Gry rodzinne

Każda gra ma swojego odbiorcę, każdy produkt ma… chciałoby się tak napisać, ale to nie prawda. Są gry które są słabe, bez względu na to kto do nich siada. Są też takie, które podobają się wybranym grupom, a to miłośnikom “mózgożerów”, a to zwolennikom “logicznych”, są gry dla dzieci, są dla niedzielnych graczy… Do kogo celowana jest dzisiaj opisywana gra, dowiecie się (lub nie ;p) dalej.

Gdy stary dobry Wujek Al wręczał mi pudełko z grą z prośbą o rozdziewiczenie byłam nastawiona… tak sobie. To najwłaściwsze określenie. Piramida Horusa to druga bowiem część Awanturników, gry pseudo przygodowej, gry ameritrashowej, czyli gry, która raczej nie powinna mi się spodobać. Pierwsza część spodobała mi się bardziej niż myślałam, ale i tak za mało, aby odczuwać parcie na powtórną rozgrywkę. Bo była tylko jedna.

Mój rzut okiem na Świat Dysku: Ankh Morpork można było przeczytać już jakiś czas temu – był pisany na świeżo po dwóch pierwszych partiach. Dyskusja pod nim była długa i gorąca i nie zawsze na temat samej gry. Teraz po kilku kolejnych partiach w końcu czuję się na siłach na zrecenzowanie tego tytułu i wydanie wyroku w postaci oceny. Jednocześnie chciałbym się ustosunkować do niektórych zarzutów, które stawiane są Ankh-Morpork, ale na początek muszę nadrobić zaległości i opowiedzieć Wam o czymś czego zabrakło w moim wcześniejszym wpisie – jak dokładnie wygląda rozgrywka w AM.

„W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności. Jeżeli doświadczenia te są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Wszystko zaczyna się, więc od doświadczeń”.* Na polskim rynku dostępnych jest tak wiele gier dla dzieci, że z trudem wyławia się pozycje naprawdę bardzo wartościowe. Dla mnie takim odkryciem, w kategorii gier dla przedszkolaków, jest „Bio-Trio” wydawnictwa Piatnik.

O autorze dzisiejszego bohatera po raz pierwszy usłyszałem lata temu przy okazji gry Saint Petersburg. Nie przepadam za karciankami, ale ta spodobała mi się, szczególnie jak pograłem w nią więcej na komputerze ;-) Moje drugie spotkanie z panem Michaelem Tummelhoferem (pseudonim pana Bernda Brunnhofera) dotyczyło gry Stone Age. Świetnej gry dla zaawansowanych rodzin (o ile można tak napisać). Pamiętam pierwsze opinie na temat SA, że jest nie zbalansowana, że istnieje strategia wygrywania na domki, na głodzenie, że gdy pojawi się taka a nie inna karta należy ją brać, itp. itd. Z czasem okazało się, że strategia wygrywająca jest… należy grać ...

 „Small World zamienia twojego iPada w cyfrową grę planszową” – mówi informacja otwierająca menu z zasadami. I to prawda. Prostota w czystej formie. Według mnie dużo plusów i tylko kilka  niedoróbek.

Faktem jest, że autor bestselera ma łatwiejsze życie. Przedstawiciele najróżniejszych wydawnictw nieustanie wpraszają się do domu, baraszkują po pokojach, dobierają się do szuflad i wyciągają stamtąd dawno zapomniane prototypy. Nerwowo przeglądają prymitywnie narysowane plansze i zadają setki pytań: „A to skończyłeś?”, „A to o czym?”, „A w to jak się gra?”, „A może to przerobisz zgodnie z naszymi wymaganiami?”, kończąc najważniejszym: „Pozwolisz nam to wydać?”. Miło podłechtany takimi pytaniami Donald X. Vaccarino z przyjemnością się zgadza i na półkach lądują kolejne jego gry. Jedną z nich jest Kingdom Builder, wydany przez Queen Games.

Euro-bliźniaki znowu w natarciu. Ładna grafika, niezbyt długi czas rozgrywki, 4-stronicowa instrukcja, karty z ikonami, kostki, meeple i kilka dysków. Dodajmy do tego jeden z najbardziej wyeksploatowanych settingów (starożytny Rzym) i tegoroczny modny szczególik (małżeństwa) i mamy pełny obraz typowego do granic typowości euro. Na szczęście zanim wrzuciłem pudełko razem z autorami do szóstego kręgu piekieł (nudziarze i ich smutne zabawki) udało mi się zagrać… i odkryć źródełko nowatorstwa i oryginalności. Źródełko, które mimo, iż niewielkie i to grę niewątpliwie ratuje.

„Na początku istniało tylko światło i bezkresne morze. (…) Swaróg namówił Welesa, aby ten zanurkował aż na samo dno otchłani i przyniósł mu garść piasku. W czasie zbierania piasku Weles miał wypowiedzieć formułę z magicznych słów, która by zawierała ziarno współpracy. (…) Po wynurzeniu się Weles wyciągnął dłoń ku Swarogowi. Swaróg wziął z jego dłoni kilka ziaren piasku i rozrzucił po powierzchni wody. Piasek po zetknięciu z wodą zamieniał się w suchy ląd i rósł. Kolebka świata stworzona przez bogów była niewielka”. Tak o stworzeniu świata opowiada mit słowiański. O tym jak wydrzeć morzu ziemię po germańsku, opowiedział również Michael ...

W dzisiejszym odcinku – fascynująca historia gry, która została wydana nie raz, nie dwa, lecz trzy razy. Jej autor Alan R. Moon – anglik z urodzenia, amerykanin z zamieszkania, a także rozdarty miłością do dwóch różnych środków komunikacji zbiorowej, podwójny zdobywca niemieckiej nagrody Spiel des Jahres – w 1990 roku stworzył grę Airlines. Dziewięć lat później na rynek trafiła gra oparta na tych samych mechanizmach – Union Pacific, w której swój triumf nad samolotami świętowały pociągi. W tym roku na naszych stołach ląduje, bo to powrót samolotów, kolejna odsłona gry. Oto Linie Lotnicze: Europa!