Gry rodzinne

Zooloretto trafiło do mnie do recenzji z kilku powodów. Po pierwsze lubię gry rodzinne, które mogę pokazać osobom nie grającym lub mało grającym w planszówki. Po drugie gry Michaela Schachta do tej pory spełniały moje oczekiwania. Po trzecie podoba mi się mechanika Kameleona, na której oparte zostało także Zooloretto. Po czwarte jestem zbieraczem. Lubię coś kolekcjonować, a ostatnio postanowiłem skompletować gry, które zdobyły nagrodę Spiel des Jahres.

Bruno Cathala – te dwa słowa na pudełku wystarczą, żeby jakaś planszówka wzbudziła moje zainteresowanie. To stanowczo mój ulubiony autor gier planszowych. Stworzył dwa tytuły, w które mogłabym grać bez końca i nigdy mi się nie znudzą – Five Tribes i Cyklady! Nobla mu za to! Bardzo lubię i cenię również jego gry rodzinne – Mały Książę jest jednym z moich ulubionych przerywników. A zatem, gdy na tegorocznym Essen zobaczyłam kolorowe, niewielkie pudełeczko z tytułem Kingdomino i nazwiskiem Cathali, wiedziałam, że muszę w to zagrać. Gra okazała się strzałem w dziesiątkę, ale od początku…

Nieco ponad rok temu Phil Walter-Harding zyskał moją niebywałą sympatię za sprawą rewelacyjnej gry Kakao. Kolejną grą jego autorstwa, która ukazała się na polskim rynku był nominowany do Spiel des Jahres Imhotep. Całkiem niedawno natomiast gdańskie wydawnictwo Rebel wypuściło na nasz rodzimy rynek trzeci tytuł tego projektanta – małą szybką grę karcianą o nazwie Sushi Go.

Carcassonne to klasyka gier planszowych. Zapewne każdy zainteresowany planszówkami miał okazję co najmniej oglądać pudełko którejś z wersji Carcassonne, a liczba sprzedanych gier imponuje. Swoistym wyczynem jest także liczba dodatków i odmian tej gry. Ostatnio, na fali promocji nowych części gwiezdnej sagi K-J. Wrede przygotował Carcassonne w klimatach Star Wars. Zapewne obie grupy fanów – Carcassonne oraz Star Wars – z zaciekawieniem przyjęły informację, a pewnie także z nadzieją, że powstała gra, która godna będzie umieszczenia na półce.

Uwe Rosenberg jest autorem gier, które w zasadzie wszyscy znają, jednak nie znam nikogo, kto do jego gier miałby neutralny stosunek. Gry Rosenberga albo się uwielbia, albo się ich nie cierpi, nie ma niczego pośrodku. Autor ten jest znany przede wszystkim ze względu na zaprojektowanie swojej tzw. „Trylogii żywieniowej” czyli Agricoli, Le Havre i Loyang. W dzisiejszej recenzji chcę Wam przedstawić wersję light tej pierwszej.

Wielu graczy pamięta klasyczne komputerowe gry m. in. Boulder Dash i Dig Dug dziejące się w pokazanej w przekroju pionowym kopalni. Do takich sentymentów odwołuje się nowoczesna gra Super Motherload. Przekonajmy się, czy w jej planszowej wersji Wiertła, Skały, Minerały dokonał się równie duży postęp w stosunku do protoplasty gatunku deck-building – Dominiona.

Kiedy pojawiła się możliwość zrecenzowania Zwierzaków na pokład, najpierw pomyślałem: o, kolejna gra dla dzieci, nie moje portfolio, zignorować. Kolejna myśl: pamiętam, że słyszałem bardzo pozytywną opinię o grze Animals on Board i to od jakiegoś zaufanego zagranicznego recenzenta, czy to przypadkiem nie jest ta właśnie gra? To wystarczyło, żebym sięgnął do instrukcji, a w niej znalazłem… grę opierającą się na jednym mechanizmie, a właściwie na jednej prostej zasadzie. Zapowiadającej się na tyle dobrze, że zdecydowałem się ją zweryfikować. A wraz z nią – całą grę Zwierzaki na pokład.

Spiskowcy to niewielka karcianka dla 2-4 graczy o czasie gry około 20 minut, autorstwa koreańskiego projektanta – Gary’ego Kima. Światowa premiera miała miejsce w 2013 roku jako Koryŏ a sama gra wyglądała nieco inaczej. Wydawnictwo Portal nie tylko ją spolszczyło ale również zmieniło szatę graficzną. Czy wyszło jej to na dobre? Mnie się podoba…

Bruno Cathala dał się pod koniec ubiegłego roku poznać polskim graczom, jako autor perfekcyjnie wręcz potrafiący rozbudować i dostosować mechanikę starych, klasycznych tytułów do wymogów nowoczesnych gier planszowych, czyniąc je niesamowicie wręcz grywalnymi. Kingdomino stanowiące świetną grę rodzinną jest mocno oparte na zasadach klasycznego domina, natomiast trzon dużo bardziej zaawansowanych Pięciu Klanów stanowi mechanika mankali. Czy Kotostrofa, będąca rozbudowaną wersją Czarnego Piotrusia, prezentuje ten sam poziom, co wspomniane tytuły? Zapraszam do recenzji.

Przemierzając nieprzyjazne krainy spowite dżunglą i pocięte serpentynami rzek pełnych wygłodniałych krokodyli otuchy może dodać dobre i zaufane towarzystwo… ale na ile możesz zaufać kompanom kiedy w grę wchodzi własne bezpieczeństwo, zdrowie lub nawet życie?