówkach, stąd pewne obawy o świeżość podejścia do zagadnienia. Dodatkowo dość uciążliwe przygotowanie rozgrywki powiększało niepokój o jakość gry.

Na samym starcie mały spoiler: książka jest beznadziejnie słaba i szkoda na nią czasu. Co więcej, dla fanów crossoverów jest to przykład zupełnie przypadkowej zbieżności tytułów, gdyż moim zdaniem mechanika gry ledwo nawiązuje do pomniejszych wątków w grze. A szkoda. Bardzo lubię Świat bez końca, cenię (choć za mało grałem!) Filary Ziemi. Ucieszyłem się, że będzie planszówkowa kontynuacja.

  Bitwa pod Trafalgarem to Święty Graal ludzi interesujących się wojnami epoki wielkich żaglowców. To była najbardziej znana, największa, najważniejsza a w dodatku ostatnia z wielkich bitew tej epoki. Piękne okręty, wiatr, stal, krew, bohaterowie i tchórze… To było coś. Jednak odwzorowanie bitew tych okrętów na planszy jest dość kłopotliwe. Poruszanie się tych okrętów było bardzo mocno związane z kierunkiem wiania wiatru i manewrujące jednostki co chwila zachowywały się zupełnie inaczej. Również walki były o wiele bardziej skomplikowane, gdyż okręty mogły odnosić rozmaite uszkodzenia w decydujący sposób zmieniające ich zdolności. Z kolei przesadne komplikowanie zasad prowadzi do sytuacji w których ...

W tym roku mija 10 lat od ukazania się na rynku dwóch świetnych gier Stefana Felda: Notre Dame i W Roku Smoka. Rok 2007 rozpoczął wielką karierę Niemca, którą osobiście dzielę na 2 okresy – okres „przed kółkiem” i okres „kółka”.  Chodzi o pola akcji ułożone w kształcie okręgu, które to rozwiązanie pojawiło się po raz pierwszy w grze Trajan (choć pierwsze przymiarki do bardziej kanciastej wersji tego mechanizmu widać już było w Macao). Potem mieliśmy kółka w Amerigo, Badaczach Głębin, Wyroczni delfickiej i czeka nas to także w Merlinie. Między tymi tytułami Feld na szczęście wymyśla i inne rozwiązania ...

Tzolk’in, Marco Polo, Grand Austria Hotel – Simone Luciani ma w portfolio współautorstwo trzech wyśmienitych tytułów. Dlatego też w momencie kiedy pojawiła się informacja o polskiej edycji Lorenzo il Magnifico, gra z miejsca wskoczyła to czołówki mojej wishlisty. Polskie wydanie Wawrzyńca Wspaniałego trafiło w wakacje na półki sklepowe za sprawą wydawnictwa Albi Polska.

Anachrony to, jak na razie, największe gabarytowo pudełko na mojej półeczce. Jest naprawdę potężne, choć nie przesadnie ciężkie, ma ascetyczną, ale przyjemną dla oka okładkę, przyciąga też egzotycznym tytułem i – dla fanów – klimatem s-f oraz mechaniką worker placement. Otwierając po raz pierwszy to wielgachne cudo można się, jednym słowem, zachłysnąć. Tylko, co dalej?

Zanim zatopimy się w fali nowości z Essen, kilka słów o bardzo prostej gierce Vitala Lacerdy ;) Nie, no to oczywiście oksymoron… Gry Portugalczyka cechuje akurat duża złożoność nie tylko zasad, ale i strategii. Na chwilę obecną jego najnowszym dziełem jest Lisboa, ale uzupełnię wpierw zaległość w postaci braku recenzji Kanbana – gry o fabryce samochodów i przychlebianiu się Sandrze. Sandra to nasza szefowa, która bacznie pilnuje naszych poczynań i pałęta się po zakładzie, wprowadzając w nasze szeregi trochę zamieszania. A Kanban to bardzo kolorowa, geometryczna eurogra, z bogatą ikonografią, złożoną mechaniką i bardzo nieintuicyjną punktacją. Jednym słowem – świetny tytuł!

Łączy w sobie dwie mechaniki - draft kart oraz dice placement. W pierwszym odruchu - odczytując tytuł i patrząc na ułożoną z kafelków planszę - myślimy, że dostajemy grę wyścigową, ale to tylko pozory.