Gry rodzinne

Wyścigi zwierzątek to częsty motyw gier rodzinnych, imprezowych i dla dzieci. Wszem i wobec, i każdemu z osobna znane są takie tytuły jak Pędzące żółwie, Pędzące jeże, Sawanna czy Przebiegłe wielbłądy. Dziś zaprezentuję kolejną tego typu grę, a więc Żółwie z Galapagos.

Pociągi są bardzo wdzięcznym tematem gier planszowych. Ticket to Ride, Colt Express to świetne gry rodzinne, zdobywcy nagrody Spiel des Jahres. Steam czy Russian Railroads to wyśmienite, soczyste, mózgożerne euro, pewnie trzymające miejsce w pierwszej setce rankingu BoardGameGeek. Czy więc tematyka kolejowa zapewni sukces każdej grze, nawet jeżeli będzie to malutki karciany fillerek? Zobaczmy.

Rudiger Dorn w wyróżnionej KSdJ grze Istanbul postanowił wrócić do mechaniki wieży kupieckiej wykorzystanej w bardzo dobrze przyjętej przed laty Genui. Jako wysokiej klasy projektant nie odcina kuponów od dobrego pomysłu, ale twórczo go rozwija i oferuje graczom ciekawą grę.

Kolejna gra od Egmontu, która prezentuje minimum składników i maksimum przyjemności. Mała puszka, trochę drewna i oto mamy Plusk!, a więc wariację na temat Jengi w wydaniu kieszonkowym.

Okey, czas na kolejną grę ze szkolnej świetlicy. Jeśli chcecie się dowiedzieć, jaką grę kupić dzieciom w wieku od lat 5, aby przez godzinę mieć je z głowy – odpowiedź znajdziecie w tej recenzji. Zlot pingwinów to genialny zapychacz czasu, tekturowa niania idealna. Rozkładacie, tłumaczycie w 2 minuty i spokojnie idziecie obierać ziemniaki na obiad. Możecie być pewni, że tzw. podejrzana cisza nie oznacza niczego złowrogiego, a jedynie pełne skupienie, jakie towarzyszy Waszym pociechom w układaniu kolejnych elementów na chyboczącej się krze lodowej.

Hollywood, zanim jeszcze odbyła się polska premiera gry, doczekało się na GamesFanatic już dwóch teksów. Swego czasu Sipio opisywał wersję anglojęzyczną gry. Ja na Hollywood rzucałem okiem jakieś trzy tygodnie temu. Teraz przyszła pora na popremierową recenzję gry wydanej w Polsce przez Wydawnictwo Egmont.

Nie przepadam za kośćmi w grach. Wszelkie planszówki oparte na mechanice „rzuć kośćmi i zobacz, co możesz z tym zrobić” w większości kompletnie do mnie nie trafiają. Jednak kości, o których chcę opowiedzieć, to właściwie nie są takie zwykłe kości. A gra, z której pochodzą, to nie do końca jest gra. Przed państwem trzy dodatki do Story Cubes: Strachy, Mity i Zwierzęta.

Kiedyś zacząłem się wyzbywać małych karcianek, uznając, że już w swoim planszówkowym życiu z nich wyrosłem i muszę się brać za poważniejsze tytuły. Obecnie jednak ten kierunek zmieniłem całkowicie, doceniłem zalety fillerów i niewielkich, poręcznych pudełek  i karcianki z wydawnictwa G3 zaczęły powoli do mnie wracać. Wrócił Kameleon, na ostatnim Mat Handlu zdobyłem też Rekiny Biznesu, w przyszłości chciałbym, żeby wróciły również Fasolki. Ale przybyły także nowe tytuły. Jednym z nich było właśnie Ucho Króla.

Drugim, obok recenzowanych niedawno Zwierzaków Cudaków, tytułem wydanym ostatnimi czasy przez Trefl w serii „Dobra gra rodzinna” są Koty – gra przeznaczona przede wszystkim dla młodszych odbiorców… w którą dobrze będą się bawić także i dorośli. Koty oparte są na znanej od dawien dawna i bardzo popularnej w grach dla dzieci mechanice memo. Czy w tak wyeksploatowanym mechanizmie można znaleźć jeszcze coś nowego, coś co przyciągnie i da radość z zabawy? No, właśnie można. I chwała za to Treflowi, że mu się udało.

Wczoraj udało mi się rozegrać dwie pierwsze partyjki w 7 Cudów: Pojedynek. Od razu zaznaczę, że wielkim fanem 7 Cudów nie jestem. Owszem, na początku swego istnienia, tuż po Wielkim Wybuchu, gra ciekawiła, grało się świeżo, łapało dodatki. Ale potem zapał opadł, gra okazała się mimo wszystko, jak na moje gusta, za prosta. Oczywiście nie jest to obiektywna wada, tylko subiektywna fanaberia. Ale informacje dotyczące dwuosobowej wersji były na tyle zachęcające, że postanowiłam sięgnąć po Pojedynek. Bo ja bardzo lubić dwuosobowe potyczki :)