Gry strategiczne

Po raz pierwszy spotkałam sie z grą Marcina i Violi wiele lat temu, kiedy była jeszcze na etapie prototypu. Wtedy klimat tej gry oscylował wokół panteonu grecko-rzymskiego. Urzekła mnie wtedy nie tylko tymże klimatem, ale przede wszystkim oryginalną mechaniką blokowania kolumn i rzędów. Blokowania nie tylko dla siebie, ale też dla wszystkich innych graczy. Dziś, po kilku latach od premiery, przyszło mi się zmierzyć z produktem finalnym, w nowej szacie i z dodatkami.

“Wielkie narody powstawały i upadały. Uścisk, w którym cywilizacja trzymała ludzkość, stawał się słaby i artretyczny”. I tu właśnie pojawiasz się Ty, wraz ze swoim plemieniem, które zaraz poprowadzisz ku rozwojowi… lub zagładzie. Czujesz w sobie żyłkę lidera? Chcesz wcielić się w przywódcę, którego decyzje kształtują przyszłość narodu? Potasuj karty i siadaj zatem do stołu – zagrajmy w Imperium: Legendy!

Grę Hansa Teutonica recenzowałem już w 2016 r., kiedy na rynku polskim pojawiła się ona w linii Egmont Geek. Ogrywanie tego tytułu sprawiło mi wówczas duża przyjemności, niemniej natłok nowych tytułów sprawił, że Hansa Teutonica na kilka lat trafiła na półkę. Przed premierą BIG BOX zagrałem sobie jednak partię „przypominającą” i – mimo wielu nowych planszówkowych doświadczeń, jakie miałem w ostatnich 5 latach – zdania nie zmieniam. Hansa Teutonica w wersji podstawowej to niezwykle dobry i elegancki eurosucharek, którego warto mieć na półce. A jak jest z wersją BIG BOX.

Ankh: Bogowie Egiptu jest  trzecią grą z „mitologicznej trylogii” Erica Langa. Pierwsza – Blood Rage, okazał się dużym hitem, choć niektórzy fani autora zarzucali jej zbytnią lekkość względem kultowego Chaosu w Starym Świecie. Druga – Rising Sun zmagała się jeszcze na etapie produkcji z łatką „klonu BR” i „odgrzewanego kotleta”. Szybko jednak te głosy ucichły, gdy okazało się, że RS to całkowicie odrębny mechanicznie tytuł mający własne ambicje zawojowania świata planszówek. Ankh: BE na stoły wkraczał chyba w nieco cichszej atmosferze, nie obciążony aż taką presją środowiska graczy. Ale jak już wszedł to wzbudził sporo kontrowersji. I to tylko jednym ...

Co sprawia, że decydujemy się wypróbować jakiś tytuł? Czasem przypadek, niekiedy interesujący temat lub zachęcająca szata graficzna, często świadoma, przemyślana decyzja, jeszcze kiedy indziej nazwisko autora. Czym zwabiła mnie w swoje sidła gra Origins: Pierwsi budowniczowie? Po pierwsze wizją tworzenia i rozwijania cywilizacji pod patronatem kosmitów. Po drugie faktem, że twórcą gry jest Adam Kwapiński. Co tym razem zmajstrował autor niezwykle klimatycznych Lords of Hellas i Nemesis? Postanowiłam, że muszę się przekonać.

Ogród Królowej to już czwarty z kolei Azul (nie licząc dodatków) na rynku. I zdecydowanie jest to najcięższy ze wszystkich Azuli - choć oczywiście nadal jest to kaliber gry rodzinnej.

A więc masz ochotę na mięsiste euro. Chcesz wgryźć się w świat bezlitosnych i ciągłych kalkulacji. Chcesz optymalizować ruchy, pozyskiwać zasoby, konwertować je na inne zasoby, a następnie kupować za nie usprawnienia i punkty. Może nawet lubisz pomajstrować sobie przy żetonach, kartach i znacznikach, a dodawanie i mnożenie to Twoje ulubione działania, nie tylko w klasie matematycznej. Jeśli do tego nie skłaniasz się ku weganizmowi – albo Twój weganizm nie przenosi się na grunt gier planszowych – zapraszam Cię na syberyjskie stepy, gdzie będziemy polować na wszelkiego zwierza i dzięki długiemu łańcuchowi działań zabiegać o przychylność samego Cara. Będziemy też przekładać z miejsca na miejsce ogromne ilości żetonów i znaczników. Oto Stroganov – europlanszowa potrawka z kartonu, drewna i naprawdę puszystych futer!

Moje skarby to nowa planszówka wydawnictwa Rebel, którą zainteresowałam się z kilku powodów. Jak pewnie wiele innych osób, zatrzymałam na niej wzrok ze względu na intrygującą szatę graficzną. Lektura jej opisu upewniła mnie w przekonaniu, że również temat gry jest co najmniej interesujący. Gdy zaś dowiedziałam się, że jest to na dodatek szybka, rodzinna gra kafelkowa (uwielbiam przekładać płytki, ale i sprawdzać nowe familijne planszówki), od razu wylądowała ona na mojej liście do sprawdzenia.

Zmęczony życiem w ciągłym biegu i miejskim zgiełkiem? Zamknij na chwilę oczy. Wsłuchaj się w szum traw i bzyczenie pszczół. Jeśli będziesz miał trochę szczęścia, to może zobaczysz zająca chyłkiem przemykającego w gęstwinie, orła szybującego wysoko nad głową, a może nawet wilka polującego w watasze lub niedźwiedzią łowiącego pstrągi nad potokiem. Oczywiście wszystko to w bezpiecznej odległości, z zacisza własnego domu, czy planszówkowej kawiarni.

Mimo, że dla mnie czasy studenckie to głównie wielogodzinne rozgrywki w Heroes of Might & Magic 3, to w pewnym momencie również Cywilizacja IV na jakiś czas skradła moje serce. I choć byłem w nią dość przeciętny, to zakochałem się w przecudownym  klimacie rozgrywki, tworzonym zarówno przez świetną mechanikę, oprawę wizualną czy kapitalną ścieżkę dźwiękową (z kultową piosenką Baba Yetu). A że w pierwotną wersję planszowej Cywilizacji sygnowanej logiem Sida Meiera nie udało mi się zagrać, to z chęcią przyjąłem propozycję zrecenzowania Nowego Początku.