Gry rodzinne

W oczekiwaniu na konsumpcję essenowskich rarytasów, trzeba zająć się graniem w młodsze i starsze starocie. W co lubię grać? To nieistotne. Dziś ważne, w co nie lubię. Nie lubię grać w gry krótkie, zabawne, nastawione na spędzenie pół godzinki na zapasach z losowością. Nie lubię gier karcianych, gdzie karty nie prezentują niczego oprócz ilustracji i to w powtarzających się zestawach. Nie lubię gier, gdzie walają się sterty jedwabiu na kiecki, przypraw, których nie stosuję (żołądek), czy klejnotów, bo nie noszę biżuterii. Ale lubię gry dwuosobowe i lubię wielbłądy (choć żadnego na żywo nie widziałam) i tak jakoś wyszło, że to ...

W chwili, gdy wielu miłośników planszówek zastanawia się, czy i kiedy będą w sprzedaży polskie wydania Glass Road i Caverny, firma Ravensburger wprowadziła na polski rynek jedną z ubiegłorocznych gier Uwe Rosenberga czyli Farmeramę. Jak wskazuje nazwa, planszówka oparta jest na popularnej grze przeglądarkowej, polegającej na uprawie roślin i hodowli zwierząt. Na związek między obu grami wskazuje też grafika, a przede wszystkim charakterystyczne oczy zwierząt.

Małżeństwo córki piekarza (którą łatwo pomylić z tatusiem) i pierwszego metroseksualnego francuskiego szlachcica, wysyp dziesięciu córek z rzędu, czy względy u jedynej we Francji znachorki potrafiącej wpłynąć na płeć dziecka – oto urok nowej gry Portalu opowiadającej o czasach, pi razy gilotynka, Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Na osłodę obcowania z dość ciężkimi czasami bezpardonowej walki o władzę i maj(ą)tki, portrety dam i mężów XVIIIw. przedstawione zostały w sposób nieco karykaturalny. A właściwie, powinnam była rzec „żon i mężów”, gdyż o zamążpójściu, tudzież ożenku, gra Dziedzictwo właśnie traktuje.

Przychodzi baba do doktora: – Doktorze Knizia, niech mi pan coś zapisze. Mój mąż mnie nie zadowala. Nie chce ze mną grać w Eufrata i Tygrysa, mówi, że to za trudne, za skomplikowane i za długie. Doktor chwilę pomyślał, poprzygryzał ołówek tu i ówdzie, po czym nasmarował na recepcie trzy litery Q-I-N. – Proszę podawać mężowi na czczo. Najlepiej trzy razy dziennie. Ewentualnie raz w tygodniu. Jak pani woli. Ręczę, że łatwiej przełknie niż tę wielką genialną pigułę sprzed 16 lat. Wyszła baba od doktora i skierowała się wprost do Aptegeeki, z której wymaszerowała z kolorowym pudłem pod pachą, które ...

Dzięki uprzejmości wydawnictwa Granna udało mi się dostać w swoje ręce świeżutki egzemplarz CV Filipa Miłuńskiego. To tytuł, w którym staramy się zaplanować nasz życiorys – od dzieciństwa do emerytury, a pomagają nam w tym karty i kości. Zagrałam kilka partii i zdążyłam sobie wyrobić o grze wyraźną opinię, ale sami musicie się przekonać, jaką. Zapraszam do oglądania kolejnego już filmu Board Game Girl na łamach Games Fanatic!

Już niedługo, bo dokładnie 4 października na nasze ekrany kin wchodzi film Andrzeja Wajdy pod tytułem Wałęsa. Człowiek z nadziei. My zaś przy tej okazji otrzymamy grę Strajk autorstwa Karola Madaja, który już powoli staje się specjalistą od polskiej tematyki historycznej.

Już pojutrze (24 września) na targach TRAKO będzie mieć premierę nowa gra Filipa Miłuńskiego Stawiam na kolej. Zgodnie z opisem na stronie wydawcy KOW media&marketing będziemy mieć do czynienia z „pierwszą w Polsce grę planszową, w której gracze stają się uczestnikami krajowego rynku kolejowego”.

Suburbia to kolejny tytuł, który na ciepło skonsumowała już większość zainteresowanych graczy smakoszy, a który ja z pewnym opóźnieniem w stosunku do premiery pragnę podsumować. Podsumować z perspektywy osoby, która skończyła budownictwo i takimi tematami się ciągle jara, która lubi tworzyć, rozbudowywać i stawiać bardziej niż obracać w perzynę lub wyrzynać w pień napływające falami zombi. Z perspektywy recenzenta, któremu ciągle ktoś nad uchem brzęczy, że ma być obiektywny i geeka, który obiektywny wcale być nie chce. 

Jako dziecko byłam chuda i mała, w dodatku niezbyt urodziwa, co podkreślone było szczególnie mocno przez moją łysinę po panującej wszawicy. Do tego nosiłam ubrania po starszym bracie, więc wszyscy wołali na mnie chłopczyca. Nie było mi z tym źle, bo jak inni chłopcy mogłam bezkarnie kręcić się po zaułkach. Tak zaczęła się moja kariera jako dziecka z Baker Street, dziecka, które było uszami i oczami słynnego Sherlocka Holmesa.

Czeka mnie długa podróż z Kioto do Edo. Ponad 500 km pieszo, w dodatku w stroju mężczyzny, bo kobietom nie wolno samotnie podróżować. Wiem, że momentami z zazdrością będę patrzeć na podróżujących w kago, jednak przygoda jaka mnie czeka zrekompensuje trud. Będę musiała pozostać nierozpoznana w każdym Tōkaidō gojūsan-tsugii, a takich rządowych stacji jest 53. W dodatku muszę zgromadzić jak najwięcej pamiątek z podróży, na dowód jej przebycia. Owari yokereba subete yoshi. Trzymajcie za mnie kciuki.