Gry rodzinne

Pandemic Legacy, Time Stories, Wyspa Skye. Co łączy te tytuły? Oczywiście nominacja do tegorocznej nagrody Kennerspiel des Jahres, czyli niezwykle prestiżowego niemieckiego wyróżnienia dla Zaawansowanej Gry Roku. Po przejrzeniu forum g-p odniosłem wrażenie, że panuje opinia, iż ten ostatni tytuł nie ma zbyt dużych szans w starciu z dwoma pierwszymi grami. Oryginalne rozwiązania tworzące klimat wspaniałej i niezapomnianej przygody (TS) czy pełnej emocji i niezwykle ważnej misji ratowania świata (PL) kreują tytuły kultowe i wyznaczniki nowych trendów w grach planszowych. Z czym więc startuje do nich Wyspa Skye – prosta gra kafelkowa z ledwie wyczuwalnym klimatem i znanymi od dawien ...

Wydane w 2000 roku Carcassonne otrzymało całą furę nagród, w tym tą najważniejszą w świecie planszówkowym – Spiel des Jahres 2001. W organizowanym swego czasu przez gazetę Świat Gier Planszowych plebiscycie zostało uznane za jedną z trzech najlepszych gier wejścia (obok Osadników z Catanu i Wsiąść do Pociągu). Sukces gry przełożył się oczywiście na masę mniejszych lub większych rozszerzeń dodatków czy implementacji. Jednym z takich pochodnych jest właśnie opisywane dzisiaj Carcassonne: Gorączka złota, które rozpoczyna nową serię gier z tym francuskim miastem w tytule, pod nazwą Around the World.

Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego bajki dla dzieci przepełnione są przemocą, bezdusznością i cierpieniem? Dlaczego Baba Jaga chce dzieci upiec i zjeść, a dziewczynce z zapałkami nikt nie pomaga? Otóż, okazuje się, że bajki dla najmłodszych muszą być okrutne, aby wytworzyła się w nich jasna granica między dobrem a złem. Okey. A zastanawialiście się kiedyś, dlaczego w niektórych grach kierujemy złą stroną mocy i białe jest czarne, a czarne jest białe? Dlaczego we Władcach Podziemi walczymy ze strasznymi bohaterami tfu tfu, a w Złocie bohaterów kierujemy zgrają potworów, które chcą wykraść złoto ze skarbca pilnowanego przez przebrzydłych rycerzy, tfu tfu?

Prawie 40 lat trwała walka o odbudowę zrównanej z ziemią stolicy po II Wojnie Światowej. Ponad 4 lata trwały boje o wydanie gry planszowej nawiązującej do tego tematu. W końcu się udało! Mamy piękną i nowoczesną stolicę, mamy wydaną przez Fabrykę Gier Historycznych planszówkę Odbudowa Warszawy 1945-1980. Czy równie piękną i nowoczesną, a przede wszystkim czy tak dobrą i grywalną, żeby polecić jej zakup? Zobaczcie i przeczytajcie sami.

Ktoś, kto choć raz w życiu czekał (hmm, a czy można na to samo czekać więcej razy?) z utęsknieniem na klucze do własnego M-3, z pewnością doceni, co to znaczy mieć dom. I oto wreszcie doczekaliśmy się. Domek stał się rzeczywistością. Debiutancka gra Klemensa Kalickiego dla 2–4 graczy wreszcie gości na naszych stołach.

Napiszę tę recenzję od końca. A co mi tam. Zacznę po prostu od tego, że Kraby na fali to świetna gra logiczna, która spodobała się zarówno dzieciom jak i mnie! I jeśli to stwierdzenie jakkolwiek was wzruszyło, zachęcam do wnikliwszej lektury poniżej :) Przede wszystkim muszę przypomnieć, że nie przepadam za grami logicznymi. Po drugie, rzadko kiedy zdarza mi się samej grać w tytuł, który dostałam do ogrania świetlicowego w gronie dzieci, które przy odrobinie wyobraźni mogłyby być nawet moimi wnukami. No nie jest to najszczęśliwsza rzecz na świecie i zawsze wymiguję się od tego jak mogę. Owszem, obserwuję, podpytuję, ...

Smoczy wyścig to gra, która swego czasu wywołała swoją kampanią sporo szumu. Pozycja ta, zaprojektowana przez panów: English i O’Neill, została wydana przy pomocy finansowania społecznego. Kampania założona na Kickstarterze w listopadzie 2014 okazała się sporym sukcesem, który zaskoczył nawet samych twórców. Wnioskowali oni o wsparcie w wysokości 3000$, a otrzymali dokładnie 23388$, co szybko licząc, daje nam 779,6% realizacji założeń. W naszym kraju Smoczy wyścig pojawił się bardziej tradycyjną drogą, za pośrednictwem wydawnictwa Ogry Games.

Dnia 15 listopada 2014 r. gra Potwory w Tokio zdobyła prestiżową nagrodę Gra Roku 2014. Od tamtego momentu minęło niemal równo półtorej  roku do czasu, kiedy swojej  polskiej premiery doczekała się kontynuacja tego kultowego dzieła Richarda Garfielda – Potwory w Nowym Jorku. Czy seaquel okazał  się równie dobry jak pierwowzór, czy zaszły w nim jakieś znaczące różnice, które zachęcą do kupna właścicieli pierwszej części serii, no i czy warto kupić Potwory w Nowym Jorku w prezencie swoim pociechom na zbliżający się Dzień Dziecka? Zobaczcie.

Szeregowy Pingwin – pewnie nie zwróciłabym większej uwagi na tę karciankę, gdyby nie dwie rzeczy: nazwisko autora (mój ulubiony Bruno Cathala!) i przeurocze grafiki prostokątnych pingwinów na rewersach kart! Cóż, szybki rzut oka i kupili mnie! Stwierdziłam, że trzeba to sprawdzić. Czy tym razem powiedzenie „nie oceniaj gry po okładce” ma rację bytu?

Zainteresowani pamiętają zapewne mój poprzedni opis wrażeń ze spotkania z Master Setem. Konkretnie było to spotkanie z prototypem. Od kilku dni mam natomiast okazję ogrywać pachnący nie-prototyp. Czy wrażenia są inne? Tak, są inne. Po pierwsze dlatego, że produkt finalny różni się od prototypu, który poznałam. Nie ma zatrważającej liczby kopii tych samych kart (z tego co pamiętam, zanosiło się np. na 6 Szkół!), praktycznie powtórki zdarzają się nie częściej niż w poprzedniej wersji. Wersja P miała ich koszmarnie dużo i odstraszyła mnie tym zupełnie. Po drugie…