Gry rodzinne

Kubki na stół. Będziemy sączyć z nich coś ciepłego? Szukać złotej kulki pod jednym z nich? A może posłużą do rzucania kostkami?  Jak przystało na produkt o nazwie parującego, włoskiego przysmaku, gra obiecuje gorące chwile. Tylko uwaga, bo można się sparzyć.

Myślenie ma kolosalną przyszłość. W milicji także. Tak porucznik Borewicz (odcinek 3. „Dziwny wypadek”) komentuje niezaradność pewnej milicjantki, która nie wie jak zdobyć odciski palców podejrzanego. W „07 zgłoś się” mamy okazję przekonać się na własnej skórze, że myślenie ma kolosalną przyszłość. Wśród geeków także.

Nieco ponad rok temu miałem przyjemność recenzować grę Filipa Miłuńskiego „CV”. Gra na tyle zadomowiła się na mojej półce, że bez żadnych wątpliwości wyraziłem zainteresowanie dodatkiem do niej. Dodatkiem, którego większość graczy się spodziewała, bo „CV” aż prosi się o rozszerzenie. Bynajmniej nie dlatego, że gra bez niego jest niekompletna albo wymaga natychmiastowej naprawy – po prostu jest to typ gry, której urozmaicenie wprost zależy od przychodzących kart. A że w „CV” podczas jednej rozgrywki uczestniczą niemalże wszystkie karty, więc prędzej czy później pojawia się chęć, by było ich więcej.

Albert Einstein powiedział, że wyobraźnia jest ważniejsza od wiedzy, ponieważ wiedza jest ograniczona. Wiedza pozbawiona pierwiastka twórczości to  sucha, nudna i niewarta poznania składnica faktów. Uniwersum gier planszowych to z kolei miejsce, w którym prócz pobudzania różnorodnych ośrodków mózgowych, związanych z umiejętnością logicznego myślenia i planowania, jest jeszcze szerokie pole do popisu dla wyobraźni. Dziś na bok odkładamy strategię, taktykę, decyzyjność, krew, pot i łzy. Dziś uruchamiamy trybiki wyobraźni i udajemy się w świat twórczego projektowania różnorodnych dziwów i fantazmatów. Nim przejdę dalej, od razu piszę – Nadzwyczajni to nie gra planszowa, ale swego rodzaju twór, który można zakwalifikować do ...

Wyraz shopping i skrót PRL mają się do siebie jak piernik do wiatraka. Tworzą absurdalne zestawienie, które w dzisiejszych czasach traktujemy z przymrużeniem oka.  Niemniej jednak nadarzyła się kolejna okazja ku temu, by ów absurd w postaci gry słów, stał się ciałem. Towarzysze i towarzyszki, po niebywałym sukcesie osadzonej w czasach Polski Ludowej Kolejki, przyszedł czas na debiut młodszej siostry – Reglamentacji. Nie przyklejam tu etykiety: Nie jest to pozycja dla graczy.   Gracze bardzo często wywodzą się z rodów „niegraczy”, z którymi, akurat w tę grę śmiało można zagrać. Oto produkt doskonale wpisujący się w kategorię gier familijno-imprezowych z dobrze ...

W zapowiedziach recenzji essenowych gier zastanawiałem się, czy wśród tytułów, które mi przypadły w udziale, kryje się jakaś perełka. Dark Tales (aut. Pierluca Zizzi) taką perełką…. chyba jednak nie jest, natomiast z pewnością nie zasługuje na tak niską ocenę na BGG, jaka początkowo stała się jej udziałem (okolice 6.0). W gruncie rzeczy to udana, lekka gra karciana, z interesującymi grafikami, całkiem przyjemna w dwuosobowym składzie. Tylko tyle i aż tyle.

No i dałam się złapać. Na piękne słówka, kolorowe gadżety, porównania, nawiązania i generalnie rozhuśtany marketing. Jako fanka Seasons sięgnęłam po Panów Xiditu. Co ma jedno do drugiego? Tylko grafiki. Nic innego. A nie, przepraszam, w pudełku Lordsów znajdziemy jeszcze promocyjną kartę do Seasons. Ale jedna jaskółka sequela nie czyni. Od razu mówię, zamiast przejechać się majestatycznie z rozwianym włosem po królestwie Xidit, przejechałam się na nim. I o tym opowiem Wam w ten piękny wigilijny poranek…

Najnowsza gra wydawnictwa Kosmos sponsorowana jest przez cyfrę 7. 7 kafli plansz, 7 żetonów za zasłonką, 7 poziomów tworzonych stosów, 7 akcji w turze… Z jednym wyjątkiem – grę stworzył duet a nie septet autorów. Michael Kiesling, uznany autor wielu świetnych gier (zwłaszcza w duecie z Wolfgangiem Kramerem) oraz Reinhard Staupe, którego możemy kojarzyć z takimi tytułami jak Havana czy Edel, Stein & Reich. Gra od pierwszego wejrzenia może się podobać, bo i Kosmos wydaje gry piękne i eleganckie. Ale przecież najważniejsza jest sama gra, wrażenia po partii… O tym w niniejszym tekście.

Rosyjskie wydawnictwo Rightgames gościło dotychczas na naszych łamach z uwagi na kilka gier, z czego ja miałam okazję recenzować średniopasjonującą propozycję planszówkową pt. Założyciele Imperium. Brzmi odrobinę znajomo, ale z gierką Portalu nie ma niestety nic wspólnego i rosyjska bałałajka odeszła szybko w zapomnienie. Kolejna pozycja zza wschodniej granicy jest już zdecydowanie lepsza, choć… mechanicznie uboższa. Ma jednak ciekawszą i ładniejszą oprawę, solidniejsze wykonanie i temat, który podoba się dzieciom. Zasady gry są na tyle proste, aby narybek szybko wszystko załapał i na tyle świeże, że i dorosły zmuszony zasiąść przy stole ma szansę nie zasnąć.

Ogromny sukces portali i kampanii finansowanych społecznościowo sprawia, że coraz częściej gry trafiające na nasze stoły zaczynają swoją karierę na takim właśnie portalu. Ledwie kilka dni temu opowiadałem o ufundowanym na Indiegogo „Assault on Doomrock”, a już przychodzi kolej, by zająć się jeszcze bardziej spektakularnym sukcesem. „Tiny Epic Kingdoms” zebrało na początku tego roku na Kickstarterze niemal trzysta tysięcy dolarów. Sukces był wystarczający, żeby Fullcap Games zadecydowało o wydaniu polskiej wersji językowej gry, czyli „Małych Epickich Królestw”.