Gry rodzinne

Hey Waiter! (Anthony Rubbo) to sympatyczna – pomimo szczypty negatywnej interakcji – szybka gra, w którą można np. zagrać jako przerywnik pomiędzy cięższymi tytułami. Gra wpadła mi w oko w czasie pierwszego dnia prezentacji gier z Essen przygotowanych przez BGG. Mechanizm działania kart akcji sprawił, że bardzo chciałem ją mieć. Udało się i na szczęście gra mnie nie zawiodła.

Nie wiedziałem, że taka gra nadchodzi. Nie trafiła na mój radar, nie zauważyłem jej w rankingach ani na prezentacjach. Zobaczyłem ją dopiero wśród targowych nowości w jednym z polskich sklepów internetowych. Ponieważ tytuł nic mi nie mówił, zerknąłem na BGG i jakbym dostał obuchem. Nie było dyskusji, muszę to mieć. Nie pomogły prośby, błagania, ani groźby żony. Nic nie dało mocne wewnętrzne postanowienie, żeby tym razem nic nie kupować w ciemno i poczekać chociaż do końca listopada z nowościami.

Pewnego razu, w pewnym miejscu we wszechświecie, na pewnej planecie, w pewnym domu, przy pewnym stole, mogłyby spotkać się trzy osoby, aby pograć w pewną sympatyczną grę o kosmosie. Postaci: I – Ignaś, V – Veri, M – Miro Goście: Zuza i Stach

– Siadajta ludziska! Słuchajta! Już z 600 wiosen bydzie jako to potężny a mądry król Jagiełło zakonnikom co się na polskiej ziemi podstępem zagnieździli dup… – Miarkuj się staruchu! Toż i dziatwa słucha! – Tożem mówię, iż potężny itd. itp. zakonnikom takim a siakim du… nosa utarł sromotnie. A że rocznica to wielka i zacna zwycięstwa polskiego, to i okazyja nie byle jaka. I świętować bydziem, i pić, i tańczyć, i inscenizacyje wielgachne odstawiać, co to ludzie bydą w korku stać, by się na nie dostać. I książki pisać, i filmy krycić. Pienydzy na tym naszym historycznym zwycięstwie się ukręci ...

Wpis 1 Mam nową karciankę, yes! Dobrych karcianek nigdy za dużo. Ale czy na pewno będzie dobra? Sympatyczne pudełko leży na stosie innych pudełek, łypię nań prawym okiem i zostało już rozpakowane i obwąchane, a zawartość jego przejrzana. Na ową zawartość składają się w zasadzie same karty, dużo kart, dużo ładnych kart oraz instrukcja. O czym mowa? O grze „Arcana” wydanej w Polsce przez wydawnictwo Axel. O niepozornej karciance, która najwyraźniej powstała na falii uwielbienia dla mechaniki budowania swojej talii.

Gdy wraz z plagą szczurów nadchodzi Czarna Śmierć, nikt nie może czuć się bezpiecznie… W grze Rattus (Henrik Berg, Åse Berg) zmierzymy się nie tylko z pozostałymi graczami, ale również z samą Czarną Śmiercią – epidemią dżumy, która spustoszyła średniowieczną Europę i w ciągu 4-5 lat zabiła prawię połowę jej populacji. Gracze pomimo szalejącej zarazy będą musieli osiedlać się w różnych regionach tego kontynentu i walczyć o przetrwanie.

Czas wakacyjny to czas odpoczynku, czas na wyjazdy, czas na przygodę, a kto z nas nie marzył w dzieciństwie o przygodzie związanej z wyspą, z poszukiwaniem skarbu… zaginionego skarbu piratów? Tobago – gra początkującego autora Bruce Allena – opowiada o takich poszukiwaniach. Gracze wcielają się w ekipy, które znalazły się na tajemniczej wyspie, na której ukrytych jest szereg skarbów. Odpowiednie zarządzanie częściowymi informacjami, wyciąganie z nich wniosków, wreszcie szybkie przemieszczanie się po wyspie doprowadzi graczy do znalezisk, a osoba która znajdzie najwięcej – wygrywa.

To piracki okręt płynie, Wiezie skarbów pełne skrzynie. Każdy zwiewa, gdzie się da, Śmieją się piraci – Ha, ha, ha! Pędzi okręt jak szalony, Trupią czachą naznaczony, Skrzyżowane kości dwie, Śmieją się piraci – He, he, he! Kilka tygodni temu miałem okazję napisać zapowiedź wydania przez firmę Axel polskiej edycji Martinique. Po przeczytaniu instrukcji do gry stwierdziłem, że nie jest to pozycja dla mnie. Los jednak chciał (przyznaję, trochę mu pomogłem ;), że Martinique trafiła do mnie do recenzji i teraz wiem, że bardzo dobrze się stało, bo moje pierwsze odczucie okazało się mylne. Ale po kolei.

Nie łatwo zaprojektować dobrą grę edukacyjną. Taki produkt powinien łączyć dwa nastawienia, często niesłusznie traktowane jako sprzeczne. Z jednej strony taka gra ma uczyć, co niektórzy niesłusznie uważają za przykry obowiązek. Z drugiej strony gra edukacyjna ma być zabawą, sposobem spędzania wolnego czasu lub pomocą dydaktyczną. Dodatkowo gra edukacyjna powinna być pozbawiona wad merytorycznych, czyli najlepiej jakby autorem był specjalista z danej dziedziny. Jednakże specjalista może przesadzić i zaproponować niestrawną papkę zrozumiałą jedynie dla podobnych mu specjalistów. Wystarczy już tych dywagacji, przejdźmy do konkretów.

Niejednokrotnie miałem możliwość recenzować gry Gigamica, w szczególności te logiczne. W większości przypadków była to dla mnie nie tyle praca, co przyjemność. Wydawnictwo to słynie z bardzo dobrze wydanych gier, z prostych zasad… czasami jednak nie najlepiej spisanych. W 2008 roku jedna z ich gier – Marrakesz (Marrakech) – została nominowana do Spiel des Jahres, a nawet wyróżniona. Dzisiaj chciałbym przybliżyć Wam ten tytuł, który z kilku powodów zasługuje na uwagę.