Gry rodzinne

Jeśli na wieczku pudełka z grą znajdujemy informację, że „za chwilę zobaczycie coś, co za chwilę zobaczycie”, wiadomo, że nie będzie to tradycyjne, suche euro albo śmiertelnie poważny ameritrash. Jeśli ponadto z tegoż wieczka spoglądają na nas cwane facjaty Skippera, Kowalskiego, Rico i (nieco mniej cwana) Szeregowego, pewnym staje się, że w środku znajdziemy coś mocno odjechanego. Wszak to Pingwiny z Madagaskaru, a im normalność nie przystoi.

Gier o piractwie i podziale łupów z tego szlachetnego-inaczej zajęcia jest już trochę. Jedne lepsze, drugie gorsze. Wydaje się, że mechanika licytacji i blefu jest w tym temacie najlepsza, aczkolwiek – czy zawsze z takiego połączenia wychodzi fajna gra?

Wiele lat temu, mniej więcej na początku mojej planszówkowej przygody, miałem okazję pograć trochę w piękną niemiecką produkcję Thebes (aut. Peter Prinz). Wspominałem tamte rozgrywki bardzo sympatycznie, stąd informację o wydaniu polskim przyjąłem z radością. Wówczas niemieckie Thebes wydawały mi się przystępną, miłą, kolorową planszówką, w sam raz dla świeżaka w tym hobby. Dzisiaj, kilkaset gier i rozgrywek później, na wydane po polsku Teby (wyd. Rebel) patrzę już nieco inaczej. Gier dla początkujących przybyło, stąd może nie jest to aż taki rarytas w tym segmencie, jak niegdyś (m.in. nominacja do SdJ w 2007 i BGG Best Family Game 2008), ale ...

Dziś prezentuję kolejną i już ostatnią (jak na razie!) grę z serii Bajkogry od 2Pionków. Tym razem przed wami Żółw i Zając, czyli wariacja na temat Pędzących żółwi.

Upłynęły już dwa lata, a pamiętam, jakby to było dzisiaj. Na łamach Games Fanatic recenzowałem zyskującą coraz większą popularność grę CV. Rok później usiadłem przy dodatku do niej, czyli Plotkach. Upłynęło kolejne dwanaście miesięcy, a zatem nadszedł czas dodać do mojego recenzenckiego portfolio kolejną pozycję z literkami CV w tytule. I tak trafiamy na CVlizacje.

Cut the Rope wziąłem do recenzji chętnie z uwagi na sentyment, jakim ongiś darzyłem mobilną wersję przygód przesympatycznego fana lizaków i ciasteczek – potworka Om Nom. O karciance wydanej przez G3 nie wiedziałem wcześniej nic. Brałem w ciemno po cichu licząc na ciekawą mechanicznie grę logiczną na podobieństwo pierwowzoru. O tym czy moje pragnienia się spełniły przeczytacie w recenzji.

Skipper: Kowalski, co wiadomo? Kowalski: Że jestem nieprzeciętnie inteligentny, ale nie lubię się tym chwalić. Skipper: Kowalski, co tam na temat misji! Kowalski: Aaa… A misja na dziś to… zaprezentowanie wam gry planszowej Pingwiny z Madagaskaru! Gry dla mnie szczególnej, bo serial o pingwinach lubię co najmniej tak bardzo, jak Kowalski Doris, Rico pannę Perky, Skipper dorsza, a Szeregowy słodkorożce. A więc na planszówkę o moich ulubionych bohaterach czekałam z ogromną niecierpliwością…

Ostatnio, przy okazji recenzji Game of Trains zadałem pytanie czy wszystkie gry o pociągach muszą być dobre. Z mojej perspektywy odpowiedź była wówczas twierdząca. Doceniam ciężkie gry o pociągach (Steam, Russian Railroads), uwielbiam wręcz poznane tytuły rodzinne nawiązujące do tej tematyki (Wsiąść do Pociągu, Colt Express), nawet opisywany w tamtej recenzji lekki, karciany fillerek trafił wyjątkowo w mój gust. Licząc na prawo serii bez wahania wziąłem więc do recenzji Twoją Kolej wydaną w grudniu ubiegłego roku przez wydawnictwo G3.

5 lat temu na polskim rynku pojawiła się Fauna (wydana przez REBEL.pl) i przebojem wdarła się na szczyty popularności. Końcem minionego roku Bard wydał grę Terra, która odświeża tematykę – zamiast wiedzy(?) na temat świata zwierząt sprawdzać będziemy znajomość(?) danych na temat całej planety. Czy Terra lepszą jest od Fauny? Jak można te gry porównać, skoro w tak wielu aspektach są podobne? O tym niżej…

Richard Garfield dał się poznać polskim graczom między innymi za sprawą genialnych Potworów w Tokio. Lekki, bardzo losowy, a mimo to niesamowicie grywany tytuł zdobył takie uznanie, że w 2014 r. została mu przyznana najstarsza i najbardziej prestiżowa polska nagroda Gra Roku 2014. Pod koniec zeszłego nakładem wydawnictwa Rebel została wydana w Polsce nowa gra pana Garfielda – Treasure Hunter, czyli Łowcy Skarbów. Podobnie jak Potwory, tak i Łowcy zapowiadali się na lekki, rodzinny, losowy i grywalny tytuł. Czy rzeczywiście taki się okazał i czy Łowcy mają szansę dorównać popularnością Potworom?