Gry rodzinne

Drodzy rodacy. Od dziś żółwie są niemodne a sałata jest passé. Od dziś pędzimy do jabłek (w końcu tego lata był to nasz patriotyczny obowiązek ;)). Kolec w kolec, pyszczek w pyszczek i łapka w łapkę. Co zastaniemy na mecie? zwycięstwo czy rozczarowanie?

Zwycięzca Spiel des Jahres 2012, Golden Geek Best Abstract Game 2012 i do tego kilka nominacji. W trzy lata po triumfie Dominiona Donald X. Vaccarino powtórzył swój sukces. Obok takiej pozycji nie można przejść obojętnie – z niekłamaną zatem radością podjęłam się recenzji Królestwa w budowie. Tym bardziej, że Dominion wciąż jest w moim Top 10. Czy mój entuzjazm był uzasadniony? Zapraszam do lektury.

„Ta Ziemia” to tytuł, którego pojawienie się na łamach Games Fanatic może stanowić pewne zaskoczenie. Nieczęsto zdarza się, by gra powstała w celach promocyjnych trafiała w obszar zainteresowań miłośników planszówek. Istnieje ciche założenie, czy też podejrzenie, że produkty tego typu, realizując swoje zamierzone zadanie, zupełnie pominą jakże istotną dla nas cechę – bycie dobrą grą. Innymi słowy – są to często produkty nieprzeznaczone dla graczy. Trochę inaczej mają się sprawy, jeśli wydawnictwo zbudowało sobie wcześniej wśród graczy kredyt zaufania, jak dajmy na to Fabryka Gier Historycznych czy IPN. Ale Centrum Myśli Jana Pawła II? Mocno ryzykowne.

Czytając historyczno-biograficzną notkę dołączoną do gry można odnieść wrażenie, że oto obcujemy z growym absolutem. Ktoś wpadł na rewelacyjny pomysł, ktoś inny go docenił, trzecia osoba mimo sceptycyzmu dała się w mig oczarować i dzięki temu możemy teraz cieszyć się przełomem w kostkach na miarę Dominiona, czy 7 Cudów Świata. Rewelacja i rewolucja w jednym! A tu kicha… Nic z tych rzeczy. Trudno powiedzieć, gdzie chował się autor gry, aby uznać, że uzyskanie na dziesięciu kościach tych samych wyników w kolejnych rzutach jest super nowe i porywające. Pewnie w tym samym miejscu, w którym chowali się przed światem i postępem ...

Lubicie łamigłówki? To świetnie, w takim razie o Enigmie już pewnie słyszeliście, a może i mieliście nawet okazję zagrać. Nie lubicie? Nic straconego! I tak warto przyjrzeć się Enigmie – chodzi w niej tak naprawdę o coś zupełnie innego. Oczywiście tym obrazoburczym twierdzeniem staram się zachęcić Was do zapoznania się z dalszą częścią niniejszej recenzji, ale prawdą również jest, że już dawno nie miałem takiego kłopotu z zakwalifikowaniem gry planszowej. Jednak wszystko po kolei.

Ja (rozkładając grę na stole): Kuba, zagrasz z nami? Kuba (kręci głową siedząc przed komputerem): Nie J: Kuba, zagraj z nami…. K: Nieee….. Po 2 partiach rozegranych za plecami Kuby: K: Wiecie co, może bym zagrał z wami? Po kolejnych partiach, późnym już wieczorem: J: Ale ja już muszę iść… K: Nie, jeszcze jedną partię zagrajmy!

Ciekaw jestem czy Reiner Knizia prowadzi jakiegoś rodzaju statystyki swojej działalności. Gdyby prowadził to z pewnością Polska była by na szczycie listy pod względem liczby wydanych gier jego autorstwa w ostatnich latach. Po ostatnich tytułach wydanych przez wydawnictwa Egmont i FoxGames trudno było mi uwierzyć, że jeszcze ktoś wygrzebał w jego archiwum kolejne gry do wydania na Polski rynek. Choć czemu się dziwić, gdy autor ma na swoim koncie kilkaset gier i pracuje non stop na kolejnymi.

Kilka gier z wydawnictwa Rightgames doczekało się polskich edycji, dzięki współpracy z konińskim wydawcą G3. Zresztą o Szkole Alchemii i dodatkach do gry Ewolucja mogliście u nas przeczytać  (pierwszy i drugi) a  także o Founders of the Empire. Dzisiaj zaś mam dla Was grę, która do nas nie trafiła, co może o czymś świadczyć ale nie musi…

To już ostatnia z sześciu recenzji dotyczących Shuffle – nowej linii karcianek łączących tradycję z nowoczesnością. Na koniec zostawiłam sobie grę, która – podobnie jak rozpoczynające cykl Cluedo – ma na świecie co najmniej tyleż samo zwolenników jak przeciwników. Problem w tym, że wśród geeków stosunek procentowy za i przeciw jest zgoła inny. A przy tym niekoniecznie dla tej gry korzystny. Czy słusznie? Przed wami… Monopoly Deal.

Niemieckie wydawnictwo o wdzięcznej nazwie Trzy króliki w zachodzącym słońcu (Drei Hasen in der Abendsonne) kontynuuje swoją linię małych gier karcianych. U nas już mogliście rok temu przeczytać o takich grach jak Bim Bamm czy Sonne und Mond. Zresztą obie ukazały się w polskich edycjach, wydane przez wydawnictwa Granna (Słońce i Księżyc) i FoxGames. Kto wie, być może Nullern również do nas trafi?