Gry rodzinne

Baronia to najnowsza gra autora Splendoru, Marca André. Strategiczna gra 2-4 osobowa – czy podzieli sukces swojego starszego brata?

I wybrała się na tańce do wielkiej sali, choć wcześniej rzadko poza swą wioską bywała. Oczywiście parę gaf popełniła, ale z takim wdziękiem i naturalnością, że nikt nie miał jej tego za złe. Wręcz podkreślić trzeba, że oczarowała chyba wszystkich właśnie prostotą i bezpretensjonalnością. Po prostu nie udawała, była sobą. Ale kto ją tak nazwał?

Od jakiegoś czasu Egmont stosuje świetny chwyt marketingowy lokalizując zagraniczne gry (głównie autorstwa Knizii) w świecie popularnych w Polsce komiksów. Był więc Asteriks i spółka, był Kajko i Kokosz: Przygody Wojów, teraz są Tytus, Romek i A’tomek. Przyznam, że ten zabieg to pomysł bardzo udany. Ja oryginalnym Dream Factory pewnie nawet bym się nie zainteresował, a tak Tytusa wziąłem do recenzji bez wahania.

Pewnej sobotniej nocy, surfując po internecie natrafiłem dosyć przypadkiem na wieści o nowym polskim wydawnictwie na rynku gier planszowych o wdzięcznie brzmiącej nazwie – Wiedźma. Zaraz potem doszukałem się też wiadomości o ich debiutanckim projekcie pod tytułem Pizza Wars. Po krótkiej lekturze dostępnych o grze informacji podjąłem dwa szybkie postanowienia – zapytam o egzemplarz recenzencki i zamówię pizzę.

Tikal to gra, której zaledwie dwóch lat brakuje do pełnoletności.  Wydana 16 lat temu, w 1999 roku zwycięzca Spiel des Jahres. Obecnie, za sprawą Egmontu, przeżywa swoje powtórne narodziny w postaci nowego, odświeżonego i pierwszego polskiego wydania. Czy po takim czasie spotkanie z Tikalem będzie tchnęło stęchlizną, czy może pomimo lat gra zachowała powiew świeżości?

Ziemia. Niczym mitologiczna Gaja wyłaniająca się z Chaosu. Tworzą się nowe obszary łąk, lasów, pustyń, gór i mokradeł. Powstają miasta. Proces terraformowania jednej przestrzeni w inną, wybuchy wulkanów zmiatające wszystko z powierzchni lądu i pozostawiające po sobie pustynie, trzęsienia ziemi zmieniające ułożenie skorupy – nie są tu niczym niezwykłym. To procesy, które odbywają się podczas spotkań graczy z nową produkcją Lucrum Games.

Nazwisko Donalda X. Vaccarino z pewnością wielu osobom kojarzy się przede wszyskim z Dominionem. Naturalnie więc rodzi się pytanie – ile w tej nowej karciance będzie z jego wielkiego hitu i czy możemy spodziewać się kolejnej odsłony deck buildingu?

Gier poświęconych Władcy Pierścieni jest naprawdę dużo. Od trywialnych karcianek poprzez familijne planszówki, aż po kobyły dla geeków, w których rozgrywki toczą się godzinami. Tym razem Egmont przygotował dla nas mega prostą kościankę, w której wcielamy się w jednego z Hobbitów i wyruszamy w drogę do Mordoru, aby zniszczyć Pierścień.

Empatio, czyli polskie wydanie gry Mood X. Dwójka nieznanych autorów i pomysł. No właśnie, dobry? Oryginalny? A może wtórny i nudny? Powiem szczerze, gdybym nie słyszała wcześniej tylu odniesień do Dixita, nie wpadłabym na nie. Mnie się obie gry podobne nie wydają. To tak jakby każdą grę z mapą i kosteczkami porównywać do El Grande, a z krajobrazowymi kafelkami do Carcassonne. Że niby co, że niby dużoformatowe karty z onirycznymi obrazkami? Że niby do każdej karty osoba w funkcji „narratora” ma coś powiedzieć? Że zgadujemy, co autor miał na myśli? Hmmm, trochę się tego jednak nazbierało…

Na Nehemiasza ostrzyłem sobie zęby od Essen 2012, kiedy to pojawiły się pierwsze plotki o wydaniu tej gry. Zapowiedzi były od początku dość obiecujące – „innowacyjna mechanika worker placement” to tylko jeden z nieco zaskakujących sloganów, jakimi reklamowano nowy tytuł Łukasza „Wookiego” Woźniaka – znanego z wideorecenzji młodego twórcę gier, który na swoje magnum opus chyba jeszcze jednak wciąż czeka. Gra miała ukazać się na Essen 2012. Nie udało się. Miała pojawić się na Essen 2013. Też się nie udało. Pojawiła się wiosną 2014 i wzbudziła mieszane uczucia. A jak to było u nas? Ano było tak: