Gry rodzinne

Noc spowiła ulicę nieprzeniknioną ciemnością. Miasto powoli układało się do snu. Co chwile światło z kolejnych okien szykowało się do zbawiennego odpoczynku. Ktoś jeszcze przeklinał swój los, innemu rozsypały się z trudem zebrane puszki, a tamten szybkim krokiem udawał, że ktoś na niego czeka.

Lekka, familijna gra w klimatach Indiany Jonesa. Na 45 minut zabawy dla 2-4 graczy w wieku od 8 lat. W teorii.

Capital, 2-4 osobowa gra kafelkowa autorstwa Filipa Miłuńskiego, w której wszyscy wspólnie budują Warszawę (nie wchodząc sobie przy tym w paradę ponieważ każdy rozwija swoją dzielnicę) od początków stołeczności miasta u schyłku XVI wieku aż do czasów współczesnych.

W 1913 roku pod wieloma względami Europa osiągnęła maksimum tego, na co pracowała przez wieki. Skolonizowała i podporządkowała sobie świat, dominowała pod każdym względem, narzucając innym swoją wolę i zbierając większość międzynarodowych nagród w dziedzinie nauki, z Noblem na czele. Niemal nic ważnego nie mogło się w świecie wydarzyć bez jej udziału. I oto w sierpniu 1914 roku, jak pisał jeden z brytyjskich dziennikarzy, Europa „postradała zmysły”. Andrzej Chwalba, „Samobójstwo Europy. Wielka Wojna 1914-1918”

Kiedy w wasze ręce trafi planszówka Zombiaki Ameryki, pierwszą myślą może być: ktoś się pomylił, wydawca coś spartaczył. Tył pudełka jest przecież z jakiejś innej gry – czyżby błąd drukarni? Jeśli jednak zajrzycie do środka może was czekać jeszcze większy szok. Przecież te karty są w tragicznym stanie? Poplamione, poprzecierane, kto tak traktuje gry? Egzemplarz ewidentnie do reklamacji!

Touria skusiła mnie nazwiskami:  Inka & Markus Brand (Pokolenia) oraz Michael Rieneck (Filary ziemi, Santiago de Cuba). Kolorowymi gemmami oraz baśniową historią o poszukiwaniu serduszek i złota by zasłużyć na miłość pięknej księżniczki (lub przystojnego księcia).  To pięknie i pomysłowo wydana gra dla 2-4 graczy o czasie gry – przynajmniej w teorii – nie przekraczającym 60 minut.

Obok wybrania Polaka na papieża, przeskoczenia płotu przez Lecha Wałęsę, przełomu tysiąclecia i wejścia Polski do Unii, datą, którą zapamiętam na zawsze jest 8 września 2009 roku… To właśnie w tamten dzień popełniłam swoją pierwszą recenzję gry planszowej. Miało to miejsce oczywiście na łamach Games Fanatica, a opisywana przeze mnie grą (z zasobów własnych) było Ca$h ’n Guns.

Grudzień nastał, śnieg prószy za oknem, zima wkroczyła do Polski wielkimi krokami. Czy można znaleźć lepszy czas żeby opowiedzieć Wam o grze, w której wcielamy się w himalaistów poszukujących legendarnego Człowieka Śniegu? Myślę, że nie. Tak więc Panie i Panowie! Przed Wami Yeti! Czyli rodzinna kościana od wydawnictwa Lucrum Games!

Gry z serii Trefl Joker Line jakoś ciągle u mnie miały pod górkę. Do tej pory grałem w kilka ich tytułów, z czego recenzowałem dwa – Boss Monster i Farmageddon. Żaden z nich nie trafił specjalnie w mój gust, czemu dałem wyraz w recenzjach i ocenach końcowych. Krakowski Trefl dał mi jednak kolejną szansę na przetestowanie swojej nowości i podesłał do recenzji Mob Town. Czy w końcu tym razem coś zaskoczyło i gra mi się spodobała? Zapraszam do lektury.

Wszyscy chyba pamiętamy bierki. Prosta gra z dzieciństwa, gdzie z rozrzuconych na bezładny stos najczęściej plastikowych patyczków należało wyciągać pojedyncze egzemplarze, najlepiej takie, które zapewniały najwięcej punktów, będąc równocześnie najtrudniejsze do wyciągnięcia ze względu na umieszczone na nich haczyki. (Pamiętam, że jako dziecię nie załapałam tej zależności.) Jeśli podczas tej czynności poruszyliśmy chociaż o milimetr jakikolwiek inny patyczek, nasz ruch się kończył i przychodziła kolej następnego gracza. Dlaczego przytaczam reguły jednej z najprostszych i najpopularniejszych gier na świecie? Chyba tylko po to, aby, idąc na skróty w opisie recenzowanej gry, wypunktować różnice pomiędzy standardowymi bierkami a zręcznościową grą wydawnictwa Spaghetti, ...