Gry rodzinne

Król detektywów może być tylko jeden! Przeżarty przez popkulturę przenikliwy mieszkaniec Baker Street znów został zaprzężony do ciężkiej, umysłowej pracy. A może znudziło mu się już ściganie zbrodniarzy i sam postanowił zakosztować występku? Na Sherlocka Holmesa czeka wiele trudnych decyzji do podjęcia. Dzięki wydawnictwu Granna także sami gracze będą mogli sprawdzić swoje umiejętności dedukcji. Czy grze Sherlock dobrze poszło z wyciąganiem wniosków?

Graliście w Hej, to moja ryba? Jeśli tak, to już wiecie sporo o Twardym Orzechu do Zgryzienia. Orzech to, moim zdaniem, ulepszona wersja hitu sprzed lat, w którym pingwinki skakały po krach i zbierały rybki. Tym razem skaczą wiewiórki, po gałązkach i zbierają oczywiście orzeszki. Na podobnej planszy, na podobnych zasadach, ale jednak z większą dozą liczenia i planowania. Może dlatego, że tę „wersję” stworzył autor kilkudziesięciu gier logicznych, wśród których TODZ jest w największym chyba stopniu obdarzony jakąś fabułą.

Pojutrze poznamy laureatów tegorocznych nagród Spiel des Jahres i Kennerspiel des Jahres. Kilka tygodni temu dowiedzieliśmy się natomiast która gra została zdobywcą Kinderspeil des Jahres 2017, czyli nagrody najlepszej gry dziecięcej 2017 roku w Niemczech. Tym razem miano to przypadło grze zręcznościowej, wydanej w 2016 roku przez łotewskie studio Brain Games – Ice Cool. Laureatem zeszłorocznej edycji nagrody była gra Stone Age Junior. Mimo wielkiego sentymentu i sympatii jakimi darzyłem oryginał, dziecięca Epoka Kamienia (stanowiąca de facto wariację na temat gry memo) nie przypadła mi szczególnie do gustu. Z Ice Cool miało być inaczej, bo zanim otrzymałem swój egzemplarz recenzencki zdążyłem ...

No i mamy kolejny tytuł, który wziąłem do recenzji trochę w ciemno. Niby coś tam wiedziałem (jakieś figurki, krótki czas rozgrywki, wyścig), ale konkretów w tym zbyt wiele nie było. Dostałem, więc pierwsza rzecz, jaką zrobiłem, to lektura instrukcji. I tu pierwszy zonk – ta gra jest wypełniona negatywną interakcją! Ponieważ ani ja, ani moi stali współgracze (zarówno dzieci, jak i rodzina) nie cierpią tego elementu, poczułem się trochę bezradny. No bo jak w takiej sytuacji zaciągnąć ich do stołu i przekonać do gry?

Naprawdę mam szczęście do recenzowania gier, o których wiem mało lub jeszcze mniej. Wyjaśnienie optymistyczne: jestem otwarty na nowe doświadczenia. Wyjaśnienie mniej optymistyczne: nie przygotowuję się przed zgłoszeniem chęci recenzji. Chyba wolę to pierwsze, choć w przypadku Tawerna Hex było to zdecydowanie to drugie. Po prostu postanowiłem poznać grę na podstawie dosłownie kilku grafik i garści przypadkowych opinii wygrzebanych w sieci. Czy żałuję? Zdecydowanie nie. Z drugiej strony takie podejście ma kilka wad, które wyraźnie odczułem i które będą doskonale widoczne w niniejszej recenzji.

Poznajcie Carlosa. Biedak z niewiadomych przyczyn trafił na bezludną wyspę. Na dodatek nie umie pływać, a wokół wyspy krążą piranie. Na szczęście Carlos ma nas – graczy. Niczym opaczność czuwamy nad tym, żeby Carlos nie wpadł do wody, ani żeby nie stał się pokarmem dla wygłodniałych rybek. Czuwamy, żeby Carlos nie zginął … A przynajmniej nie w naszej kolejce, bo wtedy dostaniemy punkt karny lub nawet przegramy rozgrywkę. Ach, ci bogowie i ich zabawy ze śmiertelnikami.

Z racji pisania recenzji dla GamesFanatic dość często przeglądam zapowiedzi wydawców na nadchodzące tygodnie. Park Niedźwiedzi w materiałach był anonsowany jako „Patchwork dla 4 osób”. O samej „kołderce” słyszałem raczej pochlebne opinie, jednak nigdy nie miałem okazji w nią pograć. Doszedłem zatem do wniosku, że recenzja Bärenpark będzie świetną okazją na zapoznanie się z mechaniką mocno inspirowaną klasycznym Tetrisem.

Przyznana po raz pierwszy w tym roku nagroda w kategorii Najlepszy Debiut przypadła w udziale Klemensowi Kalickiemu za stworzenie rewelacyjnego Domku. Rok 2017 dopiero w połowie, ale już wiadomo, że jednym z kandydatów do laurów w przyszłorocznej edycji konkursu będzie Rafał Pabierowski, który właśnie zadebiutował grą Wojowoce.

Do niektórych gier po prostu nie da się podejść, dając im uczciwie czystą kartę. O Korzennym Szlaku tyle już razy słyszałem, że to „Splendor killer”, że jest nowym, lepszym sukcesorem króla suchotników, że patrzenie na niego jak na zwykłą grę jest po prostu niemożliwe. Dlatego nie będę udawał – oceniam Century z takiej perspektywy i z pewnymi oczekiwaniami. Oczekiwaniami niekoniecznie pozytywnymi. Jako że jednocześnie doceniam Splendor, jego pozycję w planszówkowym świecie, jak i nie bardzo lubię to, co sobą reprezentuje i uważam go za raczej przereklamowany, kusiło mnie niesamowicie, żeby sprawdzić, czy Century okaże się identycznym przypadkiem.

O Honshu, czyli Wyspie Kwitnącej Wiśni wspominaliśmy na naszych łamach już kilkukrotnie. I nic w tym dziwnego – skoro zakochaliśmy się od pierwszego zagrania i postanowiliśmy objąć ją swoim patronatem ;)