Gry strategiczne

Z pewną rezerwą podochodzę do pierwszych gier nieznanego autora. Fabio Lopiano nie miał przed Calimalą na koncie żadnego tytułu. Do ostrożności zachęcał również niemiecki styl oprawy graficznej (kochany Harald Lieske…), w której na pierwszy plan wysuwają się koślawe bohomazy oraz nijakie, smętne kolory. Wiedziałam również, że sugerowany klimat florenckiego kupiectwa będzie tylko… sugerowany. Moja nadzieja na suchą pustynię nie została zawiedziona. Czy wszystkie te wątpliwości padają pod naporem nowatorskiej bądź przynajmniej ciekawej mechaniki?

Nowość od Adama McIvera, autora niebanalnej mikro-gry Coin Age. W Ex Libris rywalizujemy o tytuł najlepszego bibliotekarza w mieście. W tym celu zdobywamy najbardziej pożądane egzemplarze do naszej kolekcji, dbamy o unikanie ksiąg zakazanych, zwracamy uwagę na stabilność naszych półek, układamy całość zbiorów w kolejności alfabetycznej i numerycznej, a także spoglądamy na rozwijające się kolekcje rywali. Za pomocą różnorodnych akcji oraz zdolności specjalnych postaramy się ułożyć taki set bibliofila, który zadziwi niejednego zwolennika przewracania kartek.

O Torres napisano już sporo tekstów. A partii rozegrano jeszcze więcej, gdyż tytuł ten gości na stołach już od 18 lat. Dla wielu każda pozycja od Michaela Keslinga i Wolfganga Kramera to gwarancja jakości. Swego czasu swoje wrażenia, uwagi i spostrzeżenia o tym suchym budowaniu zamków (lub wież bowiem raczej nikt nie pamięta, że są to jakieś bardziej zaawansowane konstrukcje) w naszym serwisie podał Ginet. Dzisiaj zapoznacie się z moim spojrzeniem, a przy okazji rozwiążę pewną zagadkę z tekstu mojego redakcyjnego kolegi.

Jeden z największych hitów ostatniego Essen wita nas ilustracją Klemensa Franza, na której znajdziemy to, co na wielu wcześniejszych ilustracjach Klemensa Franza. Rolników i zwierzęta gospodarskie. Jeden z najbardziej nieoryginalnych tematów, jakie może mieć gra planszowa. Co zatem w Clans of Caledonia jest tak ciekawego, że przyciągnęło uwagę sporej rzeszy graczy?    

Tematyka jest mocno nietypowa. W zasadzie można byłoby określić tę mechanikę jako deckbuilding, ale ... tworzymy swoją talię, która wejdzie do gry dopiero po naszej śmierci i nie ma wiele wspólnego z naszą obecną talią. Bo tematyką jej jest wędrówka dusz. Zagrywasz karty a potem... umierasz.

Keyper to kolejna część z serii gier KEY, z której dotychczas najlepiej w rankingach radzi sobie bezapelacyjnie Keyflower, o której to grze (którą posiadam ze wszystkimi dodatkami) pisałam tutaj. Na Keyperze spoczęły wielkie nadzieje autorów i graczy, a mianowicie przebicie pozycji wielkiego poprzednika. Pomóc ma w tym rozmach gry, jej bogata złożoność strategiczna i kolejne twisty w mechanice.

Gdzieś w głębi gęstej południowoamerykańskiej dżungli leży El Dorado. Na odkrywcę czekają tam nieprzebrane skarby – złoto, klejnoty i cenne artefakty. Każdy z graczy jest liderem ekipy, która stara się jak najszybciej dotrzeć do El Dorado. W tym celu rekrutuje ekspertów, gromadzi specjalne przedmioty i stara się mądrze zaplanować trasę podróży. Kto pierwszy przekroczy bramy El Dorado, zostaje zwycięzcą gry.

Alban Viard popełnił swojego czasu trylogię pod nazwą Small City, w której skład wchodzi Card City, Town Center oraz Small City. Card City XL to reimplementacja Card City z 2012 roku, reimplementacja, która z bardzo prostej gry robi całkiem przyzwoity citybuilding.

Na tę grę czekałam chyba najbardziej spośród tegorocznych premier. Co prawda, nie była to ekscytacja na miarę Great Western Trail, ale jednak żywiłam wobec niej największe nadzieje. Wendake to gra z twistem. Gra o Indianach, o zajmowaniu terytorium, o zbieraniu roślinek, polowaniu, odprawianiu rytuałów plemiennych i zarządzaniu ludźmi. Ale przede wszystkim, Wendake to gra o … zbieraniu punktów.

„Moje pierwsze przymiarki do Projektu Gaja wypadły bardzo pomyślnie. Zmiany wydają się działać na korzyść. Plansza jest okrajana do liczby graczy, można grać solo, temat ciekawszy, w docelowej wersji budynki są figurkami, na planszetce gracza może występować dochód poza polami budynków, jest więcej rodzajów zasobów, zarządzanie mocą wydaje się ciekawsze, jest więcej dylematów do rozstrzygnięcia, punkty na końcu gry otrzymujemy z losowanych celów. Wszystko razem kusi, ale jak sprawdzi się w praniu? My rozegraliśmy tylko część partii, ale nie skłamię, jeśli powiem, że chętnie zagrałabym jak najszybciej w pełną rozgrywkę. No i na ładnym egzemplarzu sprzedażowym :)”