Gry strategiczne

Za pół roku na półki sklepów trafi druga edycja Kemet. Dysponując zatem pierwszą wersją, czekam na ulepszenie do wydania 1,9 i zamierzam przypomnieć wszystkim jaka to dobra gra.

Bez zbędnego wstępu powiem, że Arnak to bardzo dobra gra. Średniej ciężkości euro z bardzo dobrze dopasowanym klimatem i wyśmienicie działającą mechaniką złożoną tak naprawdę z kilku mechanizmów wpasowanych w siebie i obracających się niczym koła zębate.

Właściwie to nie ja powinienem recenzować tę pozycję. Pośród ogromnej liczby zachwytów moje gderanie psuje nastrój. W niniejszej rozprawie postaram się opowiedzieć o wielkości tej gry, zwracając jednak uwagę również na jej cienie.

Autorzy gier planszowych, niczym alchemicy poszukujący kamienia filozoficznego, starają się znaleźć innowacyjną mechanikę, która zdobędzie serca graczy. Wielu z nich sięga po sprawdzone rozwiązania i miesza je. Czasem wyjdzie z tego niezły bigos, innym razem kociołek wybuchnie, ale łącząc to, co dobre, można też stworzyć coś jeszcze lepszego… I na tym zakończę alchemiczne nawiązania, bo nie w klimacie fantasy ma być ta recenzja. Tortuga 2199 to gra, która w czerwcu zeszłego roku ufundowała się na platformie wspieram.to i której GF ma przyjemność być patronem. Tyle tytułem wstępu. A teraz przenosimy się do świata kosmicznych korsarzy, buszujących w czasie i przestrzeni. 

Kevin Russ nie ma na swoim koncie zbyt wielu gier, a tym bardziej gier znanych w naszym kraju. A wszystkie 6 (wliczając w to promki) są tegoroczne. Ups, pardon, już zeszłoroczne. I oto pojawia się abstrakcyjna gra o szyciu kołderki dla kota z przeuroczym futrzakiem na okładce, która w/g społeczności BoardGameGeek.com zasługuje na ocenę aż 8.0. Ciekawe, prawda?

Podobnie jak jedynka - jest to prawie klasyczny worker (dice) placement. To wciąż Podróże Marco Polo - bardzo dobra gra, którą znamy - ale też są różnice. A czym się rożnią? Po to zapraszam do środka. Powiem tylko - że warto. Warto zagrać w Marco Polo II.

W Paris grać nie planowałam - udało mi się to zrobić przez przypadek, choć dla tego przypadku musiałam przejechać na drugi koniec miasta (a Warszawa małą mieściną nie jest ;)). Opłaciło się. Po pierwsze jest ślicznie wydana. To widać na pierwszy rzut oka. Po drugie - mechanicznie nic jej nie brakuje. Po trzecie - nie tylko nic nie brakuje, ale daje też całkiem sporo frajdy.

Ku mojemu zdziwieniu Nicolas De Oliveira nie popełnił - przynajmniej w/g BGG - żadnej innej gry. Więc nie zamierzając budować zbędnego napięcia powiem od razu: szacun, bo jest to zdecydowanie bardzo udany debiut.

Dwergar - jak to ładnie określiła Daria w naszym rzucie oka na prototyp - to kolejna gra, której tytułu nie idzie zapamiętać. Choć gwoli ścisłości to już przeszłość: nie szło zapamiętać, bo po tych kilku tygodniach rozgrywek faktycznie już jestem w stanie ją przeliterować z sukcesem obudzona o czwartej nad ranem. Dwergar to królestwo, w którym pracują krasnoludy. W kopalni rzecz jasna. Wydobywają zeń węgiel, stal zwaną przeze mnie notorycznie srebrem, złoto i diamenty aby dzięki tym zasobom oraz ciepłu pozyskiwanemu z rozpalonych pieców realizować oraz udoskonalać projekty. Projekty, które dadzą wam, drodzy gracze, upragnione PZ-ty na koniec gry. Czyż nie proste?

Worker placement. Postaw meepla i wykonaj przypisaną do pola akcję. Nie do końca klasyczny, bo nie blokuje pól. A do tego ma twist - gracze nie mają swoich robotników (poza jednym sztygarem), stawiając robotnika na planszy ściągają z niej tego, który tam leży (czyli inaczej mówiąc robią podmianę - tak, ma prawo kojarzyć się z  Gugongiem.) a nadto ludziki są w trzech różnych kolorach i od koloru zależy czy i jaką akcję dodatkową gracz będzie mógł wykonać.